Ο θάνατος του Andy Fletcher οργανίστα των Depeche Mode ήταν μία ακόμα σημαντική απώλεια για την μουσική, στην οποία, όπως και στην υπόλοιπη κοινωνική ζωή των ανθρώπων ο θάνατος κάνει την παρουσία του.
Την περασμένη εβδομάδα με την αναγγελία του θανάτου του Βαγγέλη μου είπε μια φίλη, γράψτε για την γνωριμία σας με τον Βαγγέλη εσείς που ξέρετε και έχετε ζήσει ίσως κοντά του.
Ο θάνατος ανθρώπων που ξέρουμε διάφορες πτυχές της ζωής τους, δεν είναι αφορμή για να βγαίνει κάποιος και να κάνει τον έξυπνο γράφοντας, ο νεκρός είχε κάνει αυτό και εκείνο στην προσωπική του ζωή.
Ο σεβασμός στην μνήμη των νεκρών είναι δείγμα πολιτισμού και αυτοί οι οποίοι δεν είχαν γεννηθεί όταν ο Βαγγέλης ήταν στην κορυφή της επικαιρότητας και τον γνώρισαν ευκαιριακά αργότερα ή διάβασαν γι' αυτόν είναι άνθρωποι που ψάχνουν απεγνωσμένα την αναγνώριση χωρίς όμως να καταφέρνουν ποτέ να ξεφεύγουν από έναν στενό κύκλο ατόμων που τους παρακολουθούν..
Ειδικά για τους Έλληνες καλλιτέχνες η αναφορά σε αρνητικά ίσως σχόλια για την προσωπική ζωή καλλιτεχνών όπως ο Βαγγέλης έχει να κάνει συνήθως με την πολιτική τους στάση, γιατί κανένα από αυτά τα ανθρωπάκια δεν γράφουν για μουσικούς που έχουν πολιτική κάλυψη.
Εγώ και ο Πετρίδης γνωρίσαμε για πρώτη φορά τον Andy Fletcher όταν το 1985 είχε έλθει με τους Depeche Mode στην Αθήνα για το Rock In Athens και είχαμε πάει τότε εκδρομή σε ένα από τα νησιά του αργοσαρωνικού.
Οι Depeche Mode είναι από τα συγκροτήματα που τα κήμπορντς έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του ήχου τους, δύσκολα το συγκρότημα θα είχε αυτήν την αναγνώριση χωρίς τον Andy, αλλά όπως έλεγε και ο ίδιος σε μία δουλεία δεν φαίνεται πάντα αυτός που προσφέρει το πιο σημαντικό κομμάτι, αλλά αυτός που είναι μπροστά στο κοινό, συχνά βλέπουμε όμως ότι οι χαρισματικοί τραγουδιστές, αδυνατούν να κάνουν καριέρα μόνοι τους.
Θα μπορέσουν να συνεχίσουν οι Depeche Mode χωρίς αυτόν; αυτό θα εξαρτηθεί από την επιθυμία τους, όλα γίνονται, το θέμα είναι ότι αυτά τα κάποτε πιτσιρίκια, ακολουθούν το δρομολόγιο της ζωής.
Θυμάμαι στις αρχές του '90, περπατώντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης φορούσα ένα t-shirt των Depeche Mode και τα Αμερικανάκια με σταμάταγαν στον δρόμο κάνοντας σαν τρελά.
Τώρα εγώ και ο Πετρίδης παθαίνουμε σοκ κάθε φορά που ακούμε για τον θάνατο αγαπημένου καλλιτέχνη, τον οποίο, συχνά είχαμε και την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά.
