Γουστάρω τους ανθρώπους που θα πουν ένα πράγμα μα θα κάνουν πέντε, γιατί ο λόγος τους είναι παραπάνω από υπόσχεση...

Οι άνθρωποι που γουστάρω, από την Κατερίνα Πανταλέων

Γουστάρω τους ανθρώπους που θα πουν ένα πράγμα μα θα κάνουν πέντε, γιατί ο λόγος τους είναι παραπάνω από υπόσχεση.

Τους ανθρώπους που σε κοιτάνε στα μάτια όταν σου μιλάνε ή σε ακούνε και δεν ταξιδεύει το βλέμμα τους από δω κι από κει.

Τους ανθρώπους που μπαίνουν στον κόπο να προσπαθήσουν να διαβάσουν την ψυχή σου μέσα από τα λόγια σου, μέσα από τα γραφόμενά σου, μέσα από το βλέμμα σου, μέσα από τα τραγούδια που ακούς.

Γουστάρω τους ανθρώπους που παραμερίζουν τον εγωϊσμό τους και ψάχνουν μέσα τους να βρούνε το δικό τους μερίδιο ευθύνης, ακόμα και στα λάθη τα δικά σου.

Που καταπατάνε τον εγωϊσμό τους και εκφράζουν τα συναισθήματά τους.
Που δεν μασάνε να ζητήσουν συγνώμη.
Τους ανθρώπους που κι αν φοβούνται ακόμη, θα σου δώσουν τις αλήθειες τους…

Γουστάρω τους ανθρώπους που ερωτεύονται το μυαλό και την ψυχή σου και μέσα από αυτά ερωτεύονται εσένα ολόκληρο… γιατί όλα είναι εγκεφαλικά και αλοίμονο σε όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει.

Γουστάρω τους ανθρώπους που τσαλακώνονται και γίνονται πάλι παιδιά.
Τους ανθρώπους που αναθεωρούν τις απόψεις τους, αφού η ζωή προχωρά και ολοένα μας μαθαίνει.
Αυτούς που αναδιαμορφώνουν τα όρια τους, αφού μόνο έτσι εξελίσσεται ο κόσμος και δε βαλτώνει στη στασιμότητα…

Γουστάρω τους ανθρώπους που το μαχαίρι στο μπήγουν ενώ σε κοιτάνε κι αφού σου έχουν δώσει τις ευκαιρίες να το αποφύγεις, κι όχι ξαφνικά και πισώπλατα.

Γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ευτυχισμένοι και γεμάτοι θετική ενέργεια, αλλά και τους δυστυχισμένους, τους καταθλιπτικούς, τους μίζερους, αρκεί να είναι αληθινοί.

Γουστάρω τους ανθρώπους που προσπαθούν να σε «μάθουν», να σε καταλάβουν.
Που αν δουν τη συννεφιά στο βλέμμα σου και σε ρωτήσουν τι έχεις κι εσύ απαντήσεις «τίποτα», αυτοί θα σε ξαναρωτήσουν…

Κι αν το ίδιο τους ξαναπείς θα σου κάνουν μια σφιχτή αγκαλιά, έτσι απλά για να σου δείξουν πως σέβονται την επιλογή σου να μη μιλήσεις αλλά είναι εκεί για σένα.
Τους ανθρώπους που πίσω από τις σιωπές σου ακούνε τις κραυγές σου.
Τους ανθρώπους που λένε πως αγαπάνε το Θεό μα πιότερο από Εκείνον αγαπάνε τους ανθρώπους.

Γουστάρω τους ανθρώπους που δεν πουλάνε την ψυχή τους για τη φιλοδοξία τους, ούτε το κορμί τους για το όποιο κέρδος.
Που δεν κάνουν εκπτώσεις στις αξίες τους και δε συμβιβάζονται με το λίγο σε ζητήματα καρδιάς, αλλά υπερβαίνουν τον εαυτό τους νοιώθοντας μαχητές και ζωντανοί.

Τέλος, γουστάρω τους ανθρώπους που όταν κοιτάνε στον καθρέφτη, κοιτάνε το είδωλό τους κατάματα, δίχως να χαμηλώσουν το βλέμμα… Μα κι αν το χαμηλώσουν έχουν το θάρρος να πουν στον εαυτό τους: «έσφαλα»…

Σαν με ρωτούσανε μικρή τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, έλεγα: αστυνομικός, δασκάλα, γιατρός, αρχαιολόγος.
Αν τώρα με ρωτούσανε τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω θα έλεγα: «ένας τέτοιος άνθρωπος».

Μα δεν ξέρω αν φτάνει ετούτη μόνο η ζωή.

Γράφει η Κατερίνα Πανταλέων