Από τον ALi Mathloum
Ο ακτιβιστής, και ο παρατηρητής. Αυτός που έβαλε γκολ, και αυτός που έδωσε ασίστ στον κανένα.
Δύο προσεγγίσεις για το ίδιο θέμα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Την δυναμική που έχει το ποδόσφαιρο όλοι λίγο πολύ την ξέρουμε. Μια ματιά στα πιο followed accounts σε όλα τα social media μπορεί να μας πείσει. Οι ποδοσφαιριστές είναι από τα πιο αγαπητά και προβεβλημένα πρόσωπα παγκοσμίως. Η επιρροή τους είναι και αν το θέλουν μπορεί να γίνει τεράστια.
Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι όμως έχουν έναν ξεχωριστό ρόλο και μια ιδιαίτερη σημασία όσο αφορά τους "δικούς τους" ανθρώπους.
Αναφέρομαι στον Μοχάμεντ Σαλάχ της Λίβερπουλ, έναν από τους πιο διάσημους ποδοσφαιριστές στον πλανήτη και ειδικότερα για τους Αραβόφωνες αυτού του κόσμου, ένα ιερό τοτέμ, ένα είδωλο και ένα πρότυπο αθλητή.
Το ποσό τον αγαπάει όλος ο αραβικός κόσμος είναι μη μετρήσιμο. Σπανίζουν όμως οι άνθρωποι που αγαπιούνται και έχουν τον σεβασμό και της ανατολής αλλά και την προσοχή της δύσης. Ο Σαλάχ στέκει με το ένα πόδι σε κάθε πλευρά και η φωνή του είναι πολύ ισχυρή. Τον αγαπούν όλοι.
Αν δεν κάνω λάθος ποτέ δεν έχει κάνει δήλωση για το Παλαιστινιακό μέχρι χθες. Όπου και ανάρτησε ένα βιντεάκι. Το οποίο... θα μπορούσε κάλλιστα να το έχει κάνει ένα A.I. ρομπότ.
Ο κατά τ'αλλα συμπαθής και εξαιρετικός χαρακτήρας Σαλάχ αποφάσισε να τοποθετηθεί με μια χλιαρή προσέγγιση γενικολογων και καλεσματων για ειρήνη.
Φυσικά όλα όσα είπε ούτε είναι λάθος, ούτε είναι κατακριτέα, ούτε είναι αχρειαστα. Έκανε ένα αόριστο όμως κάλεσμα στους "παγκόσμιους ηγέτες" για ειρήνη και ένα κάλεσμα για ανθρωπιστική βοήθεια στην Γάζα, ίσως το μόνο που έχει μια ουσία , αλλά αυτα, μόνο.
Συγγνώμη αλλά αυτά είναι απλά μια άνετη καταγραφή της κατάστασης που δεν προσφέρει και πολλά.
Είναι πράγματα που ακούγαμε σε διαγωνισμούς καλλιστείων των 90ς σε ερώτησεις του τύπου 'τι θα έκανες σαν πλανηταρχης για μια μέρα'.
Θα μου πείτε, καλύτερα από την πλήρη σιωπή. Σίγουρα!
Καλύτερα να είναι προσεκτικός και ψύχραιμος παρά παθιασμένος και διχαστικος; Σίγουρα. Δεν υπάρχουν όμως μόνο είτε ακραίες αντιδράσεις είτε χλιαρές.
"Δεν περιμένουμε από ποδοσφαιριστές να σώσουν τον κόσμο ρε φίλε "
Όχι ακριβώς. Πράγματι κανείς δεν περιμένει από αθλητές να γίνουν σύμβολα αντίστασης και κοινωνικού αγώνα. Παρόλαυτα όσοι έχουν προσπαθήσει έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
Εχουμε ζήσει προσωπικότητες που ήταν πάντα στην πραγματική σωστή πλευρά της ιστορίας όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο οποίος στηλίτευε την αδικία όπου την έβλεπε και ήταν πάντα εκεί να μιλήσει με την ψυχή του η οποία ήταν πάντα με τους αδικημένους χωρίς αστερίσκους χωρίς φινιρίσματα και ίσες αποστάσεις. Έχουμε γίνει, ως ανθρωπότητα, μάρτυρες στο περιστατικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 1968 με τους δύο μαύρους αθλητές στίβου των ΗΠΑ που ύψωσαν τις γροθιές τους στο βάθρο των νικητών και έστειλαν ένα πανίσχυρο μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.
Είδαμε αυτές τις μέρες τον Έρικ Καντονά να γίνεται viral για όλους τους σωστούς λόγους με την όλη στάση του στο θέμα. Κυκλοφόρησε πολύ στα social media το κείμενο με τις τοποθετήσεις του.
Όππυ μπορεί κανείς να διακρίνει τις διαφορές μεταξύ των δύο δηλώσεων του Καντονά και του Σαλάχ. Ποιος είπε τα πράγματα με το όνομα τους και ποιος όχι.
Ο παλαίμαχος Γάλλος εδώ και δεκαετίες είναι πάντα εκεί για μας. Να στέλνει το μήνυμα παντού με το βήμα που έχει. Μίλησε για την κατοχή, κατήγγειλε την αδικία και της έδωσε όνομα. Όπως πρέπει.
Και να φανταστεί κανείς πόσο πιο ισχύρο θα ήταν το μήνυμα του Σαλάχ αν είχε έστω κάποια λίγα στοιχεία από του Γάλλου.
Διότι όταν μιλάς για αυτο το θέμα και δεν υπάρχει πουθενά στο λόγο σου αναφορα στην κατοχή, στο απαρτχάιντ και δε χρησιμοποιείς λέξεις όπως "εθνοκάθαρση" και "εγκλήματα πολέμου" ή έστω να δώσεις την πραγματική διάσταση του προβλήματος και να πάρεις ξεκάθαρη θέση όπως ο Βασιλιάς Eric, τότε είσαι απλά λίγος. Λίγος απέναντι στο χρέος της θέσης της καταγωγής σου και της δυνατότητας που έχεις να βοηθήσεις ουσιαστικά. Λίγος απέναντι στην ιστορία που γράφεται και περνάει μπροστά σου και αποφασίζεις να μένεις παρατηρητής.
Δεν έχω καμία ιδιαίτερη απαίτηση από τον Αιγύπτιο σούπερσταρ να πει αυτά που θέλω να ακούσω. Καμία.
Αλλά δεν μπορω να αποφύγω αυτή τη σύγκριση όταν οι δύο δηλώσεις είναι τόσο κοντά και ο ένας, ο Άραβας έχει όλα αυτά τα πρόσημα στην οντότητα του που απλά κάνουν την δική του δήλωση, μια χαμένη ευκαιρία. Μια τεράστια χαμένη ευκαιρία που αντί να τη βάλει γκολ και να ορθώσει τη γροθιά του, έδωσε ασίστ στο πουθενά.
Με τον Έρικ λοιπόν, εκείνον που δεν αφηνε ποτέ ευκαιρία να πάει χαμένη.
Μετά τον Ντιέγκο, τον σημαντικότερο κοινωνικοπολιτικα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.
