Τα ταξίδια των intros διαρκούν λίγα δευτερόλεπτα και μια ζωή...

Τα ταξίδια των intros διαρκούν λίγα δευτερόλεπτα και μια ζωή...

Της Μαρίνας Παπαγεωργίου

Το πρώτο μου 45άρι ήταν το While my guitar gently weeps. Ήταν η δεύτερη πλευρά του μοβ δίσκου, όσοι είναι σκαθάρια, θυμούνται την ετικέτα στο χρώμα της βοκαμβίλιας. Η πρώτη πλευρά ήταν το ob-la-di, ob-la-da, ήμουν παιδάκι ρυθμικό, όμως άκουγα συνεχώς το Side B, όχι τον Desmond και τη Molly. Στο πικ απ βαλιτσάκι Dual των 60s, που έβγαζε μια ζεστή μυρωδιά. Με την εισαγωγή του George Harrison, βγήκα από το παιδικό καβούκι μου, σαν πρώτη μουσική εφηβεία. "I look at you all..." Σαν να βγήκα από το αυγό και άρχισα να τους κοιτάζω όλους.

Το πρώτο 45άρι. Λίγο αργότερα, σε κάποια γενέθλια στις 26 Μαΐου, μου έφεραν και το "Στις 16 Μάη μήνα, μ' ένα αμάξι η Μαρίνα" σε δισκάκι. Άλλο πράγμα, περιττό να πω όμως, πως και αυτό το intro έμεινε ανεξίτηλο. Με εντελώς άλλο τρόπο φυσικά. Ήταν ξεκάθαρο: Ήμουν ήδη σκαθάρι.

Yesterday. Κέρκυρα 1977. Κάθε βράδυ, yesterday. Σουρούπωνε και πατούσα το play, η κασέτα έπαιζε και πλημμύριζε την ήσυχη θάλασσα της Κέρκυρας. Δεν υπήρξε πιο ζεστό τραγούδι στη ζωή μου. Το στιγμιαίο συναίσθημα της εισαγωγής δεν περιγράφεται πια. Ήμουν 12. Όλα ήταν μπροστά, το άγνωστο και το γυμνάσιο, το μέλλον το θαυμάσιο. Κάθε βραδάκι, πριν από το μέλλον, άκουγα το Yesterday. Το χθες ήταν το αύριο. Αυτό το οξύμωρο συνέβη στο Κομμένο της Κέρκυρας - το καημένο, πώς χάλασε, τι ήθελα να ξαναπάω. Στα μέρη που σε σημαδεύουν, δεν γυρνάς. Η επόμενη φορά δεν είχε Yesterday. Ο στίχος Now I long for Yesterday ταίριαζε απόλυτα.

Η εφηβική αίσθηση στο Ιόνιο επιστρέφει στιγμιαία κάθε φορά που ακούω την εισαγωγή. Το ίδιο και όταν πρωτοάκουσα τη μαγική ώρα του Yesterday στο Love του George Martin. Για δευτερόλεπτα, βρίσκομαι στην Κέρκυρα των 12 χρόνων μου. Λέγεται déjà vu, συνειρμός, μνήμη, μαγική εικόνα, δεν ξέρω. Είναι αυτή η στιγμή που το intro σε πάει πίσω, η μουσική συνεχίζει κι εσύ γαντζώνεσαι για λίγο εκεί, για να κρατήσεις τη ζεστή στιγμή "ζεστή".