Είδα κι εγώ ένα όνειρο και... κοίτα τι αστείο... και στο δικό μου όνειρο, είσαι ο σωτήρας μου. Έτρεχα σ ένα πράσινο παράδεισο, ακολουθώντας πλήθος κόσμου όλοι μας με αδαμιαία περιβολή. Μπροστά μας είχαμε ένα μικρό κορίτσι, υπέροχα αγνό, αβάσταχτα φωτεινό και αέρινο. Πεταλούδες και ζέβρες περνούσαν μπροστά μας, σχεδόν δεν πατούσαμε στα καταπράσινα λιβάδια που ανοίγονταν στον ορίζοντα, ήταν σαν περπατάμε πατώντας πάνω σε σύννεφα. Πολύχρωμα λουλούδια άνθιζαν στον δρόμο μας και πανέμορφα πτηνά τραγουδούσαν σαγηνευτικές μελωδίες. Σε ένα σχεδόν χρυσό, από τον ήλιο που το έλουζε, ξέφωτο το κορίτσι σταμάτησε.
Μαζευτήκαμε όλοι γύρω της εκστατικοί, σαν να περιμέναμε κάτι σπουδαίο. Ένα πανέμορφο φίδι τυλίχθηκε γύρω από τον λαιμό και το σώμα της. Μια εξωπραγματική μουσική σηκώθηκε απ το σύμπαν, ένα τραγούδι που όμοιό του κανείς δεν είχε ακούσει ποτέ. Υψώσαμε τα χέρια μας στον ουρανό λικνίζοντας τα σώματα στον μεθυστικό ρυθμό. Το κορίτσι και το φίδι σε απόλυτη αρμονία εκτελούσαν μια τελετουργική χορογραφία που η τελειότητά της, τους έκανε να φαίνονται σαν να εκτείνονται προς τον ουρανό. Γαλήνιο φως τύλιγε τις σιλουέτες τους καθώς ενώνονταν με το άπειρο.
Τότε έγινε αυτό. Τα μάτια φιδιού έπεσαν πάνω μου. Πάνω σε μένα, όχι σε κάποιον άλλο. Σε μένα, που έστεκα στην άκρη της σειράς, τον μικρότερο και ασημαντότερο του πλήθους. Σε μια ανεπαίσθητη πτυχή του χρόνου, όλα πήραν ξανά την πραγματική τους διάσταση, σαν να διασαλεύτηκε η τάξη του ονειρικού κόσμου που μας άγγιξε. Και να το φίδι της μελωδίας, της έκστασης του ρυθμού, η κλίμακα του σύμπαντος, η παλέτα των χρωμάτων της γης... πήρε μια έκφραση φρικτή κι αγριεμένη. Με δύναμη τρομερή και ταχύτητα ασύλληπτη πέταξε προς το μέρος μου και πριν προλάβω να σαλέψω απ την θέση μου, είδα σαστισμένος να μου καταφέρνει ένα πλήγμα επώδυνο, αβάσταχτα οδυνηρό.
Είδα το τοπίο να μαυρίζει. Μύρισα καπνό και σάπιο χώμα, σαν καλοκαίρι σε κάμπο καμμένο απ τον ήλιο κι απ την λαίλαπα μιας καταστροφικής πυρκαγιάς, που έσπειρε λιμό και πίκρα, πριν προλάβει ο θέρος να δώσει σοδιά και ελπίδα στα ιδρωμένα μέτωπα των θεριστάδων.
Κοίταξα μπροστά. Δεν είδα τίποτα, στα πόδια μου το φίδι σύρθηκε και έφυγε μακριά μου. Μετά αισθάνθηκα τον κόσμο να με κοιτά με άδεια μάτια, όχι εχθρικά, αλλά παγωμένα. Μου γύρισαν την πλάτη ψάχνοντας να ξαναβρούν την χαμένη αγνότητα, που ίσως τους στέρησα χωρίς να το θέλω και χωρίς να το ξέρω. Το κορίτσι είχε χαθεί.
Κοιτώντας το σώμα μου να μελανιάζει, δεν ένιωσα λύπη. Ένιωσα ότι όλο αυτό το ήξερα πολύ πριν. Δεν ξέρω αν ήθελα κάτι εκείνη την στιγμή ή αν μου αρκούσε η ενσυναίσθηση της πραγματικής εικόνας, η συνείδηση ότι πάντα αυτό δεν ήταν αυτό κι εγώ δεν ήμουν εκεί.
Λίγο λίγο η ζωή με εγκατέλειπε αλλά ούτε αυτό με έκανε να ενδιαφέρομαι. Μετά είδα μια φιγούρα να βγαίνει απ το αποπροσανατολισμένο πλήθος και να με πλησιάζει. Κατάλαβα πως ήσουν εσύ. Μου είπες, μην φοβάσαι, θα σε σώσω εγώ. Είπα κάτι που έμοιαζε αδιάφορο. Με ρώτησες που με έπληξε το φίδι. Σου έδειξα.
Έπεσες στα γόνατα πάνω απ την πληγή, στην κορυφή της αρρενοπότητας που πρησμένη πάλλονταν. Την έβαλες στο στόμα σου ρουφώντας το δηλητήριο, κι όσο εσύ ρουφούφες με δύναμη το δηλητήριο τόσο το χρώμα επανέρχονταν στο σώμα μου, αλλά και στο σώμα σου. Όταν τελείωσες σηκώθηκες και χωρίς άλλη κουβέντα γύρισες στο πλήθος.
Έφυγα. Ξεμάκραινα ψάχνοντας την έξοδο απ τον παράδεισο, όταν την βρήκα συνειδητοποίησα ότι, συνέχιζε να λείπει το χρώμα. Όλα ήταν ασπρόμαυρα, εκτός από εμένα. Γύρισα και κοίταξα. Μακριά το πλήθος κλωθόγερνε, ανακατεμένες άχρωμες σάρκες σε ασπρόμαυρο καμβά. Όμως όχι. Έκει, ανάμεσα τους, κάποιος είχε μια τρανταχτή διαφορά. Κάποιος φάνταζε από μακριά ανθρώπινος, έχοντας ανακτήσει το χρώμα του....
Ξύπνησα βαρύθυμος. Πάλι κοινοτυπίες έβλεπα... Έκανα να σηκωθώ... α, μάλιστα, μάλλον ήταν πολύ ζωντανό το όνειρο.
Τώρα πάω κι εγώ για ύπνο. Το γαμήσαμε πάλι με την ώρα.
