Από το δημοτικό Κορεάτικη ποπ και τραπ μαθαίνουν ένα εικονικό κόσμο στα παιδιά μας

Τα μικρά παιδιά του δημοτικού ίσως έχουν πιο στενή επαφή με την μουσική με αυτήν που είχαν οι παλαιότερες γενιές και αυτό γιατί, ειδικά η τραπ εξάπτει πολλά  από τα άγουρα ακόμα συναισθήματα τους και τα κάνει να αισθάνονται μέρος της ώριμης κοινωνίας.

Τα Κορεάτικα, δεν είναι και απορριπτέα, όλα σχεδόν είναι γραμμένα σε ένα ύφος που θα μπορούσε να είναι η μουσική που συνοδεύει παιδικές τηλεοπτικές σειρές που μας έρχονται από το εξωτερικό και τα αντίστοιχα παιχνίδια που παίζουν τα λίγο μεγαλύτερα ίσως παιδιά.

Η Ελληνική τραπ κι αυτή ίσως έχει τους καλούς εκπροσώπους της που έχουν καλές προθέσεις να πολεμήσουν την κακούργα κοινωνία, όμως σε γενικές γραμμές είναι φανερή η τάση της πλειοψηφίας των μουσικών να παρασύρει τα πιτσιρίκια σε ένα ψεύτικο κόσμο δημιουργώντας αυταπάτες για τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα και σχεδόν πάντα τα τραγούδια τους φέρνουν τις γυναίκες σε μειονεκτική θέση.

Εντάξει να ακούνε τα παιδάκια Κορεάτικη ποπ και τραπ, όχι όμως μόνο αυτά, αυτό είναι το πρόβλημα. Καμία ανάλογη γενιά σε πολιτισμένες χώρες δεν πιστεύω ότι θα έχει ανάλογη συμπεριφορά.

Εδώ ίσως η τραπ να έχει ταυτισθεί στο μυαλό των νέων και σαν ο συνδετικός κρίκος με την πολιτική και την δήθεν επαναστατικότητα. 

Για τους νέους υπάρχει και η ποπ που μαζί με την χορευτική μουσική κυριαρχούν παντού, εδώ δεν θα έλεγα ότι έχουν ανάλογη απήχηση και δεν απολαμβάνουν και της εμπιστοσύνης των μεγαλύτερων σε ηλικία, αν και ουσιαστικά είναι μαζί με την κάντρυ στις ΗΠΑ οι μουσικές φόρμες που είναι με απόσταση στην κορυφή.

Βλέπεις αυτά τα γκρουπ από την Κορέα και δεν ξέρεις αν τα μέλη τους είναι αγόρια ή κορίτσια, αυτό το μήνυμα θέλουν να περάσουν στα παιδιά, όπως και με ταινίες όπως η Barbie, όλα στα πλαίσια αυτού που είπε η πρόεδρος της κομισιόν, θέλουμε το 2045 νομίζω να έχει μειωθεί τόσο ο πληθυσμός.