Η φωνή του Παπαστεφάνου συνοδεύει αυτό το παραμύθι

Η φωνή του Παπαστεφάνου συνοδεύει αυτό το παραμύθι

Οποτε διαβάζω κείμενο τού κυρίου Παπαστεφάνου νιώθω σάν μικρό παιδί πού χαζεύει παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες . Φωτογραφίες πού στήν πίσω τους μεριά είχαν χειρόγραφη την ημερομηνία και την περιγραφή , σάν ημερολόγιο , μόλις έβλεπες τό χειρόγραφο , την αφιέρωση , ξαναγύρναγες πάλι στήν όψη τής εικόνας προσπαθώντας να αντιληφθείς τι ένιωθαν οι εικονιζόμενοι , τί έκαναν και πού πήγαν μετά , καί σαν παλιά πού ήταν αυτά τα κομματάκια χαρτιού έφερναν μαζί τους τήν γνώση τού θεού χρόνου

Οι φωτογραφίες ήταν κάποτε σπάνιο αγαθό καί οι άνθρωποι , σοφά ποιούντες , φρόντιζαν αντανακλαστικά τίς σχέσεις τους με τόν χρόνο καί αποτύπωναν τίς καλές στιγμές ,οι άλλες , οι όχι καλές δούλευαν μέσα τους , δέν χρειαζόταν να τίς βλέπουν , δέν χρειάζονταν υπενθύμιση για αυτές. Ισως αυτά μοιάζουν παρελθοντολάγνα , όμως άν θα έπρεπε κάτι να ευχόμαστε για το μέλλον , θα ήταν ακριβώς αυτό , η δημιουργία καλών στιγμών ,ένα κάλεσμα στήν ευτυχία , όχι στήν χαζομάρα ,την φτήνια και την άδιαφορία , μιά συγκέντρωση δύναμης για το σωστό , αυτό πού θα έκανε τούς απογόνους μας να μπορούν ανέφελα να χαζεύουν το παρελθόν τους καί να αισθάνονται καλά για αυτό . Αν αυτό θα μπορούσε ποτέ να συμβεί είναι σίγουρο ότι η φωνή τού Παπαστεφάνου θα ήταν αυτή πού πού θα συνόδευε αυτό το παραμύθι .

Neverwill