Στην αναφορά μας στον Γιώργο Λάνθιμο για την βράβευση του με τον Χρυσό λέοντα στην Βενετία γράψαμε για την σχέση μας που από σύμπτωση μας έδωσε την ευκαιρία να του αναθέσουμε να σκηνοθετήσει το βίντεοκλιπ της Κατερίνας Κυρμιζή, Η Παραμυθένια.
Σε παρέμβαση της, προφανώς ειρωνικά έγραψε ότι ξέχασε να μας ευχαριστήσει στην αποδοχή του βραβείου του, δεν θα είχαμε βέβαια ποτέ τέτοια απαίτηση, όλα ήταν μία καλή συγκυρία, όμως η τύχη και οι συμπτώσεις μας βοηθούν θετικά ή αρνητικά να πετύχουμε πράγματα που σημαδεύουν την ζωή μας.
Δεν είναι εγωιστικό, εγώ και ο Πετρίδης έχουμε βοηθήσει δεκάδες καλλιτέχνες και ανθρώπους των media να πάρουν τον δρόμο τους. Στην ηλικία μας δεν περιμένουμε κάποια αναγνώριση ούτε οποιαδήποτε ανταπόδοση.
Όμως αυτή που χάνει με την μη συμπαράσταση σ' αυτό που κάνουμε εδώ και δεκαετίες από την πολιτεία είναι η μουσική.
Έχουμε μιλήσει με υπουργούς πολιτισμού, όλοι ζουν στον κόσμο τους κι εγώ θα φύγω από αυτόν τον κόσμο ενδεχομένως με την ρετσινιά του ζητιάνου αφού ζητάω 1 ευρώ τον χρόνο από τους επισκέπτες μας για τα έξοδα λειτουργίας και κανείς σχεδόν δεν ανταποκρίνεται.
Οι συμπτώσεις, ή μάλλον μία από τις πολλές, το 1949 ο σκηνοθέτης Carol Reed και ο Orson Welles έτρωγαν σε ένα μπιστρό της Βιέννης και άκουσαν τον Anton Karras να παίζει την μελωδία που έμελλε να χρησιμοποιήσουν στην ταινία που θα γύριζαν εκεί, ο τρίτος άνθρωπος.
Ο Karas έπαιζε ένα τοπικό όργανο, το Zither και η μελωδία τους ενθουσίασε που την χρησιμοποίησαν στην ταινία και έγινε τεράστια παγκόσμια επιτυχία, πολλά στην ζωή μας είναι σύμπτωση, λοιπόν, αλλά οι συμπτώσεις Άννα δημιουργούνται και αξιοποιούνται, όχι τυχαία, από συγκεκριμένους ανθρώπους.
