Ορισμένες σκέψεις για κάντρυ και Χιπ Χοπ, γονείς, παιδιά, όλα μπερδεύονται γλυκά

Από από τις 4 στις 5, 31-12-2024 SHARES

Κύριε Πετρίδη,

Σε μία από τις τελευταίες εκπομπές ζητήσατε να στείλουμε μέιλ με απόψεις πάνω στο θέμα country και hip hop. Δράττομαι της ευκαιρίας και σας γράφω ορισμένες σκέψεις για αυτό, αλλά και για άλλα θέματα.

Έχετε πει πολλές φορές στην εκπομπή (και προκύπτει από τραγούδια που έχετε παίξει) ότι η σύγχρονη country έχει καινούρια στοιχεία που δεν θα βρίσκαμε παλαιότερους καλλιτέχνες του χώρου. Μέχρι πρόσφατα είχα παρατηρήσει σε αυτήν κυρίως στοιχεία από την σύγχρονη ποπ (όπως συμβαίνει στην μουσική του Morgan Wallen και ειδικά στο Last Night) και σε ορισμένες περιπτώσεις από ηλεκτρικό ήχο που με τα ως τώρα ακούσματά μου (και για λόγους συντομίας) θα τον ονομάσω «τύπου Weezer» (σε τραγούδια που άκουσα σε κάτι country σταθμούς διαδικτυακής εκπομπής από την Αμερική). Αλλά τον τελευταίο καιρό παρατηρώ και στοιχεία που μου θυμίζουν Ραπ και Τραπ. Αυτό παρατηρειται και στο τραγούδι του Shaboozey που αναφέρατε, το A bar song (που όχι μόνο είχε τεράστια επιτυχία, αλλά γνώρισε και πολλές διασκευές και στις ΗΠΑ και στην Αγγλία).

Πριν από κάτι βδομάδες σε μία συνέντευξή του στον Ν. Χατζηνικολάου, ο Light εξήγησε την διαφορά μεταξύ Τραπ και Ραπ: η Τραπ είναι υποκατηγορία της Ραπ, η οποία έχει να κάνει με την παραγωγή και όχι με τους στίχους του κομματιού. Κατά την γνώμη του η άποψη, πως η Ραπ μουσική είναι πιο λόγια-κοινωνική-επαναστατική ενώ η Τράπ είναι χαμηλότερης ποιότητος, αποτελεί παρανόηση. Απλώς διαφοροποιείται από την Ραπ ως προς το κομμάτι των εφέ και γενικά ως προς το πώς γίνεται η παραγωγή του κομματιού.

Η δήλωσή του, την οποία δεν δύναμαι να αξιολογήσω διότι δεν έχω ακούσει πολλή Τραπ και Ραπ, μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα. Διότι αναδεικνύει τον πλουραλισμό που διέπει την ραπ και προάγει την θεώρησή της ως φάσματος και όχι ως ενός συμπαγούς είδους, κάτι το οποίο έχω διαπιστώσει ακούγοντας ραπ τυχαία στο ράδιο και σε ταινίες πριν από 15 χρόνια και συγκρίνοντάς το με πράγματα που παίζουν τώρα.

Το καλοκαίρι έριξα μία ματιά στα βιογραφικά διαφόρων προσώπων της σύγχρονης Country, τους οποίους μάθαινα από την εκπομπή σας, και μου έκανε εντύπωση το ότι μερικοί έχουν προηγούμενη εμπειρία στην ραπ και την τραπ (όπως π.χ. στην περίπτωση του Post Malone, για τον οποίον μάλιστα αναφέρονταν και οι δύο αυτές λέξεις). Άρα υπάρχει μία τάση να φεύγει κόσμος από τον χώρο του Hip Hop, της Ραπ και της Τραπ και να πηγαίνει να ενταχθεί στην Country (ή και να μην φεύγει, αλλά να προσπαθεί να επεκταθεί στον χώρο της Country).

Η Τaylor Swift πολύ έξυπνα συμπεριέλαβε στο Eras Tour μία ενότητα σχετικά με το άλμπουμ «Reputation», το οποίο έχει διάφορα ηχητικά εφέ και φαντάζει σαν να κινείται λίγο και προς αυτήν την κατεύθυνση. Ενώ, όπως έχετε πεί, η Beyonce φαίνεται σαν να κινείται αντίστροφα και να κάνει στροφή προς την country.

Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι η Country λαμβάνει τέτοιες προεκτάσεις. Θυμήθηκα ότι πριν από 2 χρόνια βάλατε ένα κομμάτι του Dylan από την αρχή της καριέρας του, είπατε να προσέξουμε τον τρόπο που τραγουδάει και καταλήξατε ότι «ο Dylan είναι ο πρώτος ράπερ».

Είμαι περίεργος να δώ σε 5 χρόνια τί θα εννοούμε λέγοντας Country. Πώς δηλαδή θα έχει εξελιχθεί το είδος-χώρος και τί θα περιλαμβάνει. Από ποιά άτομα (και με τί μουσικό background) θα αποτελείται ο χώρος. Πόσον καιρό θα παραμείνουν στην Country τα άτομα που τον τελευταίο καιρό σπεύδουν να ενταχθούν σε αυτήν.

Αναρωτιέμαι επίσης αν η άνοδος της Country στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια έχει βελτιώσει την σχέση του εκεί κοινού με την παρακολούθηση συναυλιών, η οποία όπως βλέπουμε όλοι περνάει κρίση διεθνώς, ειδικά μετά τον Covid. Και η κρίση αυτή αφορά πολλά είδη μουσικής. Έτσι, θα δώσω ένα παράδειγμα που αφορά άλλο είδος μουσικής, το οποίο έχω παρατηρήσει στην Θεσσαλονίκη:

Από το 2016 παρακολουθώ σε τακτική βάση τις συναυλίες κλασικής μουσικής στην Θεσσαλονίκη. Εκείνη την εποχή οι συναυλίες αναγνωρίσιμων κλασικών συνόλων της πόλης (σε διάφορους χώρος της πόλης, αλλά ιδιαίτερα στην Αίθουσα Τελετών ΑΠΘ και στο Μέγαρο) είχαν προσέλευση. Σε περιπτώσεις μάλιστα που το ρεπερτόριο ή οι συντελεστές παρουσίαζαν ενδιαφέρον, ήταν πολύ σύνηθες να μην βρίσκει κανείς θέση χωρίς να έχει κάνει κράτηση ή online αγορά εισιτηρίου. Η κατάσταση αυτή διήρκεσε μέχρι και περίπου το 2019.

Από το 2022 έχουν αρχίσει να έρχονται μεγάλα ονόματα της σύγχρονης κλασικής σκηνής, ονόματα που προ Covid δεν θα περιμέναμε να πατήσουν το πόδι τους εδώ. Αλλά η προσέλευση έχει πέσει, κάτι το οποίο έχουν παρατηρήσει αρκετοί που βρίσκονται στον χώρο της κλασικής μουσικής.

Θα δώσω δύο παραδείγματα: α) την περασμένη Άνοιξη έγινε η παγκόσμια πρεμιέρα μίας αδημοσίευτης όπερας του Αιμίλιου Ριάδη, ενός νεοέλληνα συνθέτη ο οποίος μάλιστα είχε ζήσει και στην Θεσσαλονίκη. Για να γίνει αυτό χρειάστηκαν 2-3 χρόνια έρευνας σε αρχεία και χειρόγραφα, καθώς επίσης και αρκετές πρόβες. Ενδιαφέρον πρότζεκτ. β) το Φθινόπωρο εμφανίστηκε στην Θεσσαλονίκη ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους σύγχρονους βιολιστές διεθνώς, ο Augustin Hadelich (o οποίος μάλιστα έπαιξε στο τέλος και ένα κομμάτι που θύμιζε Country!). Φοβερή συναυλία και από πλευράς σολίστ και από πλευράς ορχήστρας.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με δύο ενδιαφέρουσες συναυλίες. Η πρώτη λόγω concept, η δεύτερη λόγω του Augustin Hadelich. Εν τέλει και στις δύο περιπτώσεις υπήρχαν αρκετές κενές θέσεις στον εξώστη (σχεδόν όλος ήταν άδειος). Περιττό να πώ ότι βρήκα πανεύκολα εισιτήριο τελευταία στιγμή. Το 2017-18 δεν υπήρχε περίπτωση να βρώ εισιτήριο 5 μέρες πριν από μία ανάλογη συναυλία.

Για ποιόν λόγο άραγε συμβαίνει αυτό; Έχω σκεφτεί διάφορες πιθανές αιτίες. Ίσως επειδή από τους μεγαλύτερους σε ηλικία θαμώνες των κλασικών συναυλιών δεν είναι πλέον κοντά μας ή έχουν περιορίσει τις μετακινήσεις τους. Και πού είναι οι διάδοχοί τους? Ένας γνωστός μου βιολιστής πιστεύει ότι σήμερα, δεδομένων των πολλών ερεθισμάτων, πληροφοριών και εικόνων που ο άνθρωπος δέχεται, η παρακολούθηση μίας κλασικής συναυλίας 90 λεπτών είναι επίπονο εγχείρημα. Επίσης, υπάρχει μία γενικότερη άποψη ότι μετά τον Covid έχουν πέσει οι ρυθμοί σε αυτήν την κατηγορία εξόδου και ότι αυτό φταίει. Ένας άλλος λόγος θα μπορούσε να είναι η δυσκολία ορισμένων ακροατών να πληρώσουν τα εισητήρια (αλλά όπως υπάρχει αυτή η κατηγορία, έτσι υπάρχουν και οι κατηγορίες που δεν έχουν αυτήν την δυσκολία – αυτές πού βρίσκονται?).

Όλα αυτά ισχύουν, αλλά δεν ισχύουν ούτε πάντα ούτε για όλους.

Είναι κρίμα σε κάθε περίπτωση. Κατ’αρχάς για τους κλασικούς μουσικούς (πόσο μάλλον για νέους μουσικούς που βρίσκονται στην αρχή της σταδιοδρομίας τους) και τα σύνολα της πόλης μας, οι οποίοι προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν στον χώρο υπό αυτές της συνθήκες. Και, επίσης, κάποτε εμφανίζονταν στην πόλη μας ονόματα πολύ λιγότερο αναγνωρίσιμα από ό,τι σήμερα, αλλά πατούσε κόσμος στις συναυλίες.

Σχετικά με την Charli XCX, δεν είχα ιδέα για το βιογραφικό της και μετά από αυτά που είπατε την έψαξα λίγο παραπάνω. Βρήκα λοιπόν αυτό το βίντεο, στο οποίο έχει ένα demo του «I love it». Όντως, απίστευτη απήχηση είχε αυτό το τραγούδι πριν 10 χρόνια, και παραμένει πολύ δημοφιλές μέχρι σήμερα σε αυτούς που τότε ήταν έφηβοι ή 20άρηδες. Σε κάθε περίπτωση, τραγούδια από το νέο της άλμπουμ παίχθηκαν σε σταθμούς πιο σύγχρονης μουσικής της πόλης μας.

Σχετικά με τους Inhaler, ενώ τους ήξερα από την σελίδα του BBC στο YouTube, δεν είχα ασχοληθεί μαζί τους και άρα δεν είχα ιδέα ότι ο τραγουδιστής είναι γιός του Bono. Οπότε το έδειξα στον πατέρα μου, ο οποίος άκουγε αρκετά U2 στην δεκαετία του ‘80 και του άρεσε. Την άλλη μέρα, τους έβαλε στην μαμά (η οποία άκουγε ακόμη πιο φανατικά U2):

Μπαμπάς: «Σου θυμίζει κάτι αυτό?»

Μαμά: «Σαν τον Bono ακούγεται αυτός»

Μπαμπάς: «Ναι… είναι ο γιός του»

Γενικά τους φάνηκε ενδιαφέρον, και πρέπει να αναφέρω ότι οι γονείς μου γενικά δεν είναι προσκολλημένοι στην μουσική της εποχής τους, αλλά ακούν και αυτά που παίζουν τώρα.