Annette Peacock: καινοτόμος στην επεξεργασία της φωνής και πρωτοπόρος στα συνθεσάιζερ
Δεν προβλέπεται (το πιό σύνηθες) κάποιο βραβείο όταν πρωτοπορείς στην μουσική. Η ταλαντούχος συνθέτης, τραγουδίστρια, πολυοργανίστρια, καινοτόμος στην επεξεργασία της φωνής και πρωτοπόρος στα συνθεσάιζερ, Annette Peacock αυτό μάλλον το γνωρίζει καλύτερα από τους περισσότερους. "Αισθάνομαι" είπε γελώντας σε συνέντευξή της "ότι κάνω το σωστό πράγμα στον σωστό χρόνο, αλλά μετά καταλήγει να βρίσκεται 20 έως 40 χρόνια πιο μπροστά".
One Way (1972)
Το 2012 επανεκδόθηκε το υπέροχο άλμπουμ της I'm the One. Ψυχεδελικό funk, συνθεσάιζερ διακοσμημένο με jazz, στοιχεία στο στυλ τραγουδιστής/τραγουδοποιός και φουτουριστικά blues.
Δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί κάτι τέτοιο ε; Και το 2014 η δική της δισκογραφική Ironic επανεκδίδει το The Bigger The Love The Greater The Hate με τον Paul Bley, που ηχογραφήθηκε το 1968, καθώς και το I Belong To A World That's Destroying Itself.
Γενημμένη το 1941, συνέθετε μουσική και πειραματιζόταν στο πιάνο της πριν καν αρχίσει το σχολείο. Αναμίχθηκε από νεαρή ηλικία στην εναλλακτική κουλτούρα, για παράδειγμα συμμετείχε στα πειράματα του Dr. Leary (1961), παίρνοντας ελεγχόμενα LSD, με σκοπό την επιρροή στην τέχνη. Όπως μας λέει η ψυχεδελική κατάσταση του μυαλού με τον ήχο σίγουρα συνδέονται. Έκανε δε περιοδείες με τον Albert Ayler και την μπάντα του μόλις στην ηλικία των 20 χρόνων. Ο πιανίστας Paul Bley άρχισε να ηχογραφεί τις συνθέσεις της στα μέσα της δεκαετίας του '60. Αφού άκουσε το άλμπουμ του Walter Carlos, Switched On Bach, αποφάσισε να γίνει η πρώτη καλλιτέχνης που θα ηχογραφούσε ό,τι είδε σαν σοβαρή νέα μουσική, με την χρήση ενός νέου οργάνου, έτσι πήγε να επισκεφτεί τον Robert Moog με σκοπό να τον πείσει να της δωρίσει ένα από τα πρωτότυπα μηχανήματα που είχε εφεύρει. Κάτι που κατάφερε. Αποφασισμένη να μην δώσει καμία σημασία στα εμπορικά ενδιαφέροντα, οδηγήθηκε σε αρκετά μεγάλες περιόδους που δεν έβγαλε δίσκους, ίσως ακόμα ένας λόγος που παρέμεινε άγνωστη. Ωστόσο με τις σχετικά πρόσφατες επανεκδόσεις και το γεγονός ότι τότε δούλευε σε καινούριο άλμπουμ, κάποιος θα ήλπιζε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα είχαν τα αυτιά τους ανοιχτά στο μοναδικό της μουσικό όραμα. Το όραμα της Annette Peacock. Μίας μουσικής ιδιοφυίας, μίας αληθινής καινοτόμου στον ήχο. Του free-form τραγουδιού. Της εξέλιξης από τον Ornette Coleman στον Albert Ayler και στο free-form τραγούδι, που ήταν free τόσο αρμονικά όσο και ρυθμικά. Δηλαδή ένα νέο γένος.
I'm the One (1972)
Ακολουθεί μία αναδρομή στην από πολλούς άγνωστη δουλειά της Annette Peacock, με ιδιαίτερη μνεία σαφώς στους αρχικούς της δίσκους.
ALBUM BY ALBUM
I'm the One (RCA 4578, with inner) 1/72
Προσοχή στην πνευματική και ψυχική σας υγεία. Έρχεται η Annette Peacock! Από την trout mask του Captain Beefheart είχε να εκτεθεί το κοινό σε τέτοιους παράξενους ήχους, όπως αυτοί που έχουμε εδώ. Ουσιαστικά αυτή η κυκλοφορία είναι η συγκινητική ιστορία ενός νέου κοριτσιού και του Moog συνθεσάιζερ της. Τι είναι τόσο σπέσιαλ σχετικά με την μουσική ενός συνθεσάιζερ θα ρωτούσε κάποιος. Λοιπόν να σας πω εδώ, ότι η Annette δεν χρησιμοποιεί το moog μόνο για να παίξει μουσική, αλλά και για να τραγουδήσει μέσα από ένα. Το στυλ της βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη funky soul και στο σάουντρακ της ταινίας Forbidden Planet (για όσους δεν γνωρίζουν, το σάουντρακ αυτής της ταινίας θεωρείται πρόδρομος της ηλεκτρονικής μουσικής. Τίποτα παρόμοιο δεν είχε γίνει μέχρι τότε (1956). Η Annette περιγράφει το άλμπουμ ως "ένα άλμπουμ για τον έρωτα"-είναι μία φαντασμαγορική συλλογή από εντελώς εξωγήινους ήχους. Το δυναμικό εφέ της φωνής περασμένης από το συνθεσάιζερ κρατάει τον ακροατή τρομακτικά υπνωτισμένο κάποιες φορές. Ένα από τα πιό αντισυμβατικά άλμπουμ στο γένος αυτού που αποκαλούμε τραγουδιστής/τραγουδοποιός. Η Peacock τραγουδάει και γράφει τραγούδια εδώ, αλλά επίσης χρησιμοποιεί την φωνή της σαν όργανο, περνώντας την μέσα από διάφορα ηλεκτρονικά και κάνοντάς την να ακούγεται σαν συστοιχία από συνθεσάιζερ. Οι εσωτερικές σημειώσεις του δίσκου μας λένε ότι "ο πόνος και η ευχαρίστηση είναι ισάξια αλλά διαφορετικά. Κανένα δεν είναι καλύτερο από το άλλο". Μία δήλωση που πρακτικά περιγράφει την μίξη σε αυτό το άλμπουμ της avant-garde με το σπαραξικάρδιο συναίσθημα και την funk. Τραγουδάει με απίστευτη δύναμη και πάθος στο ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, που είναι εν μέρει avant-garde και εν μέρει συμβατική μπαλάντα. Το βρίσκω συναρπαστικό και συγκινητικό, αλλά μερικοί ίσως παλέψουν για να το πάρουν στα σοβαρά. Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Τίποτα άλλο εκείνη την εποχή δεν ακούγεται έτσι.
Annette Peacock
Το επόμενο κομμάτι "Seven Days" ξεκόβει από τον πειραματισμό και είναι μία κανονική μπαλάντα. Το "Pony" ένα τεμπέλικο funky θέμα με ήχους από συνθεσάιζερ στο background και η πρώτη πλευρά κλείνει με το "Been & Gone", ένα αργό blues. Η δεύτερη πλευρά είναι περισσότερο πειραματική, αλλά έχει μία εκπληκτικά τρυφερή και παθιασμένη διασκευή του "Love Me Tender". Το άλμπουμ ποτέ δεν είναι δυσάρεστο να το ακούς (ή λιγότερο από ενδιαφέρον), αν και περιστασιακά σχοινοβατεί στο χείλος της αυταρέσκειας, όπως στο τελευταίο κομμάτι "Did You Hear Me, Mommy?" Για όσους δεν τους αρέσει η jazz αυτό είναι ένα άλμπουμ της Peacock για να πάρουν. Ενώ υπάρχουν πάντα στοιχεία jazz σε ένα αριθμό τρακς, το όλο στυλ αναμιγνύει την rock και τα στοιχεία του στυλ τραγουδιστή/τραγουδοποιού, με τα περισσότερα τραγούδια να κυριαρχούνται από ηλεκτρονικά εφέ. Με τον δικό της τρόπο η Peacock ήταν τόσο σημαντική ως πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής, όπως οι Fifty Foot Hose, οι United States of America ή οι White Noise και αυτό το άλμπουμ ακούγεται φρέσκο ακόμα και σήμερα. Ένα εντυπωσιακό μεταλλικό πράσινο και κόκκινο εξώφυλλο συμπληρώνει το αποτέλεσμα (αν και δεν υπάρχει στην επανέκδοση). Το εάν είναι το καλύτερό της άλμπουμ είναι ανοιχτό για διάλογο. Φαντάζομαι ότι αυτό θα ήταν το αγαπημένο πολλών ακροατών, αλλά στα αυτιά κάποιων το X-Dreams (1978) είναι πιθανόν η καλύτερη συλλογή τραγουδιών (όχι μόνο για την αληθινά υπέροχη μπαλάντα "Too Much In the Skies" ή την ευφυέστατη διασκευή του "Don't Be Cruel" του Elvis, που μετατρέπει ένα ασήμαντο ποπ τραγούδι σε ένα αριστούργημα).
Dual Unity (Freedom 2385 105) 1972 (με τον Paul Bley)
Η πρώτη πλευρά περιλαμβάνει ένα κομμάτι το "MJ", το οποίο προσεκτικά αποφεύγει τους σκόπελους του αυτοσχεδιασμού της jazz και τον ηλεκτρονικό πειραματισμό. Για το μεγαλύτερο μέρος του είναι γαλήνιο, μινιμαλιστικό κομμάτι με την Peacock να παίζει (ασυνήθιστα για αυτήν) μπάσο παρά keyboards και αγγίζει σχεδόν τον αρχικό θα έλεγα new-age ήχο. Το μεγαλύτερο μέρος της δεύτερης πλευράς προσφέρει το είδος της φλύαρης κακοφωνίας που θα περιμένατε πριν επαναλάβει το θέμα από το "MJ" και είναι λιγότερο ευκολοάκουστο, αλλά σαν σύνολο το άλμπουμ είναι ολοκληρωμένο και περιπετειώδες.
Dual Unity (1972)
X-Dreams (Aura, AUL 702 NP) 1978
Αυτός ο δίσκος έχει μία τεράστια δυναμική που προέρχεται εν μέρει από τα αυθεντικά φωνητικά της Annette και εν μέρει από τους πολυάριθμους session μουσικούς με την άψογη μουσικότητα, που συνεισφέρουν και που μόνο τυχαίοι δεν μπορούν να θεωρηθούν. Μεταξύ άλλων, ο Bill Brufford (Yes, King Crimson), ο Mick Ronson (Bowie), Chris Spedding (Nucleus), Rick Marotta (Todd Rundgren), Peter Lemer (Gilgamesh), Jim Mullen (Pete Brown & Piblokto!). Από το τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο, το υπέροχο "My Mama Never Taught Me How to Cook", που αναφέρει "Daddy never taught me how to suck-seed" και καταλήγει "Hey man/my destiny is not to serve/I'm a woman/and my destiny is to create".
My Mama Never Taught Me How to Cook (1978)
το 11λεπτο "Real & Defined Androgenes" ένα από τα πιό σέξυ τραγούδια που έχει γραφτεί ποτέ και διάφορα κομμάτια σοφιστικέ ή ρομαντικές jazz/pop μπαλάντες. Όπως αυτή για παράδειγμα:
This Feel Within (1978)
Η Annette Peacock συνέχισε με αρκετούς ακόμα δίσκους, αποδεικνύοντας ότι μετά από 40 χρόνια έχει ακόμα την ικανότητα και την διάθεση να κάνει υπέροχη μουσική.
Too Much In the Skies (1978)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
