Συνερχόμαστε αργά αλλά σταθερά , κυρίως αργά . Εχουμε την τάση να θεωρούμε ήδη υπαρκτές καταστάσεις σαν αποτέλεσμα σχεδίων , ειδικά όταν η σκέψη μας είναι πολιτικά διαποτισμένη από το νεκρό παρελθόν . Η Ευρώπη είναι εδώ και 20-25 χρόνια σε αναζήτηση βηματισμού βυθισμένη στην μακαριότητα στον Βορρά και στην προσδοκία μακαριότητας στον Νότο , η Ελλάδα σε μιά δική της κατάσταση προσπαθεί να ερμηνεύσει τα αισθήματα της για το 1944 έχοντας λάβει την διαβεβαίωση απο τον Χρόνο ότι αυτός θα δένει τα κορδόνια του στην σέντρα μέχρι νεωτέρας.
Διάφορες τρικυμίες υπάρχουν σε πολλά κεφάλια συμπολιτών μας , πχ έχουν χαλάσει τα λαρύγγια τους για ανεξάρτητη Παλαιστίνη αλλά όταν μιά ανεξάρτητη χώρα δέχεται επίθεση από έναν δικτάτορα τότε φταίνε οι Αμερικάνοι . Και βέβαια έχουν κάνει τέρατα οι Αμερικάνοι στο παρελθόν , όλες οι μεγάλες δυνάμεις έχουν παράδοση στο σπόρ , τι να κάνουμε τώρα , να περιμένουμε πότε θα ισοφαρίσουν οι Ρώσοι για να μπορέσουμε επιτέλους να τούς καταγγείλουμε ? Δεν σού κάνει εντύπωση η αντίδραση όλων πλήν Ουγγαρίας τών πρώην λαικών δημοκρατιών , έχουν λυσσάξει , ακούνε Ρωσία και τρέμουν , φάτε τους τώρα λένε .
Δεν μπορούν να ξεχάσουν τον δυνάστη τους , μιλώντας για μνήμη εύκολα θυμόμαστε τις αμαρτίες τών Αμερικάνων και καλά κάνουμε , αλλά όταν πούμε Βουδαπέστη1956 ή Πράγα 1968 η μνήμη θολώνει , οι Ρώσοι , η πολιτική τους δηλαδή είναι η τελευταία σπίθα βαρβαρότητας στην Ευρώπη .
