Τον τίτλο τον διάβασα κάπου και δυστυχώς δεν κράτησα σημείωση, ζητώ συγγνώμη από αυτόν που το έγραψε, νομίζω ήταν γυναίκα.
Κάθε μέρα συζητάμε με τον Γιάννη Πετρίδη για την εμμονή που έχουν κάποιοι στο να κριτικάρουν αρνητικά τις νέες ηχογραφήσεις, περισσότερο βέβαια αυτές από τον χώρο του Χιπ χοπ.
Ωραίες είναι οι αναμνήσεις, αν και λόγω χαρακτήρα προσωπικά δεν με συγκινούν, προτιμώ το παρόν για πολλούς και διάφορους λόγους.
Το παρελθόν μπορούν να το αξιοποιήσουν σε μουσικό επίπεδο οι νεότεροι που έχουν θέληση να μάθουν πράγματα που δεν ξέρουν, εμείς τα ακούσαμε τα απολαύσαμε, πάντα θα μας συγκινούν, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνο με αυτά, ότι και να κάνουμε τα εφηβικά μας χρόνια δεν ξαναγυρίζουν.
Όμως παράλληλα είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσουμε τα περισσότερα από τα τραγούδια που μονοπωλούν τους καταλόγους σε Streaming.
Τι μπορεί να κάνει και να ακούσει ένας που έχει περάσει τα 40; Πιστεύω ότι υπάρχουν κάθε εβδομάδα πολλά τραγούδια που αξίζουν την προσοχή μας μέσα σε κάθε είδος, ακόμα και στο ροκ που το θεωρούμε ξεγραμμένο.
Πολλά από αυτά δεν αποκλείεται να δικαιωθούν στο μέλλον, άλλωστε αυτό συμβαίνει πάντα στην μουσική, εκτός από τα τοπ 40, όλα τα υπόλοιπα τα μαθαίνει και τα αγαπάει ο κόσμος όταν είναι πια ιστορία.
Παραθέτω μερικά από τα ονόματα που έχουμε ξεχωρίσει τις τελευταίες εβδομάδες και τα παρουσιάσαμε κυρίως σε όσους στηρίζουν την προσπάθεια μας στις καθημερινές επιλογές μας, τα περισσότερα από αυτά, σχεδόν όλα τα έχει παίξει και ο Γιάννης στο πρόγραμμα του, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος δεν τρελαίνεται να τα ακούει και τα αποδέχεται μετά από αρκετό καιρό, αλλά τι να κάνουμε, να παρουσιάζουμε και να παίζουμε αυτά που ήδη ξέρετε; δεν υπάρχει λόγος, πάντα ήμασταν μπροστά από τους άλλους στην Ελλάδα, αλλά το κοινό ήταν τότε ίσως πιο μυημένο. .
Κώστας Ζουγρής
