(6 Ιανουαρίου 1946 - 7 Ιουλίου 2006)
Στη σύγχρονη ροκ μουσική η αποχώρηση του βασικότερου μέλους από ένα συγκρότημα σημαίνει ταυτόχρονα και το τέλος μιας πετυχημένης πορείας.
Ακόμη όμως και αν καταφέρουν τα υπόλοιπα μέλη να αντικαταστήσουν με επιτυχία τον τραγουδιστή ή κιθαρίστα τους, πάντα θα υπάρχουν οι φίλοι τους που θα αναπολούν τον προηγούμενο.
Ανάλογες καταστάσεις έχουν βιώσει οι οπαδοί των Genesis με την αποχώρηση του Peter Gabriel και την ανάληψη των καθηκόντων του από τον Phil Collins, οι Van Halen, που μετά την αποχώρηση του David Lee Roth είδαν τον μεγαλύτερο σε ηλικία Sammy Hagar να καταφέρνει να συνεχίζει με επιτυχία την πορεία του συγκροτήματος, κάτι που πέτυχε και ο Brian Johnson που πήρε τη θέση του Bon Scott στους AC/DC, μετά τον θάνατο του τελευταίου.
Όταν στα τέλη της δεκαετίας του '70 έφυγαν από τους Aerosmith ο κιθαρίστας Joe Perry και ο ντράμερ Brad Whitford, αυτοί απλώς εξαφανίστηκαν και χρειάστηκε να επιστρέψουν για να επανέλθουν στην επικαιρότητα.
Black Sabbath και Deep Purple, ουσιαστικά, ποτέ δεν ξεπέρασαν τις αποχωρήσεις των Ozzy Osbourne και Ian Gillan.
Τα περισσότερα συγκροτήματα, από τα οποία αποχωρεί ο ηγέτης τους, συνήθως διαλύονται και δεν καταφέρνουν να συνεχίσουν.
Μία ακόμα εξαίρεση είναι οι New Order, συνέχεια των Joy Division, όμως, μετά τον θάνατο του Ian Curtis, είναι πια ένα άλλο συγκρότημα.
Ο Syd Barrett, κυρίαρχη μορφή στο συγκρότημα των Pink Floyd στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας τους, κατάφερε να διχάσει στη συνέχεια με την αποχώρησή του πολλούς από τους φίλους τους, που έμειναν πιστοί στον ψυχεδελικό ήχο που είχε διαμορφώσει γι' αυτούς στα πρώτα τους άλμπουμ. Η ικανότητά του να δημιουργεί μικρά ψυχεδελικά αριστουργήματα, όπως τα Arnold Layne και See Emily Play, χάρισε τις πρώτες επιτυχίες στο συγκρότημα και έδωσε την κατάλληλη ώθηση για τη μετέπειτα μεγάλη επιτυχία του.
Ο Barrett ήταν ο μόνος από τα μέλη του συγκροτήματος που δεν σπούδαζε αρχιτέκτονας, αλλά σε σχολή καλών τεχνών, και αυτός που έδωσε το όνομα στο γκρουπ χρησιμοποιώντας τα πρώτα συνθετικά από δύο γνωστούς μπλουζ μουσικούς, τον Pink Anderson και τον Floyd Council.
Ολόκληρη η εικόνα των Pink Floyd, για την περίοδο 1964 μέχρι τις αρχές του 1968, οφειλόταν σ' αυτόν, ήταν μάλιστα ο υπεύθυνος, το 1967, για τη βρετανική εκδοχή στο λεγόμενο καλοκαίρι της αγάπης, που ξεκίνησε από το Σαν Φρανσίσκο.
Το αστείο είναι ότι αν ο Syd Barrett δεν παρουσίαζε την παράνοια που τον οδήγησε εκτός συγκροτήματος, οι υπόλοιποι δεν θα είχαν την ευκαιρία να γίνουν δισεκατομμυριούχοι αλλάζοντας τη μουσική τους κατεύθυνση και βέβαια δεν θα έγραφαν τραγούδια γι' αυτόν, όπως το Wish You Were Here.
Το ίδιο συναισθηματικό και καλλιτεχνικό κενό αισθάνθηκαν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και με την αποχώρηση του Roger Waters, που ήταν κάτι σαν πατέρας για τους Pink Floyd.
Ο Barrett είχε γεννηθεί στο Κέμπριτζ στις 6 Ιανουαρίου 1946 και το πραγματικό του όνομα ήταν Roger Keith Barrett, το Syd το χρησιμοποίησε για πρώτη φορά σε ηλικία 14 ετών και ήταν ένα όνομα που «δανείστηκε» από έναν ντράμερ της τζαζ, που έπαιζε στην περιοχή του Κέμπριτζ και τον έλεγαν Sid Barrett.
Η μπάντα, που έμελλε να εξελιχτεί στους Pink Floyd, φτιάχτηκε το 1964 και τα πρώτα της ονόματα ήταν The Abdabs, The Screaming Abdabs, Sigma 6 και The Meggadeaths. Αργότερα ο Barrett χρησιμοποίησε το όνομα The Tee Set, αλλά όταν ανακάλυψαν ότι υπήρχε ήδη το ολλανδικό συγκρότημα με το ίδιο όνομα, άλλαξαν ακόμα μία φορά το όνομα σε The Pink Floyd Sound, που απλοποιήθηκε σε Pink Floyd.
Εκτός από τα τρία πρώτα τραγούδια των Pink Floyd που κυκλοφόρησαν ως σινγκλ, ο Barrett έγραψε στη συνέχεια τα 8 από τα 11 τραγούδια του πρώτου άλμπουμ του συγκροτήματος The Piper At The Gates Of Dawn και είχε συμμετοχή σε άλλα δύο.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε τους πρώτους μήνες του 1967 στα γνωστά Abbey Road στούντιο του Λονδίνου, με παραγωγό τον πρώην μηχανικό στούντιο για τους Beatles Norman Smith. Στο ίδιο διάστημα, στα ίδια στούντιο, οι Beatles ηχογραφούσαν το Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band.
Με την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ το συγκρότημα άρχισε να αποκτά πολλούς φίλους, οι οποίοι, όμως, παρατήρησαν την παράξενη συμπεριφορά που είχε στη σκηνή ο Barrett, ο οποίος συνήθως δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τον ρυθμό των τραγουδιών τους και τριγύριζε άσκοπα στη σκηνή γρατζουνώντας την κιθάρα του. Ο εθισμός του στο LSD και ίσως άλλα παραισθησιογόνα ήταν η αιτία που ανάγκασε τους υπόλοιπους να προσλάβουν έναν άλλο συμμαθητή τους από το Γυμνάσιο, τον David Gilmour, ως δεύτερο κιθαρίστα και τραγουδιστή.
Η επιδείνωση της κατάστασής του οδήγησε στην οριστική αποχώρησή του από το συγκρότημα και στο δεύτερο άλμπουμ τους Α Saucerful Of Secrets μόνο ένα τραγούδι του υπάρχει, το Jugband Blues, ενώ παίζει κιθάρα και στα Remember Α Day και Set The Controls For The Heart Of The Sun.
Με τον μάνατζερ του Pete Jenner ο Syd θα αρχίσει να ηχογραφεί την άνοιξη του 1968 τραγούδια για το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει το 1970 με τον τίτλο The Madcap Laughs. Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν μέλη των Soft Machine, ανάμεσά τους και ο Robert Wyatt. Μερικά ακόμα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν την ίδια περίοδο, θα κυκλοφορήσουν το 1988 με τον τίτλο Opel.
Στις αρχές του 1970 θα αρχίσει να ηχογραφεί τραγούδια για το δεύτερο άλμπουμ, με παραγωγούς τους David Gilmour και Richard Wright, που παίζουν μάλιστα ο πρώτος μπάσο και ο δεύτερος όργανο. Επίσης, παίζει ντραμς ο Jerry Shirley των Humble Pie.
Η χρησιμοποίηση από τον David Bowie τού See Emily Play στο άλμπουμ του Pin Ups, που κυκλοφόρησε το 1974, αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τον Barrett, που θα επιστρέψει για τέσσερις μέρες στα στούντιο και θα ηχογραφήσει μερικά ακόμα τραγούδια, τα οποία αργότερα θα χρησιμοποιηθούν στο άλμπουμ Opel.
Το Shine On You Crazy Diamond, από το Wish You Were Here, θα του χαρίσει λίγη ακόμα δημοσιότητα· θα παρευρεθεί μάλιστα στην ηχογράφησή του στα στούντιο Abbey Road, χωρίς να το ξέρουν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, που, αρχικά, δεν τον αναγνώρισαν, γιατί είχε ξυρίσει τα μαλλιά του και είχε παχύνει υπερβολικά. Οταν συνειδητοποίησαν ποιος ήταν, ο Roger Waters έπαθε σοκ και έβαλε τα κλάματα. Αυτή ήταν και η τελευταία τους συνάντηση.
Ξανακούσαμε γι' αυτόν όταν πέθανε, σε ηλικία 60 ετών, το 2006, από καρκίνο στο πάγκρεας και αφού υπέφερε για χρόνια από διαβήτη. Μέχρι τότε ζούσε στο πατρικό του σπίτι ζωγραφίζοντας και κάνοντας αγροτικές εργασίες. Η μόνη επαφή του με τον έξω κόσμο ήταν η αδελφή του Rosemary, ενώ τα υπόλοιπα μέλη των Pink Floyd, τους οποίους δεν συναντούσε, είχαν φροντίσει να παίρνει το μερίδιό του από τα δικαιώματα δίσκων του συγκροτήματος, στους οποίους υπήρχαν συνθέσεις του.
Αρκετές φωτογραφίες του από αυτήν την περίοδο δημοσιεύτηκαν σε διάφορα περιοδικά, τραβηγμένες κρυφά από διάφορους παπαράτσι.
Έναν χρόνο αργότερα, τα υπόλοιπα μέλη των Pink Floyd, μαζί με τους Damon Albarn, των Blur, Chrissie Hynd, των Pretenders, Kevin Ayers και άλλους μουσικούς θα παίξουν τιμώντας τη μνήμη του στο Λονδίνο.
Η ζωή του και γενικά ο τρόπος συμπεριφοράς του σίγουρα θα απασχολήσουν τον κόσμο στο μέλλον και δεν αποκλείεται να δούμε τη ζωή του σε κινηματογραφική ταινία. Ήδη, υπάρχουν αρκετά βιογραφικά βιβλία γι' αυτόν.
