Κάθε πρωί βλέπω τις αναρτήσεις στο facebook με τα γενέθλια διάφορων φίλων και δεν μπορώ να μην σκεφτώ το πώς περνάνε τα χρόνια.

Ο χρόνος για μένα είναι ανύπαρκτος, στην ουσία όλα είναι μία στιγμή, τα τραγούδια όμως και τα διάφορα είδη της μουσικής μένουν και μας συνδέουν ημερολογιακά τουλάχιστον με την κάθε στιγμή που περάσαμε.

Από μικρά παιδιά με τον Πετρίδη κυνηγάμε κάτι που είναι αδύνατο να επιτευχθεί, το να σας μεταφέρουμε τα ακούσματα μας και αυτά που νιώθουμε μέσα μας από κάθε στιγμή που ζήσαμε.

Δεν είναι εύκολο σε έναν νεότερο να αντιληφθεί το μέγεθος του μουσικού όγκου που έχει περάσει από μέσα μας.

Μου γράφει παρεμβαίνοντας στο διαδίκτυο ένας επισκέπτης πριν από μερικές μέρες, μα εσύ μόνο με τα τσαρτς έχεις καλή σχέση, πώς μπορεί να ξέρεις από progressive και μου αναφέρει μερικά γνωστά ονόματα.

Μερικές μέρες μετά σκέφτηκα, ότι όλα σχεδόν αυτά τα ονόματα, εγώ και ο Πετρίδης τα έχουμε γνωρίσει από κοντά, έχουμε δει συναυλίες τους στο αποκορύφωμα της καριέρας τους και ένας νεότερος σε ηλικία που έμαθε εκ των υστέρων μερικά πράγματα, όπως ας πούμε μάθαμε εμείς την μουσική του '40, θέλει να μας κάνει συστάσεις για το τι είναι το ένα και τι το άλλο.

Δεν θέλουμε να ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με νεότερους, σεβόμαστε τις απόψεις τους, όμως δυστυχώς το πράγμα συχνά ξεφεύγει, τώρα είναι στην μόδα κάτι μέτριες τραγουδίστριες από τα τέλη της δεκαετίας του '60, αρχές '70 που μερικοί τις θεωρούν καλύτερες και από την Μούσχουρη. Τα διαβάζουν οι νεότεροι και έτσι δημιουργούνται πραγματικά τέρατα.

Σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχει κανείς να τους διαψεύσει και θα γράφουν ότι θέλουν, δυστυχώς αυτή είναι η ζωή στην Ελλάδα που Βασιλιάς είναι η μετριότητα σε όλα στην εποχή μας.

Κώστας Ζουγρής