Με λύπη μου διαπιστώνω ότι σήμερα ο περισσότερος κόσμος ακούει λιγότερο, γεύεται λιγότερο, απολαμβάνει λιγότερο, ερωτεύεται λιγότερο, βαδίζει λιγότερο και σκέφτεται λιγότερο.
Εύλογα αναρωτιέται κάποιος γιατί τα ΜΜΕ δείχνουν τα πράγματα να είναι διαφορετικά με ακριβώς αντίθετες αναλογίες.
Είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος από διαφορετικές γωνίες, είναι λάθος εκτιμήσεις ή απλώς οι σημερινές πρακτικές συνήθειες ξεπερνούν την ικανότητα μας ν’ αφομοιώνουμε τις εξελίξεις στον πραγματικό χρόνο?
Είναι κουραστικό σήμερα για τους ακροατές της καλής μουσικής να ψάχνουν να βρίσκουν, το «νεώτερο» και παράλληλα «νεωτεριστικό», το «εκσυγχρονιστικό» και παράλληλα «διαχρονικό», το «καλοπαιγμένο» και παράλληλα «αρτιότερα ηχογραφημένο» και άλλα πολλά εσωστρεφή ερωτηματικά που βασανίζουν το μυαλό μας αλλά απομακρύνουν την ψυχή και το σώμα μας από το ουσιώδες, που είναι το μερίδιο του καθενός στην πραγματική απόλαυση και το κομμάτι μας όπου η ψυχή μας εφάπτεται και χαϊδεύει την ευτυχία.
Η οποιαδήποτε ανάλυση χαλάει την γεύση και την απόλαυση αλλά και θέτει ερωτήματα για το πόσο εκπαιδευμένα αυτιά και μυαλό διαθέτει κανείς.
Στο παρακάτω video παρακολουθούμε το μικρό μέρος μιας συναυλίας στο Montclair State University (Δημόσιο Πανεπιστήμιο στο New Jersey των ΗΠΑ) για κωφούς και κωφάλαλους. Ναι!!! Διαβάσατε και ακούσατε καλά, για «κωφάλαλους», που όπως φαίνεται απολαμβάνουν περισσότερο την μουσική από μας τους αρτιμελείς και «κανονικούς».
Στο πειραματικό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου που αφορά την συμμετοχή και εκπαίδευση αυτών των ομάδων και την ένταξη τους στο «φυσιολογικό» τρόπο λειτουργίας της καθημερινότητας της ζωής, ομάδα φωτισμένων καθηγητών, καθοδηγητών, ειδικών αλλά και «διψασμένων» μαθητών με «ειδικές δυνατότητες» και μη, αποφασίζουν να «τρέξουν» ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα «μουσικής για κωφούς και κωφάλαλους.
Στην χορωδία που βλέπουμε επί σκηνής, ανάμεσα στα «κανονικά» μέλη που τραγουδούν και συγχρόνως μεταφράζουν την δυναμική της μουσικής και των στίχων στην συνθηματική γλώσσα των κωφαλάλων βρίσκονται και απολύτως κωφά και κωφάλαλα μέλη όπου έχοντας πλάι τον προσωπικό τους καθοδηγητή αλλά όχι και μοναδικό δάσκαλο, γιατί οι πρόβες και η εκπαίδευση είναι ομαδική και σκληρή εργασία και τελικά ένας τρόπος ζωής, αποδεικνύουν σ’ όλους εμάς τους αδιάφορα «κανονικούς» ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και ότι η ευτυχία και αυτοπραγμάτωση θέλει προσωπικό ιδρώτα και κόπο.
Αλλά το συγκλονιστικό κομμάτι του video βρίσκεται κάπου στην μέση όπου τα λόγια και η μουσική σταματά για να δώσει «λόγο» στην ψυχή και το σώμα.
Αυτό που καταλαβαίνει κανείς, ακόμα περισσότερο και από τον διαλογισμό ενός γιόγκι ή την εκ βαθέων εξομολόγηση στο κρεβάτι του ψυχιάτρου είναι, ότι αυτό που μας βασανίζει, βρίσκεται πάντοτε μέσα μας και μόνο όταν το «βγάλουμε» προς τα έξω θα νιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι και χρήσιμοι.
