Γιάννης Πετρίδης: Είναι η δεκαετία που τελειώνει η δεκαετία της μουσικής παρακμής;
Οι απόψεις του στην Athens Voice
Αφιέρωμα στη δεκαετία 2010 - 2020. Ο Γιάννης Πετρίδης γράφει για τη μουσική παρακμή της δεκαετίας 2010 στα χρόνια των 10s.
Κάθε δεκαετία, εδώ και 100 χρόνια, έχει να παρουσιάσει το δικό της μουσικό κίνημα που κυριάρχησε και απλώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Δυστυχώς είμαι στη δυσάρεστη θέση να γράψω ότι αυτή δείχνει σε πρώτη ματιά να είναι η χειρότερη που έζησα στη ζωή μου από μουσικής πλευράς. Σίγουρα κυκλοφόρησαν αρκετοί αξιόλογοι δίσκοι, μου άρεσαν αρκετά από τα τραγούδια της, όμως σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες από το 1930, εμφανίσθηκαν ελάχιστοι πραγματικά ταλαντούχοι νέοι καλλιτέχνες και τολμώ να πω ότι οι περισσότεροι ανήκαν στο γυναικείο φύλλο. Η πλειοψηφία των καλλιτεχνών που κυριάρχησαν στη δεκαετία που κλείνει τον κύκλο της είχαν κάνει τα πρώτα τους βήματα από τη δεκαετία των 00s, αν όχι από τον περασμένο αιώνα.
Δυστυχώς πολύ χειρότερη ήταν η κατάσταση στο ελληνικό ρεπερτόριο, όπου χάθηκε πολύτιμος χρόνος με την εμμονή κάποιων να προτρέπουν και να ενθαρρύνουν τους Έλληνες μουσικούς να τραγουδούν στα αγγλικά και μάλιστα μερικοί από αυτούς να πιστεύουν ότι η «κακούργα» Αμερική και γενικώς οι ξένες χώρες τούς αδικούν που δεν τους δίνουν θέση δίπλα στη Lady Gaga και τους Arctic Monkeys.
Μέσα στα 10 αυτά χρόνια άλλαξαν τα πάντα στη μουσική, αλλά δεν θα μπορούσα να ισχυρισθώ το ίδιο και για τη χώρα μας, όπου τα πράγματα νομίζω ότι έγιναν σαφώς χειρότερα.
Η ελληνική μουσική ανανέωση βασίζεται κάθε χρόνο στις μέτριες τηλεοπτικές εκπομπές που δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης, αφού δεν μπορούν να βοηθήσουν κανένα από τα νέα παιδιά τα οποία τραγουδούν χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα για το μέλλον τους.
Η δεκαετία τελειώνει με μέτριας ποιότητας χιπ χοπ τα οποία βασίζονται κυρίως σε σεξιστικά συνθήματα που βρίσκουν απήχηση σε νέους οι οποίοι δεν έχουν και την καλύτερη ενημέρωση στα σεξουαλικά θέματα, τα οποία θεωρούνται ταμπού και δυστυχώς έχουν επιπτώσεις στη ζωή τους λόγω άγνοιας. Το αμερικάνικο και βρετανικό χιπ χοπ έχει περάσει σε άλλο στάδιο, εμείς έχουμε μείνει κολλημένοι στο αμερικάνικο χιπ χοπ των 90s με λίγα καρυκεύματα από το επίσης imitation ιταλικό χιπ χοπ της δήθεν καλοπέρασης, ενώ δεν θίγονται τα θέματα που πιάνει το είδος αυτό της μουσικής στη Γαλλία, που όπως όλες οι μεσογειακές χώρες έχει επηρεασθεί στη μουσική από τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Οι δισκογραφικές εταιρείες μέσα στην τρελή χαρά εισπράττουν κάποια χρήματα μέσω του streaming αλλά δεν σκέφτονται την επόμενη μέρα.
Οι σούπερ σταρς μεγαλώνουν και τα χρήματα που φέρνουν οι συναυλίες δεν θα αντικατασταθούν εύκολα στους νεότερους καλλιτέχνες, ελάχιστοι από τους οποίους έχουν τη δυνατότητα να γεμίζουν στάδια και αυτό όχι απαραίτητα σε Αμερική και Αγγλία.
Οι μουσικές πλατφόρμες κάνουν πιο δύσκολα τα πράγματα αφού όλα λειτουργούν μέσω υπολογιστών οι οποίοι δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν έναν ταλαντούχο εναλλακτικό καλλιτέχνη.
Διαβάζω στον έγκυρο αμερικανικό και βρετανικό μουσικό τύπο ότι ο νέος τρόπος διανομής της μουσικής μέσα από τις διάφορες πλατφόρμες, spotify, apple music, tidal και άλλες, τείνει να εξαφανίσει αυτό που λέγαμε κάποτε εναλλακτικό. Όλο και περισσότερο, αυτός ο όρος που κυριάρχησε στις προηγούμενες δεκαετίες για μία πιο ψαγμένη μουσική, εξαφανίζεται, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο χάσμα στην ανάδειξη ονομάτων που ξεκίνησαν από αυτό που ονομάσαμε τότε indy και τελικά κατάφεραν να προσελκύσουν χιλιάδες φίλους της μουσικής, που έψαχναν για κάτι διαφορετικό. Ο νέος τρόπος που ακούνε οι νέοι μουσική, αν παρακολουθήσει κανείς τις λίστες σε αυτές τις πλατφόρμες, έχει να κάνει κυρίως με την «εμπορική μουσική». Αυτό βέβαια δεν είναι καινούριο φαινόμενο, υπήρχε πάντα, δυστυχώς όμως τώρα έχει κυριαρχήσει σχεδόν σε όλο τον χώρο της μουσικής.
Για παράδειγμα, δείτε τα κάποτε εναλλακτικά sites τύπου Pitchfork και Consequence of Sound κ.ά. πώς διαφοροποιήθηκαν και έστρεψαν την προσοχή τους σε δημοφιλείς καλλιτέχνες. Καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς φέτος για το Pitchfork το πράγματι αξιόλογο της Lana Del Rey – κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί πριν από χρόνια ότι ένα ανάλογο άλμπουμ θα ήταν πρώτο σε μια τέτοια λίστα. Η Lana Del Rey, η Billie Eilish, η Ariana Grande, είδωλα των νέων, βρίσκονται συνεχώς σε ειδήσεις σε όλα τα εναλλακτικά sites, κάποτε αντίστοιχα ονόματα ήταν απαγορευμένο να εμφανίζονται δίπλα σε εναλλακτικούς καλλιτέχνες. Oι εταιρείες έστελναν τα λαγωνικά τους να βρουν νέους καλλιτέχνες στα διάφορα μικρά clubs, τώρα τα A&R ψάχνουν από το γραφείο τους τι είναι δημοφιλές στο YouTube για να το υπογράψουν. Πιο πρόσφατο από τα χιλιάδες παραδείγματα είναι ο Arizona Zervas.
Το μόνο αισιόδοξο μήνυμα αυτής της μουσικής υποχώρησης είναι ότι, δεν μπορεί, μετά από τέτοια κατάντια κάτι θα φανεί – πιστεύω και ελπίζω ότι θα είναι μία παραλλαγή του ροκ.
Από το ραδιόφωνο, κάθε απόγευμα και από το site apotis4stis5 προσπαθούμε να έχουμε επαφή με τη μουσική πραγματικότητα και να σας θυμίζουμε παράλληλα αξιόλογα πράγματα από το παρελθόν, θα συνεχίσουμε να το κάνουμε μέχρι το τέλος.
