Ο σεβασμός στους νεκρούς είναι απαραίτητος σε κάθε περίπτωση, ακόμα και για όποιον σαν άνθρωποι δεν εγκρίναμε τις δραστηριότητες του, όμως η ανάγκη εντυπωσιασμού στα διάφορα ΜΜΕ σχεδόν πάντα μετά από ένα θάνατο οδηγεί σε θετικές ή αρνητικές υπερβολές ανάλογα με την ενασχόληση που είχε ο αποθανών με την πολιτική και το τι είχε πει όταν ήταν εν ζωή για τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Αυτό δυστυχώς ισχύει και για την τέχνη, αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Γιάννη Μαρκόπουλου που πέρα από την Ελληνικότητα και την δημοκρατική αύρα που βγαίνει από την μουσική και την ποίηση ή στίχους όσων χρησιμοποίησε, δεν είχε πάρει, αν δεν κάνω λάθος ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις υπέρ ενός κόμματος, γι' αυτό και με τον θάνατο του δηλώσεις έκαναν όλα τα κόμματα.
Όμως για πολλά χρόνια, δεκαετίες θα έλεγα, το έργο του δεν είχε την αντιμετώπιση που του άξιζε από ραδιόφωνα και γενικά τα ΜΜΕ.
Όλοι τον παραδεχόντουσαν σαν έναν από τους μεγάλους, αλλά και ο ίδιος λες και δεν ήθελε να διεκδικήσει αυτό που του ανήκε.
Από τους λίγους με τόσα ολοκληρωμένα έργα τα οποία στην πλειονότητα τους περιέχουν σημαντικά τραγούδια, δεν ακουγόταν ιδιαίτερα στο Ελληνικό ραδιόφωνο αφού αυτή μουσική δεν ταίριαζε εύκολα με τα υπόλοιπα τραγούδια που παίζουν οι Ελληνόφωνοι σταθμοί, ίσως μόνο η ΕΡΤ να τον έπαιζε πιο συχνά και σε συγκεκριμένες εποχές.
Οι τηλεοράσεις προβάλλουν εντυπωσιακά τον θάνατο του κάθε τραγουδιστή παρομοιάζοντας τον σχεδόν σαν ισάξιο του Καζαντζίδη, ο μεγάλος και ο μεγάλος, μάλλον αγνοούν τα πραγματικά μεγέθη και ακολουθούν την κλίμακα του παραμυθιού, με αυτήν την μέθοδο όμως υποτιμούμε τα μεγέθη δημιουργών όπως ο Μαρκόπουλος.
Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Από την ταινία "Κατηγορώ τους ανθρώπους" (1966)
Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
