Όλοι ξέρουμε κάποιον που αργεί - Εμείς πάντα θα περιμένουμε κι αυτοί πάντα θα αργοπορούν, δεν υπάρχει σωτηρία....

Κάθομαι καμιά φορά κι αναρωτιέμαι πόσο χρόνο έχω χάσει από τη ζωή μου περιμένοντας. Κι άντε να δικαιολογήσω τις καθυστερήσεις σε πλοία, τρένα, λεωφορεία, εφορίες, ταχυδρομεία και λοιπά μέσα μεταφοράς κι υπηρεσίες. Τις καθυστερήσεις των ανθρώπων πώς να τις δικαιολογήσω;

Εμείς που πάντα περιμένουμε τους άλλους να ετοιμαστούν είμαστε ειδική κατηγορία ανθρώπων. Είμαστε ήρωες, αξιοθαύμαστα πλάσματα, επικά όντα.

Ραντεβού στις δέκα; Δέκα παρά τέταρτο έτοιμοι εμείς κι ας ξέρουμε πως γι’ άλλη μια φορά θα περιμένουμε. Βλέπετε με τα χρόνια μαθαίνεις. Μαθαίνεις αλλά για κακή μας τύχη δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το διορθώσουμε. Απλά το ξέρουμε, κάτι σαν δεδομένη γνώση, ρε παιδί μου.

Οξύμωρο, ε; Και γιατί να μη διορθωθούν οι άλλοι; Γιατί κι οι άλλοι ανήκουν σε άλλη ειδική κατηγορία ανθρώπων. Είναι οι άνθρωποι «εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί πουδράρουν τη μύτη» ή «εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτοί ισιώνουν μια μια τις τρίχες του κροτάφου».

Νόμος. Εμείς πάντα θα περιμένουμε κι αυτοί πάντα θα αργοπορούν. Δεν υπάρχει σωτηρία.

Πόσες φορές έχει συμβεί, με περίσσια αυτοπεποίθηση να λες ότι τώρα ήρθε η σειρά μου ν’ αργήσω. Θα ξεκινήσω δέκα λεπτά πριν το ραντεβού, τι στα κομμάτια; Θα με περιμένουν αυτή τη φορά. Τη μέρα εκείνη λοιπόν, τα φανάρια θα ‘ναι όλα πράσινα κι οι δρόμοι τόσο άδειοι όσο το δεκαπενταύγουστο. Αν πάλι πας με λεωφορείο, σίγουρα θα έρθει με το που πατήσεις στη στάση με την κυκλοφορία όπως προείπα. Στις δέκα το ραντεβού; Δέκα ακριβώς θα ‘σαι εκεί και φυσικά πάλι θα περιμένεις.

Οι αντιδράσεις της αργοπορίας ποικίλλουν. Πότε θυμώνεις και κάνεις φασαρία, πότε αδιαφορείς και πας παρακάτω, πότε κάνεις πλακίτσα για το συμβάν. Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες έτσι κι αλλιώς.

Στις περιπτώσεις δε που τυχαίνει όντως ν’ αργήσεις πέντε λεπτά θα το πληρώσεις πολύ ακριβά. Όχι μόνο θα περιμένεις, θα περιμένεις περισσότερο απ’ όσο συνήθως.

Εντάξει, έστω μία φορά θα μας έχουν περιμένει κι εμάς. Έτσι δεν είναι; Τι έγινε τότε; Μα φυσικά ήρθαν τα πάνω κάτω. Ανατράπηκαν καθεστώτα. Πώς τολμήσαμε και διαπράξαμε ένα τόσο σοβαρό ατόπημα; Έλα μου ντε; Εκεί είναι που κοιτάς σαν βρίσκεσαι παρατηρητής κάπου. Είναι τόση η έκπληξη της αντίδρασης τους που μοιάζει να μην αφορά σε ‘σένα αλλά σε κάποιον άλλον. Αλήθεια τώρα;

Για να μην τρώω το δίκιο όμως, όσων μας στήνουν να πω και τ’ άλλο. Χάρη σ’ αυτά τα πλάσματα έχουμε κάνει άπειρο διαλογισμό, ατελείωτη ενδοσκόπηση. Έχουμε λύσει προβλήματα και προβλήματα. Έχουμε προσωπικό χρόνο. Κάνουμε τηλεφωνήματα που υπό άλλες συνθήκες δε θα κάναμε, για παράδειγμα. Έχουμε βάλει σε τάξη το πρόγραμμα του μήνα και ξέρουμε τι φαγητό θα φτιάξουμε αύριο.

Μήπως να πούμε ευχαριστώ;

Τα παθήματα γίνονται μαθήματα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως αυτή. Εμείς πάντα θα περιμένουμε κι αυτοί πάντα θα μας στήνουν. Κι αυτό δε θ’ αλλάξει ποτέ. Τι να κάνουμε; Θα τους αγαπάμε κι έτσι.