Από μικρό παιδί μου άρεσε, σαν παρθένος-παρθένος να σκαλίζω, να κριτικάρω τα πάντα και να αξιολογώ καταστάσεις μαζεύοντας εμπειρίες, δεν είμαι βέβαια από τους φανατικούς των ζωδίων, αλλά τα βασικά χαρακτηριστικά που τους αποδίδουν σε μεγάλο ποσοστό είναι αληθινά και όποιος τα αμφισβητεί, απλά λέει ψέματα και θέλει να κάνει τον σοβαρό.
Θυμάμαι στο Ποπ & Ροκ διάβαζα όλα τα γράμματα, μιλάμε για χιλιάδες και ξεχώριζα αυτά που έπρεπε να διαβάσει και ο Πετρίδης, το ίδιο και με τα τηλέφωνα στην εκπομπή, ό,τι έλεγε ο καθένας, μαζί με τα γράμματα αποτελούσε τον οδηγό για το τι θα δημοσιεύαμε ή που θα δίναμε το βάρος στο ραδιόφωνο.
Τώρα βέβαια η κατάσταση είναι διαφορετική, όμως πάντα παίζει ρόλο ο προσωπικός παράγοντας.
Κυριαρχεί η άποψη ότι σήμερα ακούμε με διαφορετικό τρόπο μουσική και αυτό έχει μια δόση αλήθειας, στην ουσία όμως δεν ακούνε πια οι Έλληνες μουσική και λέω οι Έλληνες γιατί μιλάω συνέχεια με ξένους και αυτή η απέχθεια για ότι έχει σχέση με την μουσική δεν υπάρχει, θυμώνουν με την επιτυχία της Taylor Swift, κοροϊδεύουν την Billie Eilish, αρνούνται πεισματικά να ακούνε νέα ονόματα την στιγμή που εγώ και ο Πετρίδης, παρά την ηλικία μας δεν έχουμε σταματήσει λεπτό να ακούμε τα καινούργια και το βλέπετε σε ραδιόφωνο και site, αδιαφορούν για ένα καλό ροκ άλμπουμ όπως αυτό του Jack White.
Η αλήθεια είναι ότι τα κορίτσια και οι γυναίκες ακούνε πιο πολύ μουσική και καινούργια, όμως και αυτές, ειδικά οι μεγαλύτερες δείχνουν μία κόπωση, σταμάτησαν να στηρίζουν την σελίδα μας και δεν νομίζω να το κάνουν όλες για οικονομικούς λόγους.
Τα αγόρια και οι άνδρες έχουν πια άλλα ενδιαφέροντα με την οικογένεια, τα παιδιά, την δουλειά, δεν τους μένει χρόνος, οι μεγαλύτεροι λίγο YouTube για να θυμηθούν το παρελθόν, σπάνια Spotify ή άλλες πλατφόρμες.
Ίσως δεν αρέσει, αλλά η ιδιωτική ραδιοφωνία, ειδικά στην Ελλάδα, σκότωσε την αγάπη για το ραδιόφωνο, μπήκαν τόσοι πολλοί μέτριοι στον χώρο ώστε κόπηκε το ενδιαφέρον του κοινού, όπως συμβαίνει σε όλα τα πράγματα που υπάρχει προσφορά.
Τα Ελληνικά ΜΜΕ ασχολούνται με τους καθιερωμένους Έλληνες καλλιτέχνες, δεν παίρνουν πρωτοβουλίες για καινούργιους καλούς ξένους, μερικές φορές μας αντιγράφουν, αλλά όχι πάντα έγκαιρα, έτσι χάνουν επεισόδια, οι πολιτικοί θυμούνται την μουσική όταν πεθαίνει κάποιος.
Γενικά γκρινιάζω γιατί ξέρω ότι έχω δίκιο, δεν ακούτε πια μουσική, όχι με διαφορετικό τρόπο, με τίποτα, μόνο στο αυτοκίνητο.
