Το γκολ-πρωτάθλημα και το σφίξιμο της γροθιάς
Η αγάπη για έναν πολιτιστικό ή αθλητικό σύλλογο είναι τις περισσότερες φορές αποτέλεσμα τύχης και συγκυριών. Ουσιαστικά είναι η ανάμνηση και το παιδικό βίωμα του πατέρα, του θείου, του φίλου που χρησιμοποίησε τον αθλητισμό ώστε να δεθεί μαζί σου, με έναν τρόπο που ταυτόχρονα σε έδενε και με πολλούς άλλους. Ωστόσο, ένα λάθος που κάνει συχνά ο κόσμος είναι να ταυτίσει το όποιο ήθος του με το αντίστοιχο του συλλόγου του. Λες και δεν υπάρχουν τόσο χρυσά παιδιά όσο και καθίκια, που μπορεί να έχουν κοινά τα δύο χρώματα τους, ή λες και ο κάθε σύλλογος είναι τόσο ξεχωριστός που η προτίμηση σου σε κάνει και εσένα το ίδιο ξεχωριστό από το πουθενά.
Υπάρχει όμως πάντα αυτή η ιδιότητα του ποιητικού που θες να προσδώσεις στο βίωμα σου, εσύ ο ρομαντικός φίλαθλος. Μια ιδιότητα που ίσως θα σε βοηθήσει να περιγράψεις με έναν πιο "δυνατό" τρόπο αυτό που κατά καιρούς έζησες, τη διαδρομή που διήνυσες.
Μιλώντας για διαδρομές, πολλοί παοκτσήδες που είναι άνω των 40 μπορούν κάλλιστα να δούνε την ταινία της ζωής τους να ξετυλίγεται κάπου ανάμεσα σε δύο στιγμιότυπα. Που συνειδητοποιώντας το τι υπάρχει ενδιάμεσα, ίσως σφίξουν ασυναίσθητα και αυτοί τη γροθιά τους, όπως ο τρελός στη φωτογραφία τη δεύτερη.
Κάπου στο κάδρο μας θα μπούνε και 20-25 δίσκοι. Βιβλία, ταινίες, τα ταξίδια και οι καλοί φίλοι. Μετά από χρόνια όλα αυτά θα συμβολίζουν κάτι πολύ συγκεκριμένο. Το πως σε έκαναν να νιώσεις. Το ότι απόλαυσες τη ζωή σου λίγο παραπάνω. Εσύ θα ξες αυτό το "λίγο", πόσο πολύ σου είναι πραγματικά.
ΠΑΟΚ Πρωταθλητής. Ξανά.
ΥΓ. Για αυτούς που έφυγαν
Αλιεύτηκε από το facebook με τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέως
