Ένας γνωστός από το περιβάλλον μου έδωσε την ιδέα γι' αυτήν την ανάρτηση απευθύνοντας το ερώτημα, ζούμε την δύση της μουσικής;
Η μουσική δεν πρόκειται βέβαια να δύσει ποτέ, όπως και η μέρα, θα έχει πάντα την ανατολή της.
Απλά η περικοπή στα έξοδα των μεγάλων εταιρειών εδώ και 20 περίπου χρόνια που αμέτρητες εκκαθαρίσεις για οικονομικούς λόγους οδήγησε σταδιακά στο ξεγύμνωμα των δισκογραφικών από ικανά στελέχη τα οποία μπορεί να είχαν υψηλούς μισθούς, όμως ήξεραν τι έκαναν και οι επιλογές τους είναι αυτές που ακόμα και σήμερα συντηρούν την δισκογραφία.
Διάφορες εταιρείες προώθησης πήραν σταδιακά τον έλεγχο και σε συνεργασία με εταιρείες κολοσσούς οι οποίοι παράλληλα ελέγχουν σχεδόν όλα τα μεγάλα ΜΜΕ μας πλασάρουν καθημερινά προϊόντα της Samsumg από την Κορέα, από καλλιτέχνες από την Ιαπωνία, οι οποίοι είναι αλήθεια έχουν βρει τρόπο να προσελκύουν τους έφηβους, ειδικά τα κορίτσια, αλλά όλα τα ονόματα τους έχουν σχετικά σύντομη ημερομηνία λήξης.
Στον χώρο του χιπ χοπ η κατάσταση είναι πραγματικά αστεία, ξυπνάς το πρωί και μαθαίνεις για τον Lil Puppy τον οποίο αγνοούσες εσύ και όλος ο πλανήτης μέχρι προχθές και αυτός ο καλλιτέχνης θα πάει Νο 1 με 50 αντίτυπα άλμπουμ και 100000 που θα προέρχονται από το Streaming.
Δεν ξέρω αν αυτά τα νούμερα είναι πραγματικά, μπορεί και να είναι, πάντα άλλωστε στην δισκογραφία υπήρχαν διάφορα παιχνίδια, απλά ήμασταν νέοι , δεν τα ξέραμε και δεν δίναμε σημασία.
Το βασικό είναι ότι αυτοί που δημιουργούν τους καταλόγους επιτυχίας τους προσαρμόζουν εκεί που θέλουν και για συγκεκριμένους λόγους δεν συμπαθούν ιδιαίτερα την δυτική ροκ κουλτούρα παρά μόνο όταν αφορά καταξιωμένους καλλιτέχνες από το παρελθόν οι οποίοι έχουν απήχηση στις συναυλίες.
Αν θα αλλάξει αυτό, ενδεχομένως ναι, αλλά όχι άμεσα και δύσκολα σ' αυτή την δεκαετία, ίσως μετά από μία έντονη κοινωνική επανάσταση η οποία θα προκύψει με όλα αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη.
