Δεν είναι μια ορισμένη συμπεριφορά αλλά μια αγαπημένη συνήθεια.

Είναι το πείραγμα στον φίλο μου τον Βασίλη που ενώ έχει πει στην γυναίκα του ότι θ αγοράζει πέντε βινύλια τον μήνα αυτός αγοράζει πάνω από είκοσι.

Τι να κάνω μου λέει, όλο και μεγαλώνει η δισκοθήκη. Πες της του λέω ότι έσπασαν οι σωλήνες στο από πάνω διαμέρισμα και φούσκωσαν οι τοίχοι και τα βινύλια. Φυσικά και δεν έχει αμελήσει ποτέ τις βασικές οικογενειακές – οικονομικές υποχρεώσεις.

Είναι η τσάντα του Σωκράτη, που σπάνιες φορές δεν τον έχω δει, στην πλάτη του. Είτε θα κουβαλάει δίσκους που αγόρασε από το δισκοπωλείο ή θα έχει παραλαβές από το ταχυδρομείο ή θα πηγαίνει κάποιους στο στούντιο για εκπομπή. Ρε Σωκράτη γράψε κάτι για την τσάντα στο σαιτ του λέω κάπου έχω δει τον Πετρίδη με μια όμοια θα είναι ένα καλό θέμα. Δεν το έχει αποφασίσει ακόμα.

Είναι ο Μιχάλης που όλο τον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με ένα funzine ψυχεδέλειας που αγοράζουν εκατό άτομα το χρόνο. Γι αυτόν η μουσική τέλειωσε το 69. Δεκτό

Είναι αυτός που θα προτιμήσει να πάει σε μια συναυλία παρά σ ένα ποδοσφαιρικό αγώνα (χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο).

Είναι αυτός που θα προτιμήσει να δει ένα μουσικό ντοκιμαντέρ από μια κομεντί.

Η επιβίωση δεν αναιρεί τις προτιμήσεις μας αλλιώς δεν θα τα βγάζαμε πέρα, γι αυτό υπάρχει ακόμα η τέχνη δίπλα μας.

Υψώνουμε τα ποτήρια στο μπαράκι του Βασίλη αρκετές φορές και δοξάζουμε τον Θεό που αυτά είναι τα προβλήματά μας.

Αλλά μήπως τα προβλήματά μας τα διαλέγουμε εμείς?