Πώς μπορώ μαμά να γυρίσω την ζωή μου πίσω;
Γίνεται να με γεννήσεις πάλι να με νανουρίσεις ελπίδες και να με θηλάσεις τύχη;
Γίνεται να με ξαναβάλεις πάλι στην κούνια μου μαμά, να μου τραγουδήσεις και να μου χαϊδέψεις το κεφάλι να κοιμηθώ;
Να ξαναγίνω το κορίτσι με τις αφέλειες που γύριζε με την ποδιά από το σχολείο και το σπίτι μου μύριζε αγάπη και αφοσίωση, η ζωή μου ήταν χρώματα και αγκαλιές.
Εδώ κάνει κρύο μαμά..
Μεγαλώνοντας μου έπεσε η αγάπη μου κάτω και έσπασε τόσες φορές και άλλες τόσες μου κλέψανε όλη την αθωότητα την πίστη την ελπίδα.
Γκρεμίζομαι μαζί με την ζωή μου που δεν με περίμενε με κανένα λουλούδι στο χέρι παρά μου έγνεφε απο μακριά αληθινές λύπες και συγνώμες ψεύτικες.
Κλαίω κρυφά μαμά..
Ντρέπομαι να πω πόσο παιδί αισθάνομαι,πόσο ανίσχυρη,πόσο δεν αγαπήθηκα,πόσο προδόθηκα,πόσο πίστεψα στο όνειρο.
Μα δεν κλαίω για μένα μονάχα.
Κλαίω για τους ήλιους που καίω κάθε φορά που με σκοτώνουνε στο όνειρο μέσα.
Για το παιδί που δεν ξαναβρήκα όσο και να πάλεψα και ξύπνησα γυναίκα.
Για την κάθε φορά που ανέμελη ,την ώρα που γελούσα και έπαιζα παλαμάκια,κάποιος ερχότανε και μου έδενε με ενα μαύρο μαντήλι σφιχτά τα μάτια.
Κλαίω για όλες τις φορές που ενώ έπαιζα με μια κούκλα στα χέρια,μου την τσακίσανε από τα βράχια.
Για όλες αυτές τις φορές βγάζω τα τσιμπιδάκια μου και καρφώνω στην καρδία την λύπη μου.
Κουράστηκα μαμά..
Πως γίνεται να γυρίσω την ζωή μου πίσω;
Νανούρισε με λίγο ακόμα Μαμά..
Είναι αργά.
Έμεινα μόνη και όλοι εδώ κοιμήθηκαν.
Μπέττυ Κούτσιου – wp.loveletters.gr
