Ζωγράφισε τες τόσο αληθινές, που να μην μπορεί να τις σκίσει ο άντρας μου ...
Έχοντας κατακτήσει εδώ και δεκαετίες ένα επίπεδο ζωής που απαρτίζεται από σταθερές αξίες, προϊόντα και υπηρεσίες, πολλές φορές μας φαίνεται αδιάφορο ακόμη και άχρηστο να κοιτάμε στο παρελθόν για πράγματα ξεπερασμένα και ρετρό.
Ξεχνάμε όμως, πως η ιστορία διδάσκει τα ανήσυχα πνεύματα, προφυλάσσει από επικείμενα λάθη και δίνει ώθηση σε νέες ιδέες.
Αλλά ας πάρουμε μια μικρή ξεχασμένη ιστορία από την αρχή. Η κομψότητα δεν έπαψε ποτέ ν’ απασχολεί την γυναίκα από το αρχαιότητα έως σήμερα. Μόνο τα μέσα αυτής, τ’ αντικείμενα και οι μόδες αλλάζουν από εποχή σε εποχή. Τα πόδια και δη τα γυναικεία πόδια, εκτός από αντικείμενο επίδειξης, θαυμασμού, φετίχ και άλλων ακατάλληλων προθέσεων, που δεν είναι της παρούσης, τύγχαναν την φροντίδα των γυναικών, για να είναι πάντα όμορφα, θελκτικά, ζεστά και περιποιημένα.
Αυτά τα δύο τελευταία είναι που προβλημάτιζαν πάντα τις γυναίκες. Το ζεστά το εξασφάλιζαν με τις κάλτσες και το περιποιημένα με την φροντίδα των και το είδος της κάλτσας. Αρχικά είχαμε τις βαμβακερές αλλά όταν με τον Μάρκο Πόλο άνοιξε ο δρόμος του μεταξιού από την Άπω Ανατολή, η ομορφιά τους τυλίχθηκε στα χρώματα και το μετάξι. Αυτή η κυριαρχία του βαμβακιού κράτησε έως τα τέλη του ‘30ς γιατί το 1939 στην Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης η βιομηχανία λάνσαρε στην αγορά τις νάιλον κάλτσες.
Αυτό άλλαξε την καταναλωτική και αισθητική προτίμηση των γυναικών κυριολεκτικά σε μια νύχτα. Έτσι την 16η Μαΐου 1940, που χαρακτηρίστηκε στην ιστορία και Nylon Day, πωλήθηκαν σε μια μόνο μέρα σχεδόν 4 εκατομμύρια ζεύγη, αφού το ανταγωνιστικό αυτό προϊόν είχε την ίδια τιμή με τις μεταξωτές, 1,25 δολάρια. Οι νάιλον κάλτσες έκαναν θραύση κυριολεκτικά στην αγορά και η DUPONT δεν προλάβαινε να εφοδιάζει τα καταστήματα.
Αλλά ως γνωστόν τα καλά πράγματα κρατούν λίγο, η ευτυχία λιγότερο και τα sexy, φωτεινά, λαμπερά και αστραφτερά πόδια των γυναικών κινδύνευαν να μείνουν χωρίς κάλτσες. Κι αυτό γιατί με την είσοδο της Ιαπωνίας το 1941, αλλά και της Αμερικής το 1942, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η παραγωγός χώρα μεταξιού Ιαπωνία, που ήταν και ο αποκλειστικός προμηθευτής της Αμερικής με αυτό το προϊόν, σταματά τις εξαγωγές, αφού η ντόπια πολιτική αλλά και στρατιωτική βιομηχανία το έχει η ίδια ανάγκη.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά, ότι ο στρατός και κυρίως η Πολεμική Αεροπορία αλλά και το Ναυτικό χρειάζονται το μετάξι για την κατασκευή αλεξίπτωτων, σάκων και καλυμμάτων βομβών αλλά και των βομβών βυθού.
Αυτό οδηγεί εν μία νυκτί σε έλλειψη την αγορά και σε μεγάλη θλίψη τον γυναικείο πληθυσμό, αφού η DUPONT είναι αναγκασμένη να παραχωρήσει τα εργοστάσια της για στρατιωτική χρήση.
Από το πατριωτικό αυτό εσπευσμένα καθήκον δεν γλυτώνει ούτε το νάιλον φυσικά, αφού και αυτό υποκαθιστά και αντικαθιστά το μετάξι και χρησιμοποιείται για την κατασκευή στρατιωτικών σκοπών και προϊόντων, όπως λάστιχα αεροπλάνων, διχτυών, στρατιωτικών εξαρτήσεων, σχοινιά, καλώδια και στην γόμωση βομβών.
Η παραγωγή νάιλον και μεταξωτής κάλτσας σταματά και οι ελάχιστες ποσότητες που βρίσκονται στις βιτρίνες και τα μαγαζιά εξαφανίζονται από την αγορά. Για όσους έχουν ακόμα τέτοια προϊόντα στην κατοχή τους υπάρχει τεράστιο αγοραστικό ενδιαφέρον και η «μαύρη» αγορά κάνει θραύση αφού το ζεύγος φτάνει να πωλείται έως και εικοσαπλάσια τιμή, πάνω από 20 δολάρια.
Ο στρατός από την άλλη μεριά, που στην περίοδο αυτή δεν ενδιαφέρεται για σέξι πόδια, αλλά για πρώτες ύλες που δίνουν κίνηση και κατάλληλα εφόδια στην πολεμική βιομηχανία ξεκινά με την σειρά του προπαγάνδα για να μαζέψει ότι ζεύγος βρει διαθέσιμο και είναι πρόθυμο να βγει όχι μόνο από τις αποθήκες, τις προθήκες, τα συρτάρια των σπιτιών αλλά ακόμα και από τα ίδια τα πόδια των γυναικών αφού εξάψει και τονώσει το πατριωτικό τους καθήκον ως ύψιστη υποχρέωση προς την πατρίδα.
Αφίσες παραπλήσιου τύπου με τον «Θείο Σάμ» να ζητά βοήθεια, βγαίνουν και για την συλλογή καλτσών απανταχού στην Αμερική. Ο σκοπός είναι να συγκεντρωθούν σε συγκεκριμένα σημεία συλλογής και διαχείρισης και να σταλούν αμέσως για επεξεργασία και μεταποίηση. Οι αφίσες και οι φωτογραφίες είναι χαρακτηριστικές.
Ξαφνικά λοιπόν οι κάλτσες «εξαφανίζονται» από τα γυναικεία πόδια η αγορά τους «στεγνώνει» και όλες οι γυναίκες βρίσκονται σε απόγνωση και αναζήτηση τυχόν «ευκαιριών». Στην Λουϊζιάνα και στο Σικάγο εμφανίζονται φαινόμενα διαρρήξεων και κλοπών από σπίτια με σκοπό να κλαπούν «πολύτιμα» ζεύγη καλτσών και το «αμόκ» αυτό προβληματίζει την κοινωνία, την αγορά και την αστυνομία.
Στο μυαλό όμως των Αμερικάνων επιχειρηματιών ένα νέο πεδίο αγοράς γεννιέται. Αυτό της «υγρής» κάλτσας. Εταιρείες όπως η “Maybelline”, “Max-Factor” και “Helena Rubinstein” πρωτοπορούν και πρωτοτυπούν.
Φτιάχνουν την «Κάλτσα-Λοσιόν». Ένα είδος λοσιόν επικάλυψης ποδιών, διαφόρων και παρόμοιων αποχρώσεων, που «αγκαλιάζουν» τα πόδια κάνοντας αυτό το Makeup στα πόδια, να δείχνει όσο γίνεται πιο «πραγματικό» και όσο γίνεται πιο «φυσικό» σε σύγκριση με στις πραγματικές κάλτσες.
Δημιουργείται έτσι μια νέα αγοραστική ανάγκη αλλά και μια νέα «βιομηχανία» στην μόδα και στην διαφήμιση χωρίς προηγούμενο.
Απάλά με το πινέλο, το πρώτο χέρι θέλει προσοχή μην κόψει το χρώμα....
Δεν είναι μόνο τα νέα προϊόντα Mekeup-lotion και η διαφημιστική τους προβολή με σκοπό να καταξιώσουν και να δείξουν όμορφα και σέξι τα πόδια των Αμερικανίδων, αλλά πρέπει και να αντισταθμίσουν έστω και μ’ αυτό τον τρόπο την θυσία της νάιλον κάλτσας στον βωμό της πατρίδας και του καθήκοντος.
Προϊόντα Λοσιόν, βούρτσες, «βερνίκια» διαφόρων αποχρώσεων, κραγιόνια, «ειδικοί» Makeup artists και σαλόνια ομορφιάς «ξεπήδουν» από το πουθενά στην «παρθένα» και νέα αυτή αγορά.
Στον αγώνα της προβολής και της επιτυχίας αλλά των απτών αποτελεσμάτων όλων αυτών των προϊόντων, που σου δίνουν την ψευδαίσθηση της κάλτσας, στήνονται «υπαίθρια» “Bare-Leg Bars”, όπου «ειδικοί» της «υγρής» κάλτσας μέσα σε πολυκαταστήματα, αγορές και άλλες εγκαταστάσεις ομορφιάς, σου κάνουν δωρεάν επίδειξη αλλά και σε «ζωγραφίζουν» όμορφα και σέξι πόδια που τα κάνουν πιο ποθητά και πιο ελκυστικά από τις πραγματικές νάιλον. Η ψευδαίσθηση της ομορφιάς όσο πιο πειστικά «φοριέται» τόσο καλύτερα αποτελέσματα τελικά δίνει.
Στον εμπορικό αυτό αγώνα, πρώτη η δαιμόνια επιχειρηματίας Helena Rubinstein, ανοίγει το πρώτο μεγάλο “Leg Make-up Bar” στην 5η Λεωφόρο και κάνει πραγματικό πάταγο στην αγορά.
Make-up λοσιόν κάθε είδους και υφής, «μάσκες» ποδιών για ύγρανση, αφύγρανση και ξεκούραστα πόδια παρουσιάζονται, ειδικές σκόνες τάλκ αλλά και «κρέμες» ποδιών και σφουγγαράκια κάθε είδους κάνουν την εμφάνιση τους.
Τα πλεονεκτήματα τους, ασυναγώνιστα. Κρατούν όσο τις θέλουμε, δείχνουν τα πόδια μας όσο σέξι θέλουμε και δεν φοβόμαστε να σηκώσουμε την φούστα μας. Δεν κινδυνεύουν να μας πέσουν στις άβολες στιγμές μας, δεν τρυπούν και δεν φθείρονται. Το σπουδαιότερο δεν δημιουργούν «τάξεις», είναι για όλες τις γυναίκες και για όλα τα γούστα.
Η συντηρητική Αμερική του ’40 «ντύνεται» και «ζωγραφίζεται» όχι στα χρώματα του πολέμου αλλά της ομορφιάς που δεν γνωρίζει σύνορα, αφού το marketing κάνει την μισή δουλεία και η μόδα και η κοκεταρία κάνει την υπόλοιπη.
Ο συντηρητισμός δεν ξεπερνά τον εαυτό του, αλλά το καπιταλιστικό χρήμα που εισρέει στα ταμεία τον κάνει να φαίνεται λιγότερο άδικος και σίγουρα πιο μοντέρνος.
Για το πόσο συντηρητική ήταν ή κοινωνία στον πόλεμο, αλλά και μετά από αυτόν, στο θέμα της ομορφιάς και της ηθικής, θα ήθελα να θυμηθούμε για μας τους Έλληνες την φοβερή ταινία «Η θεία από το Σικάγο», όπου ο άτεγκτος, απόστρατος στρατιωτικός -τυχαίο! - Ορέστης Μακρής πηγαίνει ο ίδιος σε κατάστημα γυναικείων ειδών για να διαλέξει κάλτσες για τις τρείς κόρες του, εν αναμονή της αφίξεως της απελευθερωμένης και ευκατάστατης χήρας αδελφής του από το Σικάγο.
Με τον υπάλληλο του καταστήματος ακολουθεί ο εξής σπαρταριστός αλλά και επιμορφωτικά ηθικοπλαστικός διάλογος που δεν αφήνει να ερμηνεύσουμε τίποτα παρά να τον παρακολουθήσουμε λέξη-λέξη.
- Προσέξτε κύριε την ποιότητα , είναι πραγματική νάιλον, εξαιρετική κάλτσα και αθάνατη.
- Ναι, βρε παιδάκι µου, και εξαιρετική και αθάνατη και νάιλον, και όλα αυτά καλά είναι. Αλλά εγώ θα ήθελα καµιά κάλτσα έτσι πιο πηχτή.
- Αυτή την κάλτσα θα πάρετε, εκτός πια αν δεν σας αρέσει το χρώµα, κύριέ µου.
- Τι χρώµα ρε παιδάκι µου. Πού το είδες εσύ το χρώµα; Μόλις έβαλες τη χερούκλα σου µέσα, αµέσως η κάλτσα πήρε το χρώµα της χερούκλας σου.
- Μη γιατί…γιατί εσείς δεν ξέρετε, κύριέ µου, και µπορεί να κάνετε καµιά ζηµιά.
- Καλά, εσύ πιο µπροστά µού είπες ότι είναι αθάνατη.
- Αθάνατη µέχρι ενός σηµείου, κύριέ µου. Θα µου επιτρέψετε, κύριέ µου, σ’αυτόν τον µάταιο κόσµο όλα λίγο ως πολύ είναι θνητά και φθαρτά.
- Ορίστε Κύριε αυτές θα πάρετε , είναι από ζωικό µετάξι, πολύ καλή κάλτσα, εξαιρετική κάλτσα.
- Πάλι όµως φαίνεται. - Ποιος; - Η χερούκλα σου. - Ε, µα βέβαια. - ∆ε γίνεται να µη φαίνεται;
- Καθόλου; - Καθόλου.
- Ε, δηλαδή θέλετε τελείως αδιαφανείς κάλτσες;
- Τελείως.
- Μόνο οι βαµβακερές κάλτσες είναι τελείως αδιαφανείς.
- ∆ώσε µου βαµβακερές.
Ο Ορέστης Μακρής ως απόστρατος «Χαρίλαος» ήταν απίστευτα πειστικός και ειλικρινής αλλά μπροστά του και πίσω είχε μια εποχή πού άλλαζε με ταχύτητα φωτός και τα γεγονότα ξεπερνούσαν πολλές φορές και τις ίδιες τις δράσεις της.
Οι γυναίκες τώρα πίσω στην Αμερική δεν σταμάτησαν να δοκιμάζουν τις καινούργιες λοσιόν «κάλτσας» και να τις επιδεικνύουν ως αποτέλεσμα χειραφέτησης, νεωτερισμού και άνεσης.
Ακόμη και την γραμμή «ραφής» της κάλτσας πρόσθεσαν στα χαρακτηριστικά της «υγρής» κάλτσας , χρησιμοποιώντας μαύρο μολύβι ματιών προσαρμοσμένο κατάλληλα σε ένα διαμορφωμένο μεταλλικό πιαστράκι παντελονιού για ποδήλατο.
Στις παρακάτω φωτογραφίες βλέπουμε όλη την «βιομηχανία» μόδας κυριολεκτικά «επί ποδός» και τις γυναίκες ν’ αδημονούν και να ονειρεύονται το καλύτερο αποτέλεσμα
Κυρίες μου κοιτάξτε αποτέλεσμα. Τι πληρώνετε την τέχνη, την μόδα ή την sexy εμφάνιση σας
Πούδρα κάλτας Max Factor, τα κάνει αόρατα..j
Ζωγραφική και νάζι πάνε μαζί...
Μπορεί να είμαι μια απλή νυκοκοιρά αλλά έτσι μπορώ να δείχνω σαν κυρά....
Πέσμου, πότε περνάς δεύτερο χερι, θέλω να δείχνω πιο σέξυ απο την Σοφία Λόρεν.
Μην κουνιέσαι και μην κοιτάς, ούτε από τις έτοιμες δεν θα ξεχωρίζουν.
Αλλά η μόδα της «ψευδαίσθησης» κράτα όσο ο πόλεμος και έτσι το 1945-1946 οι νάιλον κάλτσες επανέρχονται στην κανονικότητα της αγοράς.
Αλλά όπως σε κάθε βίαια στέρηση έτσι κι εδώ στην αγορά δημιουργούνται πάλι φαινόμενα αμόκ, ποιος θα προλάβει πρώτος να προμηθευτεί ότι το στερήθηκε τόσα χρόνια και αυτό χαρακτηρίζεται ως “Nylon riots”
Τελικά ο καταναλωτής συμπεριφέρεται πάντα σαν ένα μεγάλο παιδί.
Κάνε λίγο υπομονή, τα καλύτερα υλικά σου βάζω...
Αν δεν ανοίξει το αλεξίπτωτο σου, τότε όπως καταλαβαίνεις δεν θα είναι απο καθαρό μετάξι
Είναι να μην του υποσχεθείς παγωτό και μετά του το στερήσεις. Πάει στο περίπτερο και φεύγει μαζί με τον περιπτερά και το ψυγείο.
Δείτε ακόμη:
>> Τσιγάρο και τέχνη στη μουσική αλλά... με εικόνες
>> Άν οι κωφοί τραγουδούν, οι τυφλοί ακούνε...;
>> Χριστούγεννα με άλμπουμ χωρίς σύνορα και Ταμπού...!
