Ο γιος μου ο Δημήτρης βλέποντας την μεγάλη ανταπόκριση που έχουν συνήθως τα θέματα που αναφέρονται στο παρελθόν μου ζητάει να γράψω για τις αναμνήσεις μου.
Η αλήθεια είναι ότι, ενώ θυμάμαι με αγάπη πολλές από τις στιγμές που πέρασα σαν μικρό παιδί, δεν νομίζω ότι αυτές οι στιγμές θα πρέπει να προκαλούν το ενδιαφέρον των νεότερων αφού είναι ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό και θα έλεγα ότι μοιάζει περισσότερο με αυτά που θα δρομολογηθούν στο μέλλον μετά από την μερική, όπως ελπίζω και όχι ολική καταστροφή του πλανήτη.
Επίσης παρά τα χρόνια που κουβαλάω, πάντα μου άρεσε το παρόν και το μέλλον και ειδικά στο δεύτερο η φαντασία μου δεν μου επιτρέπει να κάνω μακρινά όνειρα, βλέπω όμως κι εγώ τα οράματα μου, που αν τα συγκρίνω με το παρελθόν, δεν είναι και τόσο ευχάριστα. άλλωστε είμαι και ένας μόνιμα γκρινιάρης παρθένος.
Χθες, λίγο πριν την Eurovision ένα από τα παιδιά μου είπε ακούγοντας μια είδηση για την μουσική βραδιά ότι κάνουν σαν χαζά μυρμήγκια, ενώ έχουμε πόλεμο και σκοτώνονται χιλιάδες άνθρωποι αυτοί πηγαίνουν και διεκδικούν το βραβείο, το οποίο τελικά κέρδισαν, ενώ συμπατριώτες τους σκοτώνονται κάθε λεπτό σε ένα πραγματικό πόλεμο που δεν αφορά βιντεοπαιχνίδια.
'Ολοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα όμως στην ελπίδα και στην στιγμιαία έστω φυγή από την σκληρή πραγματικότητα. Η νίκη της Ουκρανίας, αν και είναι αποτέλεσμα συναισθηματικής και όχι καλλιτεχνικής απόφασης, θα βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους ψυχολογικά να ζήσουν λίγες στιγμές χαράς.
Τα μυρμήγκια λοιπόν που παλιά στους χωματόδρομους της Αθήνας έκαναν τις βόλτες τους μέσα στο καλοκαίρι και εμείς 5-7 ετών τα παρακολουθούσαμε με προσοχή να τρέχουν μέσα στο κατακαλόκαιρο κουβαλώντας τις τροφές τους, τους νεκρούς τους, από κάποιο ατύχημα και μερικές φορές να τσακώνονται με πολύ σκληρή συμπεριφορά.
Σήμερα τα παιδιά πιστεύω ότι είναι πιο βίαια και συχνά θέλουν να κάνουν κακό στα μυρμήγκια παρασυρμένα σίγουρα από την βία που βλέπουν στην τηλεόραση, αλλά και την συμπεριφορά των περισσότερων πιτσιρικάδων που μεγαλώνουν στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς ούτε λεκτική πίεση.
Οι δάσκαλοι φοβούνται ή αδιαφορούν για την συμπεριφορά τους, αφού ενδεχόμενη παρέμβαση τους μπορεί να τους στοιχήσει μήνυση ακόμα και από τον πιτσιρικά που συχνά πλάθει συχνά μια δικιά του ψεύτικη ιστορία για να δικαιωθεί που συνήθως γίνεται δεκτή από μία κοινωνία που διψάει για τιμωρία του οποιουδήποτε, ο δάσκαλος όμως, συχνά πιο πολύ και από τους γονείς βάζει τις βάσεις για τον χαρακτήρα των παιδιών, ή μάλλον έβαζε.
Ανήκω σε μία γενιά που τάιζε τα μυρμήγκια, η κοινωνία όμως σήμερα βλέπει τους ανθρώπους σαν μυρμήγκια, αδιαφορεί για τα προβλήματα τους και προσπαθεί πάντα να αυξήσει τον πλούτο των πλουσίων και να κρατάει τον έλεγχο στα πάντα, θα μου πεις πάντα δεν γινόταν αυτό; η αλήθεια είναι πως ναι, αλλά τώρα το παιχνίδι είναι πιο φανερό και άνισο.
Κώστας Ζουγρής
ΥΓ και για κάτι πιο ανάλαφρο, θυμόσαστε τις καραμέλες Τσάρλεστον;
