Από την αρχή της οικονομικής κρίσης και την παρουσίαση των μνημονίων οι μεγάλες, αλλά και μικρές επιχειρήσεις βρήκαν αυτό που λέγαμε παλιά ' ο μήνας που θρέφει τους έντεκα', δηλαδή αύξηση στην παροχή παροχής υπηρεσιών και παράλληλη εντυπωσιακή μείωση μισθών λόγω της κρίσης.
Από τότε εκατοντάδες χιλιάδες νέοι έφυγαν από την χώρα και είναι αμφίβολο αν θα επιστρέψουν ποτέ, θα έρχονται μόνο για διακοπές.
Αυτοί που είναι συναισθηματικά δεμένοι με συγγενείς και φίλους, απλά θα τους παίρνουν μαζί τους εκεί που είναι, η Ελλάδα στο μόνο που υπερτερεί πια και όχι πάντα, είναι το κλίμα, και λέω όχι πάντα γιατί αν είσαι πχ στην Θεσσαλία και πέσεις θύμα μιας πλημμύρας, άστα, το ίδιο και με τις πυρκαγιές και άλλα φυσικά και ανθρώπινα φαινόμενα.
Υπάρχει πια φανερή έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού σε πολλούς τομείς σε μία χώρα που οι πολίτες της σε σημαντικό βαθμό δηλώνουν ότι ζουν στα όρια της φτώχειας, τώρα το γιατί δεν πάνε να δουλέψουν αφού δηλώνουν εισόδημα 200-500 ευρώ τον μήνα είναι μία άλλη ιστορία.
Από την άλλη οι μεγάλες επιχειρήσεις γλυκάθηκαν που στην αρχή έβρισκαν προσωπικό με 1000 ευρώ και έδιωχναν τους υψηλόμισθους, αλλά τώρα οι μικροί ξύπνησαν, είναι πια λίγοι οι ικανοί και δεν δουλεύουν για να βγάζουν οι εταιρείες εκατομμύρια και αυτοί 800 ευρώ, οι μισθοί μοιραία αρκετά σύντομα θα επιστρέψουν στα προ της κρίσης επίπεδα, διαφορετικά η χώρα δεν θα μπορεί να λειτουργήσει, πόσους να συντηρήσουν οι κομματικοί μηχανισμοί και το δημόσιο.
Οι νέοι. αλλά και παλαιοί πολιτικοί μας κάνουν πως δεν βλέπουν την πραγματικότητα, γι' αυτό και οι νέοι λένε bye bye στην πολιτική και τα κόμματα.
