Μία παρέα ήμασταν όλοι την εποχή εκείνη. Κάτω από τις φτερούγες του Αλέκου Πατσιφά. Με ανησυχίες, άποψη, γεμάτοι ορμή και νιάτα. Τότε μπήκε στην παρέα μας με το «Φορτηγό» του κι ο Θεσσαλονικιός Διονύσης. Κι αμέσως φύσηξε ένα άλλο αεράκι. Ξαφνιασμένο το ραδιόφωνο, αρνιότανε να παίξει το «Βιετνάμ γιε-γιε» ή την «νταρντάνα την Ζωζώ» ή «Τα κορίτσια που περνάνε δύο δύο βιαστικά και ρωτάνε τη μαμά τους κάθε μήνα μια φορά». Ο στίχος ήταν πάντα ένα παντοδύναμο χαρτί στα τραγούδια τού Σαββόπουλου. Και για το ελληνικό τραγούδι ο Διονύσης, ήταν ό,τι ο Μπομπ Ντύλαν για το αμερικάνικο. Μόνο που ο Σαββόπουλος είχε και την σκηνική παρουσία, που δεν είχε ο Αμερικανός τραγουδοποιός.

Τότε κάθε καινούριος δίσκος τού Σαββόπουλου ήτανε και μια έκπληξη. Και είχα την χαρά να παρουσιάζω το «Περιβόλι τού τρελού», τον «Μπάλλο», το «Βρώμικο ψωμί», τα «10 χρόνια κομμάτια», το «Happy day», τους «Αχαρνής» μέχρι και την «Ρεζέρβα», πρώτος εγώ απ’ το ραδιόφωνο στις διαφημιστικές εκπομπές τής ΛΥΡΑ. Το σπουδαίο ρεπερτόριο που φρόντιζε να προτείνει ο Πατσιφάς, ήταν αυτό που με έκανε να μην θέλω να αλλάξω εταιρία. Με τον Διονύση δούλεψα και στην τηλεόραση. Πριν από την ζωντανή μετάδοση με τα «Τραπεζάκια έξω» απ’ την Θεσσαλονίκη, ο Διονύσης μού είχε σκιτσάρει την Σωτηρία Μπέλλου και την Δόμνα Σαμίου στις Μουσικές βραδιές τού 1976 και τού 1977, που με την Δάφνη Τζαφέρη είχαμε φτιάξει τότε.

Το 1997 συνάντησα ξανά τον Διονύση μπροστά στις κάμερες για μια πρωτοχρονιάτικη εκπομπή στη σειρά «Διαδρομές». Τότε μόλις είχε κυκλοφορήσει από την Πόλυγκραμ «Το ξενοδοχείο» με ξένα ροκ τραγούδια που είχε διασκευάσει ο Διονύσης, βάζοντας δικούς του στίχους.Ένα απ’ αυτά θα ακούσουμε, τραγούδι τού Νικ Κέηβ. «Into my arms» ο τίτλος του ή «Άδεια μου αγκαλιά» στα ελληνικά. Δεκέμβρη τού 1997 βρεθήκαμε με το συνεργείο μας στο «Μετρό» στην οδό Κάλβου, όπου εμφανιζόταν εκείνες τις μέρες ο Σαββόπουλος, η Κατερίνα Κατωτάκη είχε αναλάβει την οργάνωση τής παραγωγής, ο Στέλιος Ράλλης ήταν ο σκηνοθέτης.

Γιώργος Παπαστεφάνου