Κάποτε οι Iron Maiden υπήρξαν ένα πολύ διαφορετικό συγκρότημα
Ήταν σχεδόν αδύνατον για τα εφηβικά μας αυτιά και μεθοδολογικά εργαλεία, ώστε να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ των δύο. Υπήρξε μια εποχή που το κορυφαίο για πολλούς metal συγκρότημα, οι θρύλοι Iron Maiden, ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από τη μορφή με την οποία κατέκτησαν κάθε άκρη της υφηλίου. Παίζοντας σούπερ ενεργητικά set lists σε μικρά clubs του Λονδίνου, το γκρουπ ακροβατούσε μεταξύ του σχηματιζόμενου τότε κλασικού metal ήχου και της punk αισθητικής, εξέφραζε σαφείς πολιτικές θέσεις μέσα στο τεταμένο κλίμα της εποχής (το εξώφυλλο με το άψυχο σώμα της Μάργκαρετ Θάτσερ στο single "Sanctuary" ήταν ενδεικτικό), ήταν πολύ περισσότερο ένα συγκρότημα "του δρόμου", καμία σχέση δηλαδή με το μεγαθήριο που γέμιζε τα μεγαλύτερα στάδια, λίγα χρόνια αργότερα. Η πλειοψηφία των οπαδών των Maiden διαχωρίζει αυτές τις δύο εκδοχές, με τους οπαδούς της αρχικής περιόδου να πίνουν νερό στο όνομα των δύο πρώτων albums, Iron Maiden (1980) και Killers (1981). Σημείο αναφοράς και στα δύο, ένας μεγάλος frontman που έφυγε χτες από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών. Ο Paul Di'Anno αφήνει μια σπουδαία κληρονομιά, μαζί και την πεποίθηση όλων για το πόσο αυθεντικός υπήρξε.
Η ίδρυση των Iron Maiden και η έλευση του Paul Di'Anno
Έφηβος ων, ο αρχηγός των Maiden, μπασίστας Steve Harris, είχε επηρεαστεί στο έπακρον από τα σπουδαία progressive rock σχήματα της χώρας του. Οι Yes, οι Genesis, οι Emerson Lake & Palmer και οι υπόλοιποι σπουδαίοι της σκηνής, άφησαν το στίγμα τους στον νεαρό Steve, ο οποίος ιδρύει το συγκρότημά του τα Χριστούγεννα του 1975. Θα το ονομάσει "Σιδηρά Παρθένο", από μια συσκευή βασανιστηρίων του Μεσαίωνα. Ο Steve Harris έχει ταλέντο και μαζί μεγάλα όνειρα, ωστόσο η βιομηχανία είναι αδυσώπητη. Ο μουσικός χάρτης της χώρας αλλάζει και οι Sex Pistols του πανούργου Malcolm McLaren είναι το πιο hot όνομα της εποχής. Οι Iron Maiden προσπαθούν να δημιουργήσουν τον προσωπικό τους ήχο και "κάθονται" κάπου στη μέση, ανάμεσα στο progressive, στο punk rock και στο New Wave of British Heavy Metal που τότε βρισκόταν στα σπάργανα. Αδυνατούν ωστόσο να βρούνε τραγουδιστή με τον οποίο να μπορούν να προχωρήσουν. Οι συνεργασίες, ειδικά όταν τα έσοδα είναι απειροελάχιστα, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Την Άνοιξη του 1977, ο τραγουδιστής Dennis Wilcock αποχωρεί χωρίς καμία προειδοποίηση. O Di'Anno προτείνεται μέσω του τότε drummer, Doug Sampson, και στην audition δείχνει μέχρι και βαριεστημένος. Όταν άρχισε να τραγουδάει μπήκαν όλα στη θέση τους. Ο Steve Harris είχε καταλάβει πως βρήκε ένα από τα σημαντικότερα "εργαλεία", στο δρόμο για την επιτυχία.
Η πορεία του Di'Anno με το συγκρότημα
Ο Paul Di'Anno δεν ήταν ο τυπικός rock τραγουδιστής ή frontman. Είχε μια στεντόρεια φωνή, επηρεασμένη περισσότερο από τα blues παρά από τους όποιους rock υψίφωνους, ενώ διέθετε έναν αμίμητο τσαμπουκά και ενέργεια πάνω στη σκηνή, στοιχεία τα οποία ξεσήκωναν το κοινό των Maiden, όπου και αν έδιναν συναυλία. Ο Di'Anno έδειχνε άνθρωπος της "πιάτσας", το επαναστατημένο παιδί της διπλανής πόρτας που δε θα ήθελες να βρεις μπροστά σου. Ως τέτοιος ανέβαινε στη σκηνή, ως τέτοιος τραγούδησε σε όλη την καριέρα του και ως τέτοιος έζησε τα τελευταία του χρόνια. Πριν από τους Maiden, είχε εργαστεί ως κρεοπώλης και ως chef σε ξενοδοχεία και εστιατόρια. Ζούσε το lifestyle του rock n roll στο έπακρο, ηχογράφησε κάποια από τα πλέον κλασικά metal τραγούδια, χωρίς μάλλον να το συνειδητοποιεί εκείνη τη στιγμή. Υπολόγιζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Ο Steve Harris είναι ένας άνθρωπος με όραμα, καθώς και με την πειθαρχία ώστε να το πετύχει. Καταλαβαίνει γρήγορα πως η περσόνα του Paul Di'Anno, όσο ελκυστική και αν είναι σε κάποιο επίπεδο, περιορίζει τόσο τον ίδιο όσο και το συγκρότημα. Ο Di'Anno φεύγει από τους Maiden, έχοντας προλάβει να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στη ροκ ιστορία.
Η μετέπειτα καριέρα του Paul Di'Anno δεν είχε κάποια ιδιαίτερη δυνατή στιγμή και αυτό είναι κάτι που παραδέχεται η πλειοψηφία των οπαδών, τόσο των Iron Maiden, όσο και της φωνής του εκλιπόντος. Ταυτόχρονα, ο εκρηκτικός του χαρακτήρας θα τον έκανε αρεστό σε πολύ μικρή μερίδα των fans, απομονώνοντας τον ουσιαστικά από τη μεγάλη εικόνα των ροκ εξελίξεων. Παντρεύεται πέντε φορές αποκτώντας έξι παιδιά, κατηγορείται για διάφορες απάτες, ενώ επισκέφτεται και τη φυλακή του Salisbury όπου και παραμένει για δύο μήνες λόγω καλής συμπεριφοράς, από τους εννιά που καταδικάστηκε συνολικά. Στο Salisbury θα αφήσει και την τελευταία του πνοή, ύστερα από πολλά προβλήματα υγείας, προβλήματα που μεταξύ άλλων τον καθήλωσαν σε αναπηρικό αμαξίδιο προς το τέλος της ζωής του. Το αμαξίδιο δεν τον εμπόδισε να αφήσει το μεγάλο του πάθος, τη σκηνή στην οποία μεγαλούργησε και ο κόσμος τον αγάπησε.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, ο Paul Di'Anno εμφανίστηκε για τελευταία φορά μπροστά στο κοινό της Αθήνας. Εδώ και λίγες ώρες, ένας από τους πλέον αυθεντικούς ανθρώπους αυτής της σκηνής, ζει μέσα από τις αναμνήσεις και τα ηχεία μας.
