Κάθε λέξη που διαβάζω ή ακούω φέρνει στο μυαλό μου διάφορους συνειρμούς που δεν είναι απαραίτητο ότι είναι σωστοί, θέλω όμως να τους μοιράζομαι μαζί σας.

Ακούγοντας προχθές την λέξη βίντεο, αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό που έκανε πολύ κακό στην μουσική είναι τα βιντεοπαιχνίδια.

Πώς το αιτιολογώ αυτό; η βία που υπάρχει στα περισσότερα από αυτά μεταφέρθηκε μέσω των νέων που τα παρακολουθούν στην μουσική και συγκεκριμένα την μερίδα του λέοντος πήρε το χιπ χοπ.

Πριν διαδοθούν τα βίντεοπαιχνίδια, οι νέοι που έγραφαν μουσική έπαιρναν ερεθίσματα από την λογοτεχνία, την κλασική μουσική και τα κοινωνικά φαινόμενα της κάθε εποχής.

Θα έχετε παρατηρήσει το πόσο έχουν μειωθεί οι εκπομπές λόγου στην ιδιωτική τηλεόραση και οι πολιτικές εκπομπές. Αντίθετα έχουν αυξηθεί οι εκπομπές για την μαγειρική, την μόδα, την ομορφιά και γενικά πιο ανάλαφρα θέματα.

Αυτά τα μηνύματα περνάνε πιστεύω στους νέους, δεν ξέρω αν έχω δίκιο και ποια είναι η άποψη σας.

Αντίθετα από την βία με την οποία είναι εθισμένα μέσω των παιχνιδιών τα παιδιά, είναι απαγορευτικό κοινωνικά το να τους ρίχνουν οι γονείς τους έστω και ένα σκαμπίλι, δεν ξέρω ποιο είναι σωστό, προσωπικά έχω 4 παιδιά και νομίζω ότι μια φορά μόνο έδωσα ένα σκαμπίλι σε ένα από τα παιδιά μου και το θυμάται ακόμα.

Το να κτυπήσεις ένα παιδί είναι ό,τι χειρότερο, αλλά και η ατιμωρησία για κάποια σοβαρή ατασθαλία μπορεί να μην έχει καλά αποτελέσματα. Δεν μπορούμε βέβαια να ρωτάμε τους ψυχολόγους για την συμπεριφορά μας, ο κάθε γονιός ξέρει το παιδί του.

Είναι πιθανό η βία που ασκούν ορισμένοι γονείς στα παιδιά τους να περνάει σ'αυτά, όμως αν το ψάξετε οι περισσότεροι μεγάλοι τραγουδιστές δεν είχαν και την πιο ήσυχη ζωή και την καλύτερη συμπεριφορά από τους γονείς τους.

Σημασία βέβαια παίζουν και οι παρέες του κάθε παιδιού, αλλά για να γυρίσουμε στο θέμα μας, πιστεύω ότι τα βίντεοπαιχνίδια δεν κάνουν καλό στα παιδιά.

Κώστας Ζουγρής