Πρωτοπόρος ο PapaJoe , γενετιστής μικροβιολόγος μελετητής τής μουσικής καθιέρωσε την ενότητα DNA τής μουσικής , έβαλε το μάτι στο μουσικό μικροσκόπιο τού Χρόνου και λαίμαργα παρατηρεί και σημειώνει , και το αποτέλεσμα είναι υπέροχο για εμάς αλλά και για τον ίδιο φαντάζομαι .
Εχουμε λοιπόν κάποια ερείσματα για αναρώτηση , το DNA τού PapaJoe , τίς αναρτήσεις περί γενεθλίων τραγουδιών 40-50 χρόνια από το τάδε τραγούδι , τα νέα τραγούδια , τήν κοινή και αναντίρρητη γνώση ότι η μουσική και η αποδοχή της παγκοσμίως βρίσκεται στα τάρταρα , και κυρίως την όχι και τόσο αβάσιμη υποψία ότι υπάρχει ένα μουσικό κοινό δύο ταχυτήτων , το ένα πού ακολουθεί τον "διαφημιζόμενο" σάν σύγχρονο τρόπο ζωής που φλέγεται από επιθυμία για ότι σαχλό αλλά διάσημο , και το άλλο το μειοψηφικό , σιωπηλό σε βαθμό αφωνίας σε αναζήτηση ήχου . Οι πάγοι λιώνουν , το ίδιο και η μουσική , κάτω από την επιφάνεια τού νερού όμως , κάτω από τις κορυφές τών χαιχλίδογλου διασημοτήτων , η βάση η υποδομή το κύριο σώμα τής μουσικής εξακολουθεί ελπίζω να ταξιδεύει , και ακριβώς εκεί βρίσκουμε το παλιό καλό DNA της πλέον , ταξιδεύει ακίνητη άραγε , μάλλον , θα αναγεννηθεί σαν φοίνικας , δύσκολο . Το σίγουρο είναι ότι το μέλλον αναγκαστικά θα υπακούσει κάποτε στο DNA έστω ξεκινώντας από τα απλά .
Ας ακούσουμε ένα τραγουδάκι τού 1976 ή μήπως είναι τού 2022 .
