Διαβάζοντας τα τσαρτ του Billboard βλέπουμε κάθε εβδομάδα να καταρρίπτονται και νέα ρεκόρ στην ιστορία των τσαρτς. Ζούμε σε μία εποχή που μόνιμα μας θυμίζει την Βρετανική εισβολή στην Αμερική του 1964, τότε που οι Beatles έκαναν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Έχει όμως η σημερινή μουσική την ίδια απήχηση στο σύνολο της κοινωνίας όπως συνέβαινε τότε;

Νομίζω, αν και δεν ζω στην Αμερική, ότι δεν υπάρχει καμία σχέση.

Θα πρέπει να είναι κανείς υπερβολικά αισιόδοξος για να πιστεύει ότι τα τραγούδια που κάνουν κάθε εβδομάδα την εμφάνιση τους στις πρώτες θέσεις του τοπ 100 θα μείνουν σαν κάτι το ξεχωριστό στην ιστορία όπως συνέβη με τα τραγούδια του '60 ή και αυτά που διαμόρφωναν τα τσαρτ στον περασμένο αιώνα.

Υπάρχουν μαύροι καλλιτέχνες του χιπ χοπ που είχαν ιδιαίτερη επιτυχία στον αιώνα που διανύουμε και κανείς, εκτός ίσως ελάχιστων Αμερικανών νεαρών σε ηλικία δεν θα ξέρει κανένα τραγούδι τους.

5 Νο 1 άλμπουμ ο DMX στην Αμερική και με το ζόρι έχει ένα τοπ 40, γιατί στην περίοδο της επιτυχίας του, στα τέλη του περασμένου αιώνα, αρχές του 21ου δεν υπήρχαν τα streaming, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με άλλους, όπως ας πούμε ο Master P, o T.I. που έχει 6-7 τοπ 10, αριθμός μικρόςσ ε σχέση με τα 200, 500, αλήθεια πόσα έχει ο Drake, αλλά σχεδόν όλα είναι με συνεργασίες τύπου Rihanna, Justin Timberlake.

Όλοι αυτοί είναι σούπερ σταρς, σύμφωνα με τα τσαρτ, όπως και οι Jay Z και Kanye West που έχουν αμέτρητες επιτυχίες.

Πιστεύετε όμως ότι στο μέλλον θα ακούσετε να διασκευάζονται τα τραγούδια τους από τους καλλιτέχνες του μέλλοντος; εγώ όχι.

Ο μόνος πραγματικά μεγάλος ήταν ο 2Pac o οποίος μπορεί να έκανε σάμπλινγκ άλλα τραγούδια, αλλά έβαζε σε όλα την σφραγίδα του, ακόμα και τα τραγούδια του Eminem θα μείνουν για πάντα μόνο δικά του.

Τι συμβαίνει λοιπόν στα τσαρτς, τίποτα απολύτως, υπάρχει πια δυσαρμονία μεταξύ streaming και ραδιοφώνου, γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να ακούει κάθε εβδομάδα τον κάθε Lil .... που ανακαλύπτουν οι νέοι με το Tik tok, δεν τους παίζει το Αμερικάνικο ραδιόφωνο και λίγοι θα μείνουν στο πέρασμα του χρόνου με συγκεκριμένα τραγούδια.

Δηλαδή τι να κάνουμε εμείς, τι να ακούμε για να είμαστε μέσα στα πράγματα; δυστυχώς δεν μπορώ να σας βοηθήσω, πιστεύω ότι το Αγγλικό τσαρτ είναι πιο φυσιολογικό, ακούω τα πάντα, όπως και ο Πετρίδης και απολαμβάνουμε την διαδρομή, έστω και αν από το 'παράθυρο βλέπουμε ερείπια'.

Κώστας Ζουγρής