Πάντα με γοήτευαν οι αριθμοί, γιατί είναι αμείλικτοι και αποτυπώνουν την ωμή πραγματικότητα. Δε χωρούν αμφισβήτησης, ούτε βρίσκονται στο έλεος της υποκειμενικότητας. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, 1+1=2. Τα “ναι μεν” και τα “αλλά” μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε στο πως αντιλαμβανόμαστε ένα τραγούδι, ένα φιλμ, ένα έργο τέχνης αλλά ποτέ στα νούμερα.
Αυτός είναι και ο λόγος που κατά περιόδους επισκέπτομαι την ιστοσελίδα της Recording Industry Association of America (RIAA), προκειμένου να έχω μια σαφέστερη εικόνα του εμπορικού αποτυπώματος κάθε καλλιτέχνη, όπως αυτό αντικατοπτρίζεται από τις πωλήσεις των albums και των singles.
Με την πρώτη κιόλας ματιά στις βραβεύσεις με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, καταλαβαίνει κανείς πως τα δεδομένα έχουν αλλάξει σημαντικά με την κυριαρχία του streaming και τον παραγκωνισμό των φυσικών μέσων, όπως το CD. Πλέον, πουλάει το κλικ, το οποίο συνήθως προέρχεται από δωρεάν λογαριασμό σε κάποια πλατφόρμα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Και πλέον είναι πολύ πιο εύκολο να βραβευθεί κάποιος με πολυπλατινένιο single. Όμως, στα albums όλοι πάσχουν, ακόμα και οι εμπορικότεροι. Π.χ. ενώ το “Scorpion” του Drake συγκέντρωσε 4,5 δισ. streams την περασμένη χρονιά, το εντυπωσιακό αυτό νούμερο μεταφράστηκε σε μόλις 1 πλατινένιο δίσκο, το οποίο ωχριά μπροστά στις πωλήσεις των 100 εμπορικότερων albums όλων των εποχών (https://www.riaa.com/gold-platinum/?tab_active=top_tallies&ttt=T1A#search_section).
Βλέποντας αυτά τα εξωφρενικά νούμερα, τα οποία επιτεύχθηκαν κυρίως σε παλαιότερες δεκαετίες, αυτομάτως αναρωτιέμαι αν γίνεται να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να ξαναδούμε ανάλογες πωλήσεις από σημερινές κυκλοφορίες. Θα υπάρξουν καλλιτέχνες του μέλλοντος που θα μπορέσουν να ξεπεράσουν το 10πλο πλατινένιο για να μπουν στο παλμαρέ των εμπορικότερων albums, η πλειοψηφία των οποίων τυγχάνει να θεωρούνται κλασικά και αξεπέραστα?
Σίγουρα διάγουμε μια περίοδο έντονων ζυμώσεων. Η μουσική βιομηχανία ζει από το streaming, αλλά πρώτο μέλημά της είναι να εξασφαλίσει τα λεφτά της, είτε μέσω των λιγοστών φυσικών μέσων που πωλούνται, είτε των πληρωμένων downloads, είτε μέσω των διαφημίσεων στις πλατφόρμες, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ποιότητα. Προτεραιότητα λοιπόν έχουν γίνει τα κλικς, όχι μόνο για τις δισκογραφικές, αλλά και για τους καλλιτέχνες. Κανείς δε γνωρίζει που καταλήγει αυτός ο κυκεώνας. Ο χρόνος, όπως και οι αριθμοί, είναι αμείλικτος. Δε γυρίζει πίσω σε ένδοξες δεκαετίες, ούτε μας αφήνει να κινηθούμε fast forward στο μέλλον, για να δούμε αν η τροπή που έχει πάρει σήμερα η μουσική καλλιτεχνική δημιουργία, συνεπικουρούμενη από το internet και τις δισκογραφικές, θα οδηγήσει κάπου…
Χρήστος Γκούβελος
