Εγώ ξέρετε τι πιστεύω? Πως έχει χαθεί η μαγεία γενικά από τη ζωή μας.
Χάθηκε ο ρομαντισμός, ο έρωτας άνευ όρων, η αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.
Αντίθετα κυριαρχεί ο κυνισμός, ο ατομικισμός, η χυδαιότητα η οποία παραμέρισε καθετί όμορφο και έδωσε χώρο στη φτήνια.
Επομένως από που να εμπνευστεί ένας Άνθρωπος για να γράψει όμορφη-μαγική μουσική η οποία να "μιλάει" στις καρδιές των Ανθρώπων?
Εντάξει, ας μην τα ισοπεδώνω όλα, σίγουρα υπάρχουμε ακόμη ρομαντικές και ρομαντικοί σε αυτό τον κόσμο που αντιστεκόμαστε, που ονειρευόμαστε.
Αν χάσουμε και τον ρομαντισμό τότε θα πρέπει να συμβιβαστούμε και να συμφιλιωθούμε σε μια συμβατική ζωή, κάτι σαν φυλακή δηλαδή.
Τουλάχιστον όσον αφορά εμένα, δεν θα μπορούσα να ζήσω τέτοια ζωή.
Μπορούμε να βρούμε ομορφιά στη ζωή, σε απλά καθημερινά πράγματα, στη θέα του ηλιοβασιλέματος, σε μια βόλτα στη θάλασσα, στο χαμόγελο ενός συνανθρώπου μας επειδή απλά του είπαμε καλημέρα (ναι, όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο, ακόμη και το να πεις καλημέρα σε έναν άγνωστο είναι σπάνιο στις μέρες μας), στο γέλιο ενός παιδιού, ακούγοντας ένα τραγούδι που μας συγκινεί γιατί το έχουμε συνδέσει με μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής μας.
Μάλλον ξέφυγα από το θέμα του άρθρου, παρασύρθηκα από τα συναισθήματά μου, από τις σκέψεις μου, αλλά αυτό, για μένα τουλάχιστον, είναι λύτρωση.
Ανακαλύψτε την ομορφιά στη ζωή σας, ακόμη και αν νομίζετε πως δεν υπάρχει, ίσως να εστιάσατε σε πράγματα εφήμερα και όχι στα ουσιώδη.
Κι ένα τραγούδι που ακούω τώρα
