Δυστυχώς όλοι έχουμε ευθύνη για την αποπροσανατολισμό των νέων από μουσική, λογοτεχνία, τέχνες, κοινωνία

Όπως συχνά συνηθίζω άνοιξα συζήτηση σε λεωφορείο με 14χρονο νέο για την μουσική. Για μία ακόμα φορά ένοιωσα έντονη απογοήτευση.

Σκέψου τον εαυτό σου σε ηλικία 14 ετών, να έχεις πατέρα μουσικό και να μπορείς να αναφέρεις μόνο 4 ονόματα από τον χώρο της μουσικής, Ελληνικό και διεθνή.

Αρχικά του έκανα την καθιερωμένη παρατήρηση επειδή είχε τα πόδια του επάνω στο απέναντι κάθισμα και μετά σκέφτηκα να τον ρωτήσω για μουσική για να γίνω και λίγο φιλικός μαζί του.

Μου είπε ότι ακούει τα πάντα, Ελληνικά και ξένα και ότι ο πατέρας του παίζει μπουζούκι δίπλα σε έναν από τους μεγαλύτερους του λαϊκού μας τραγουδιού, τον οποίο επικαλέστηκε για να μου δείξει ότι ξέρει.

Μου είπε ότι από ξένα ακούει ονόματα που δεν μπορεί να τα ξέρω εγώ που ακούω παλιά μουσική, όταν τον ενθάρρυνα και του είπα ότι ξέρω πολλά με χίλια ζόρια μου ανέφερε 2, τον Lil Baby και έναν Blue Face τον οποίο ομολογώ ότι αγνοούσα.

Από Έλληνες τρόμαξε να μου αναφέρει τρεις, αρχικά τον Οικονομόπουλο,  μετά έναν που δεν θυμάμαι και μετά από επιμονή μου και τον Ρέμο, άλλους δεν ήξερε.

Απαντούσε ότι ακούει τα πάντα. Εμείς 14 χρονών ξέραμε πολλά και όχι εγώ και ο Πετρίδης που ήμασταν και λίγο πιο βαρεμένοι, αλλά σχεδόν όλη η παρέα μας.

Σήμερα τα αγόρια ειδικά δεν ασχολούνται με την επικαιρότητα, δεν διαβάζουν βιβλία, δεν βλέπουν κινηματογράφο εκτός των Blockbusters, δεν πάνε ποτέ θέατρο, γενικά δεν έχουν καμία επαφή με τον πολιτισμό, ποιος έχει την ευθύνη; οι γονείς τους και το κράτος με την εκπαίδευση.

Θα χρειασθεί να περάσουν πολλοί χειμώνες για να δούμε, αν δούμε φως.