Παρακολουθώ τις διεθνείς βραβεύσεις σε μουσική και κινηματογράφο και πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω, παντού τηρούνται οι ισορροπίες μεταξύ μαύρων και λευκών με σαφή προβάδισμα στους μαύρους σε αρκετές περιπτώσεις, οι οποίοι τουλάχιστον στις ΗΠΑ πληθυσμιακά δεν έχουν περισσότερο από 12%.

Στο παρελθόν, αλλά και στις μέρες μας οι μαύροι ήταν και είναι πρωτοπόροι σε πολλά μουσικά κινήματα, όμως αυτό δεν πρέπει να οδηγεί ένα μεγάλο περιοδικό στο να βγάζει σαν καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών τo Respect, το οποίο είναι εξαιρετικό, αλλά όχι το καλύτερο. όμως αυτοί που έκαναν την λίστα με αυτή την επιλογή ικανοποιούν το γυναικείο φύλο και τους μαύρους.

Στην Αγγλία κάθε χρόνο στα βραβεία Mercury οι ίδιες λανθασμένες επιλογές που 8/10 φορές φέρνουν νικητές μαύρους οι οποίοι δεν κάνουν τίποτα εκτός Βρετανίας, αλλά έχουν μέτρια αποδοχή και στην Αγγλία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή η Arlo Parks αλλά το να μπαίνει η νικήτρια του βραβείου στο Νο 36 δείχνει ότι η επιλογή δεν είχε απήχηση στο κοινό.

Στο σινεμά δεν το συζητάω, ακόμα και σαν σκηνοθέτες οι μαύροι πια είναι πρώτη επιλογή, υπάρχει μία τάση αυτών που ελέγχουν τα ΜΜΕ στο να υποστηρίζουν τις μειοψηφίες, κάτι σαν προοδευτική οπισθοδρόμηση που στηρίζει συμπεριφορές, χρώμα φυλής και όχι την πραγματική αξία.

Κώστας Ζουγρής