Πως το "Breakfast Club" έγινε ένα από τα πιο εμβληματικά films των 80s
Spoiler Alert!
Πέντε μαθητές Λυκείου αναγκάζονται να περάσουν το Σάββατο τους υπό "κράτηση" στους χώρους του σχολείου, ενώ ταυτόχρονα τους επιβλέπει ο αυστηρός Βοηθός Διευθυντή, κος Richard Vernon. Μέσα στη δεδομένη και ολοφάνερη διαφορετικότητα τους, θα ανακαλύψουν ότι αυτά που τους ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από τα αντίστοιχα που τους χωρίζουν. Ο Andrew που προσπαθεί να τονώσει την αυτοπεποίθηση του μέσα από τις επιδόσεις του στον αθλητισμό, η Claire που αναρωτιέται τι κάνει μια "πριγκίπισσα" σαν αυτή στο πειθαρχικό, ο John ο οποίος είναι ο επαναστάτης με τις πολλές αιτίες από το προβληματικό σπίτι, ο Brian του οποίου οι βαθμοί και επιδόσεις δεν δικαιολογούν την παρουσία του εκεί και τέλος η Alison, απομονωμένη στις σκέψεις και τη μοναχικότητα της. Αρχικά εχθρικοί και απόμακροι μεταξύ τους, αρχίζουν σταδιακά να ανοίγονται μέσα από μια σειρά από αντιπαραθέσεις, συζητήσεις και κοινές εμπειρίες, μιλώντας για την πίεση της οικογένειας και του σχολικού περιβάλλοντος. Κάπως έτσι δημιουργείται μια πολύ ιδιαίτερη σχέση μεταξύ των πέντε μαθητών, η οποία θα τους μάθει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο αυτά που η αίθουσα διδασκαλίας δεν μπορεί να μεταλαμπαδεύσει ως γνώση. Ο Brian λειτουργεί ως χρονικογράφος της ομάδας και στο τέλος θα μιλήσει προς τον κο Vernon (και αντίστοιχα σε πολλούς μεγαλύτερους σε ηλικία), σε μια αφοπλιστική επιστολή :
"Αγαπητέ κε Βέρνον. Αποδεχόμαστε το γεγονός ότι έπρεπε να θυσιάσουμε ένα ολόκληρο Σάββατο στην κράτηση, για οτιδήποτε ήταν αυτό που κάναμε λάθος. Αλλά θεωρούμε πως είστε τρελοί που μας αναγκάζετε να γράψουμε ένα δοκίμιο, για να σας πούμε ποιοι νομίζουμε ότι ειμαστε. Μας βλέπετε όπως θέλετε να μας βλέπετε: Με τους πιο απλούς όρους, με τους πιο βολικούς ορισμούς. Αλλά αυτό που ανακαλύψαμε είναι ο καθένας από εμάς είναι...
μια διάνοια
ένας αθλητής
μια άχρηστη
μια πριγκίπισσα
και ένας εγκληματίας
Απαντά αυτό στην ερώτηση σας; Με εκτίμηση, The Breakfast Club."
The Breakfast Club
Το "The Breakfast Club" του 1985 κατέληξε με τα χρόνια να θεωρείται ένα πολύ μεγάλο σημείο αναφοράς της pop κουλτούρας, όντας ένα από τα εμβληματικότερα films που μίλησε ανοιχτά για την εφηβική αποξένωση. Έργο του ογκόλιθου του κινηματογράφου της εποχής, John Hughes, το Breakfast Club μετατρέπει με περίτεχνο τρόπο μια τυχαία συνάντηση στην πιο βαθιά ψυχανάλυση και ενδοσκόπηση, οδηγώντας τους χαρακτήρες σε μια - έστω και προσωρινή - λύτρωση από τα αδιέξοδα της ηλικίας και του σχολικού περιβάλλοντος. Μέσα από απλές και όχι απλοϊκές αφηγήσεις του cast, τα πέντε παιδιά μίλησαν ουσιαστικά σε εκατομμύρια συνομήλικούς τους, αναδεικνύοντας τους διαχρονικούς προβληματισμούς των εφήβων κάθε ηλικίας. Η ταινία καθιέρωσε ένα σημαντικό πρότυπο για τις μετέπειτα αφηγήσεις ιστοριών ενηλικίωσης, καθώς το Hollywood στη συνέχεια φάνηκε να απομακρύνεται από την εξιδανίκευση και ρομαντικοποίηση της παιδικής - εφηβικής ηλικίας, νιώθοντας πιο άνετα να αναπτύξει πολύπλοκους νεανικούς χαρακτήρες, συχνά προβληματικούς. Θέματα όπως οι απαιτήσεις των γονέων, η επιρροή του οικογενειακού περιβάλλοντος στην ψυχική υγεία, η ιεραρχία, μπλέκονται με μαεστρικό τρόπο στη μεγάλη οθόνη, με τα θέματα που θίγονται να παραμένουν επίκαιρα μέχρι σήμερα, ακόμα και αν οι πολιτιστικές αναφορές του film έχουν ξεπεραστεί. Η σπουδαία κληρονομιά της ταινίας διαφαίνεται από το γεγονός ότι τόσο εμβληματικές σκηνές της, όσο και τα πρότυπα των χαρακτήρων αυτής, μνημονεύονται και ερμηνεύονται συχνά στη σύγχρονη εποχή, καταδεικνύοντας έτσι τη διαχρονικότητα του εγχειρήματος.
Επιπρόσθετα, το Breakfast Club υπήρξε μία από τις πλέον καθοριστικές στιγμές του λεγόμενου "The Brat Pack", καθώς τέσσερα από τα κύρια μέλη του, οι Emilio Estevez, Judd Nelson, Ally Sheedy και Molly Ringwald ήταν ανάμεσα στους πέντε μαθητές του Λυκείου. Φυσικά, η άλλη εμβληματική ταινία του Brat Pack ήταν το "St. Elmo's Fire" (γνωστό ως "Το μπαράκι του Σαν Έλμο"). Η παρέα αυτή ηθοποιών πήρε το προσωνύμιο της από ένα άρθρο του New York Magazine το 1985, με το όνομα να αποτελεί φυσικά παράφραση του "Rat Pack", δηλαδή της θρυλικής ομάδας των Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis Jr. κ.α. κατά τις δεκαετίες του 50 και του 60. Άλλα σημαντικά μέλη του "Brat Pack" ήταν ο Rob Lowe, ο Andrew McCarthy αλλά και η Demi Moore.
Για τα end credits της ταινίας, ο John Hughes συνεργάζεται με τους συνθέτες Keith Forsey και Steve Schiff. Έχουν στο μυαλό τους τον Bryan Ferry, ωστόσο αυτός το απορρίπτει. Η επόμενη επιλογή είναι ένα αγαπημένο γκρουπ του Forsey, οι Σκωτσέζοι Simple Minds. Οι τελευταίοι αδυνατούν να πιάσουν το νόημα των στίχων, μέχρι που ο John Hughes τους προβάλλει το film. Ο Forsey τους επισκέπτεται στη Σκωτία και τους πείθει να ηχογραφήσουν το τραγούδι, κάτι που γίνεται μέσα σε ελάχιστες ώρες σε studio του Λονδίνου. Το "Don't You (Forget About Me)" έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία των Simple Minds και σήμερα κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί το "The Breakfast Club", χωρίς να το σιγοτραγουδήσει.
Θυμηθείτε εδώ το trailer του αγαπημένου "The Breakfast Club":
