Πέρασα ένα "ούτε στον εχθρό μου " ΣΚ σε κοντινό νησί τών Κυκλάδων για έναν γάμο , στο γαμήλιο τραπέζι ακούστηκαν τα συνήθη ερωτικά , αν και δεν έχω ποτέ συναντήσει το "εγώ κι εσύ μαζί " από το Toy Story με Πανούση - Αλκίνοο , ακολούθησε ο επιβεβλημένος γύρος δημοτικών για τούς γονείς και μετά ήρθαν τα ξένα , αυτό με βρήκε σε ένα τραπέζι φίλων τού ζευγαριού , όλοι 32-42 ετών , ακούω το τραγούδι και λέω η Miley Cyrus έτσι για να μήν με περάσουν για άσχετο οι νεολαίοι , με κοίταξαν με απορία ρωτώντας με τι είναι αυτό γιατι δεν καταλάβαιναν τι τούς έλεγα , δεν το ήξεραν το όνομα , ακολούθησε μία διασκευή τού δεν ξέρω πότε τού I-love-to-love τής Tina Charles , αντανακλαστικά είπα όνομα και χρονολογία , τα βλέμματα από απορημένα μετατράπηκαν σε εντυπωσιασμένα , ένας με ρώτησε αυτολεξεί "ακούτε μουσική ? " , "εσύ δεν ακούς ? " τον ρώτησα , όχι μού απάντησε και ξεκίνησε μιά συζήτηση με συμμετοχή και τών υπολοίπων που με αντιμετώπισαν σαν κάποιο με ένα παράξενο και σπάνιο χόμπυ . Οι νέοι δεν ακούν μουσική , τώρα ειλικρινά πώς μπορεί να γοητεύσει έναν απομακρυσμένο ακροατή η κυρά Tailor ? Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με το κοινό πρόθυμο για χορό , η περίσταση το καλούσε βέβαια , αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω πώς ότι ακούστηκε το είχα ξανακούσει σε γάμους στην δεκαετία τού 90 με εξαίρεση τα ας πούμε σύγχρονα ( άγνωστα σε μένα ) electro-techno ή κάτι τέτοιο .
Η μουσική δεν έχει απλά πεθάνει , δολοφονήθηκε και βιάστηκε κανονικά , ανάσταση δεν αναμένεται κατά την γνώμη μου .
Neverwill
