Το πρόβλημα υπάρχει σε όλες τις τέχνες, όχι μόνο στη μουσική.
Όσο δεν υπάρχει κάποιο κοινωνικό κίνημα να στηριχτούν, θα πηγαίνουν απ' το κακό στο χειρότερο.
Η καλύτερη τζαζ παίχτηκε μετά από τους δύο πολέμους. Το ροκ ήταν η φωνή των νέων ενάντια στον πόλεμο, στις φυλετικές διακρίσεις, στην κοινωνική ανισότητα.
Το πανκ και το νιου γουέβ ήταν το αδιέξοδο των νέων που μεγάλωναν χωρίς προοπτική σε μια κοινωνία που βούλιαζε στην ανεργία. Το λαϊκό τραγούδι στην Ελλάδα ήταν η φωνή της εργατικής τάξης, των κυνηγημένων από την εξουσία, των ελλήνων μεταναστών.
Αργότερα, στις δεκαετίες της "ευδαιμονίας", '80 και ΄90, απλώς κατέρρευσε.
Τώρα ζούμε σε μια εποχή που έχει πολλά προβλήματα τα οποία μεγαλώνουν διαρκώς (παγκόσμια μετανάστευση, πόλεμοι διαρκείας, λειψυδρία, ακραία φτώχεια) αλλά δεν υπάρχει κανένα κοινωνικό κίνημα. Όταν θα υπάρξει τότε μάλλον θα δούμε και μια αναγέννηση των τεχνών. Υπομονή.
Καλές γιορτές να περάσετε, με ανθρώπους που αγαπάτε :)
Crag.
