Το μόνο πράγμα που με έκανε πραγματικά ευτυχισμένη ήταν η μουσική. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με την κιθάρα μου αγκαλιά. Όπου κι αν πήγαινα την έπαιρνα μαζί μου. Και παντού τραγουδούσα.
Μια μέρα έρχεται ο θείος Κοκλής με την κάμερα που μόλις είχε αγοράσει και μου λέει «έλα, πάρε την κιθάρα σου, κάθισε εδώ, και πες λίγα τραγούδια να σε γράψω»
Πήγα, φόρεσα το κόκκινο μου το φόρεμα, έβαλα και λίγο κραγιόν, και στήθηκα για το γύρισμα. Είπα πολλά τραγούδια, ολόκληρη συναυλία έκανα και για πάρα πολλά χρόνια είχα τη βιντεοκασέτα στο αρχείο μου. Μέχρι που κάπου την έδωσα όταν μου ζητήθηκε υλικό από κάποια εκπομπή πριν πολλά χρόνια και δεν μου την επέστρεψαν ποτέ.
Αυτό το απόσπασμα σώθηκε γιατί το χρησιμοποιήσαμε σε κάποια έναρξη εμφανίσεων μου κι έτσι έχω κάτι από τότε να θυμάμαι.
Ήμουν 14.
Ντροπαλή, με κοντά σγουρά μαλλιά που σίγουρα δε με κολάκευαν και στρουμπουλή με φουσκωτά κόκκινα μαγουλάκια. ?
Χάρη στη μουσική και το τραγούδι απέκτησα αυτοπεποίθηση, έγινα πιο κοινωνική, δημιουργική και άρχισα να ονειρεύομαι.
Βάλτε μουσική στη ζωή των παιδιών σας. Αφιερώστε χρόνο για τη μουσική τους παιδεία. Βάλτε περισσότερη μουσική στα σχολεία.
Η μουσική μπορεί να αλλάξει τα πάντα στη ζωή μας.
Μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης μας και τη συμπεριφορά μας γιατί εξευγενίζει την ψυχή μας, ξεκουράζει το μυαλό μας, αγκαλιάζει το σώμα μας και σε καθετί ψυχοφθόρο λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία.
Βάλτε μουσική παντού!
Από την σελίδα της Ευρυδίκης
