Επιστροφή με νέο άλμπουμ μετά από 16 χρόνια και υποδοχή με εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία δεν είναι ένα απλό συνηθισμένο φαινόμενο.
Ίσως κανείς καλλιτέχνης στην ιστορία να μην έχει πετύχει κάτι ανάλογο και δεν είναι ότι το άλμπουμ είχε θετική αποδοχή, αλλά το ότι παίζεται αρκετά από ραδιοφωνικούς σταθμούς οι οποίοι παρουσιάζουν διαφορετικο είδος μουσικής.
Η αλήθεια είναι ότι οι Cure είναι από τα λίγα ονόματα της εποχής τους που συνέχισαν πάντα να έχουν απήχηση και τραγούδια τους είναι θέση σε πολλά ραδιοφωνικά προγράμματα της εποχής μας,περισσότερο και από αυτά ονομάτων όπως οι Depeche Mode, οι Smiths, οι Pearl Jam, ακόμα και οι Nirvana.
Δεν είναι ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους, αλλά τα τραγούδια τους αντέχουν μάλλον στις αλλαγές που έχει η μουσική στο πέρασμα του χρόνου.
Το άλμπουμ με το πρώτο τραγούδι, το Alone έδειξε το ύφος που είχαν προγραμματίσει, μια ατελέιωτη επική μουσική μουρμουρα που όμως μετά από μερικά ακούσματα καταφέρνει να σε υπνωτίσει και να θέλεις να ακούσεις το τραγούδι ξανά.
Διαβάζω σε διάφορες σελίδες την αντιπάθεια που έχουν γι' αυτούς παλιοί τους φίλοι και νιώθω περίεργα γιατί βλέπω ότι μισούν ό,τι γνωρίζει επιτυχία, αντί να επικροτήσουν αυτό που έκαναν ο ηλικιας 65 ετών Robert Smith και η οαρέα του.
Ειικρινά πιστεύω ότι είναι από τα άλμπουμ που μπορεί να ακουσει κανείς αρκετές φορές, όπως στο παρελθόν.
Oi Cure φέρνουν κοντά μας έναν χαμένο κόσμο για τη μουσική εδώ και αρκετά χρόνια.και ειδικα για το ροκ που εκπροσωπούν.
