Την επόμενη φορά, μην ξεχάσεις να πλύνεις τα χέρια σου πριν αγγίξεις ψυχές και συναισθήματα..
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Άκου τώρα και κάτι τελευταίο, από εκείνα τα ξεχασμένα ενός λογαριασμού που εξόφλησε ετεροχρονισμένα.
Δεν αρκεί να πλένεις τα χέρια σου. Δεν αρκεί να καθαρίζεις από πάνω σου τα μικρόβια. Δεν αρκεί να απολυμαίνεις τα χέρια σου..
Όταν με τα χέρια αυτά, έχεις βρωμίσει ψυχές που άγγιξες, ζωές που ανοίχτηκαν μπροστά σου, αγκαλιές που έγιναν καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές σου.
Δεν καθαρίζουν μ’ ένα πλύσιμο αυτά τα χέρια.
Όταν έχεις αγγίξει συναισθήματα μόνο και μόνο για να μετρήσεις το “εγώ” σου και να ξεχάσεις την ελλειπή ψυχή σου, όταν έχεις αγγίξει ζωές, μόνο και μόνο για να δεις “πόσο θα αντέξει το σκοινί”, πριν το χειροκρότημα ή πριν η αυλαία κλείσει οριστικά.
Τι να τα κάνεις τα απολυμασμένα χέρια, όταν ξέχασες να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να σε καμαρώσεις για το κενό σου.
Ξέρεις, εκείνο το “εγώ” που αυθαίρετα όρισες για σένα, πως θα είναι ανώτερο από των άλλων.
Όπως εξίσου αυθαίρετα όρισες τον εαυτό σου εξυπνότερο από τους άλλους.
Μα θυμάσαι, σου είχα πει κάποτε εκείνη την φράση της Μαλβίνας..
“Μη με αφήνεις να σκέφτομαι, γίνομαι έξυπνη.. “
Κι όταν γίνομαι έξυπνη, δεν μετανιώνω, δεν μιλάω, δεν λυπάμαι, δεν θυμώνω, δεν πεισμώνω, δεν νιώθω..
Απλά, χαμογελώ, και ξεχνώ.. μ’εκείνον, τον ολόδικό μου τρόπο, που στο τέλος αναρωτιέσαι, αν υπήρξες ποτέ..
