Σε θυμάμαι βρε Αλκίνοε, να έρχεσαι από την Αγορά του Αλ Χαλίλι, να μας δείχνεις τον Ουρανό που ανάβει τα φώτα, να μας τραγουδάς γι' αυτό τον κόσμο που αλλάζει κι εμείς, εκστασιασμένοι να ανάβουμε αναπτήρες και να μεθαμε με τη μουσική σου...
Σε θυμάμαι τότε, με τη μακριά κοτσίδα σου και τα μεγάλα μάτια, να μου συστήνεσαι σαν "για πάντα πρόσφυγας από τη διχοτομημένη Λευκωσία" , να τραγουδάς στου Ζωγράφου για τους Κύπριους φοιτητές και να εκφράζεις την ευγνωμοσύνη σου στη Μητέρα Ελλάδα, που σε καλοδέχτηκε, σε αγάπησε και σε απογείωσε επαγγελματικά. Σε θυμάμαι, να γράφεις κείμενο "ανείπωτης χαράς" το 2015, στηρίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ, που σου ξαναεπέτρεψε.. να αναπνεύσεις ελεύθερα. Λες και πριν βρε Αλκίνοε, σου φράζανε τη μύτη και το στόμα και δε μπορούσες, ούτε να τραγουδήσεις, ούτε να μιλήσεις, ούτε να κονομήσεις, επειδή είχες διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις. Και στο αναγνώρισα το δικαίωμα στην αντίθετη άποψη, την υπερβολική, τη φορτισμένη, την καλλιτεχνική.
Τα χρόνια πέρασαν... Η κοτσίδα σου κόπηκε, το πρόσωπο ωρίμασε, τα τραγούδια παρέμεναν υπέροχα... Σε καμία συναυλία σου δεν έκανες πολιτική εισαγωγή, δε μίλησες για τη Μαρφίν, για το Μάτι, για τη Μάνδρα, για τον κίνδυνο του να έβγαινε η Ελλάδα εκτός Ευρώπης και να έχει την Τουρκία απέναντι... Μούγκα Αλκίνοε! Πηχτή, υποκριτική, εξοργιστική μούγκα! Και πήγες χθες στην Τεχνόπολη, να μας πεις ότι... έρχεσαι από τη λάσπη; Να μας περιγραψεις την τραγωδία που ζουν οι συμπολίτες μας, για να κάνεις φτηνή μικροπολιτική; Για να προβάλλεις το σκοτάδι της στιγμής στο μέλλον και να το παιξεις ξανά επαναστάτης; Για να μας επαναλάβεις τα συνθήματα των τρολ στο διαδίκτυο, ότι δηλαδή μας.. καίνε και μας πνίγουν, αλλά εμείς οι λοβοτομημένοι τους ξαναψηφίζουμε; Μπάστα ρε Αλκίνοε και ξυπνήσαμε!
Τις φάγαμε στη μάπα και τις μακριές κοτσίδες και το οργίλο υφάκι και τα ωραία λόγια, που υπόσχονταν παραδείσους, χωρίς προσπάθεια, χωρίς ρεαλισμό, χωρίς γνώση.. Μόνο με τσιτάτα, βγαλμένα από μουχλιασμένα χρονοντούλαπα! Από τη λάσπη γύρισες Αλκίνοε όντως... Οχι όμως από τη λάσπη της Θεσσαλίας.
Αυτή θα υποχωρήσει κι οι άνθρωποι, θα ξαναφτιαξουν τις ζωές τους.. Από τη λάσπη της ιδεολογίας σου ξαναπλάστηκες. Και πουλάς ξανά ανέξοδο καλλιτεχνικό, αριστερό νταηλίκι... Όνειρο ήταν Αλκίνοε, η πίστη ότι οι καλλιτέχνες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Η τέχνη τους, όταν διυλίζεται, ναι, μπορεί. Ανακατεμένη με τις εμμονές τους όμως, όχι!
Από την σελίδα της
Χαρίκλεια Ντερμανάκη
