Από μικρό παιδί μου άρεσε να παρατηρώ τα μυρμήγκια, θυμάμαι ήμουν 5-6 ετών περίπου και καθόμουνα πάνω από την φωλιά τους και τα έβλεπα να τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα, ήταν αυτά τα μαύρα που είναι σε στυλ καμικάζι.
Ποτέ δε είχα τολμήσει να πειράξω κανένα, σε μερικές περιπτώσεις ίσως και να προσπαθούσα να βρω τρόπο να τα βοηθήσω, όταν ας πούμε έπεφταν θύματα άλλων εντόμων.
Αυτήν τακτική ακολουθώ περίπου και σαν ενήλικας και τώρα πια ηλικιωμένος, παρατηρώ όποτε περνάω από συγκεκριμένες φωλιές το τι κάνουν και έχω την αίσθηση ότι τα μεσημέρια μειώνουν τις δραστηριότητες τους.
Όταν περπατάω προσπαθώ να μην τα πατήσω και όταν δεν είμαι αφηρημένος πιστεύω ότι τα καταφέρνω, το ίδιο και όταν μεταφέρω το καροτσάκι της λαϊκής.
Άλλα παιδιά τότε, αλλά και τώρα αρέσκονται στο να βασανίζουν τα μυρμήγκια και όλα τα έντομα που είναι του χεριού τους, εγώ πιστεύω ότι ανήκω στην κατηγορία αυτών που λένε ότι δεν έχει πειράξει ούτε μυρμήγκι .
Βέβαια υπάρχει ένα ερώτημα εδώ για το ποιος περνάει καλύτερα στην ζωή του από αυτές τις δύο κατηγορίες, η απάντηση μπορεί να μην ενδιαφέρει και πολλούς, άλλωστε λίγοι κουβαλάνε τέτοιου είδους τρέλα.
