Είναι 1965, στα Gold Star studios στο Λος ΄Αντζελες και είμαι … αόρατη.
Στέκομαι δίπλα στον παραγωγό νιώθοντας ένα ανεξήγητο ρίγος. Αυτός έχει μια αύρα που δεν έχω ξανανιώσει σε άνθρωπο, αύρα ιδιοφυούς τρελού .
Ο Φιλ Σπέκτορ, έτσι τον λένε, είναι κατακόκκινος και ιδρωμένος και φωνάζει σε μια μαύρη γυναίκα που στέκεται πίσω από το μικρόφωνο. Η κοπέλα είναι μούσκεμα στον ιδρώτα , τα μάτια της είναι γουρλωμένα και η αναπνοή της γρήγορη , λες και έχει τρέξει δέκα φορές χιλιάρι .
Αγανακτισμένα και με φυσική χάρη, η κοπέλα βγάζει το πουκάμισο της και μένει με το σουτιέν!
«Ξανά» ! «Πάμε Τίνα, το έχεις , πάμε πάλι»! φωνάζει ο Σπέκτορ και η Τίνα υπακούει.
Έχω κυριολεκτικά χαζέψει. Η ομορφιά της Τίνα Τέρνερ μαζί με την τρομακτικά δυνατή φωνή της με σοκάρουν , αλλά μάλλον μόνο εμένα , διότι όλοι οι υπόλοιποι είναι σε κατάσταση έκστασης . ?And I looove you my oh myyy ? River deeep, mountain hiiigh ?Τραγουδάει ξανά και ξανά μέχρι που συνειδητοποιώ ότι πρέπει να στέκομαι εκεί πάνω από πέντε ώρες. Και το σκηνικό επαναλαμβάνεται το ίδιο! Πάμε Τίνα ο ένας , δώσ’ του τραγούδι η άλλη.
Η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή. Υπάρχουν τουλάχιστον είκοσι άτομα στο στούντιο, ίσως και περισσότερα, όλοι τους μουσικοί, φανταστικοί μουσικοί. Κοιτάω καλύτερα, γιατί τους περισσότερους δεν τους γνωρίζω ή κάτι μου θυμίζουν. Πόσο νέοι Θεέ μου… ο Leon Russel είναι εκεί, με κοντό μαλλάκι, χωρίς τα χαρακτηριστικά μούσια της δεκαετίας του ’70. Ο απίστευτος Glenn Campbell στην κιθάρα ( πολύ πιο όμορφος από κοντά) και ο θρυλικός Hall Blain στα ντραμς. Με κερδίζει η μπασίστρια, η μόνη γυναίκα ανάμεσα σε τόσους άντρες, η όμορφη ξανθιά με το καταπληκτικό λουκ της δεκαετίας εκείνης.
Στήνω αυτί, και πιάνω το όνομά της. Είναι η Carol Kaye. Μετά μαθαίνω ότι η κυρία αυτή είναι στις περισσότερες ηχογραφήσεις της Motown Records , μαζί με μουσικούς τέρατα της τζαζ μουσικής σκηνής, όπως ήταν κι εκείνη άλλωστε.
Είναι επίσης το μπάσο στο Light My Fire. Των Doors! Ναι, ναι, σε αυτό.
Που να βρίσκεται ο Ike άραγε; Τους αναζητώ όλους έναν προς έναν. Δεν είναι εκεί. Είμαι σίγουρη.
Η Τίνα ζητάει να γίνει διάλειμμα, και οι υπόλοιποι χαλαρώνουν για λίγο και πιάνουν συζήτηση μεταξύ τους. « Πόσο ήθελα να γνώριζα τον Άικ , κρίμα που δεν τον άφησε να έρθει στο στούντιο ο Φιλ», λέει μια από τις κοπέλες που κάνουν φωνητικά στην ηχογράφηση. « Ξέρεις πόσα τον πλήρωσε ο Σπέκτορ για να μην είναι εδώ σήμερα; Πολλά λεφτά φιλενάδα… πολλά λεφτά».
Κι έτσι σκέφτομαι, πόσα έχει να τραβήξει ακόμα η Τίνα με τον Σπέκτορ, μιας και ο ίδιος είναι απόλυτα αποφασισμένος να τη ριξει αναίσθητη μέχρι να πάρει απο εκείνη ακριβώς αυτό που φαντάζεται ως τελικό αποτέλεσμα από τη φωνή της.
Όταν τελείωσε η διαδικασία, η Τϊνα μουρμούριζε σαν μεθυσμένη «πεντακόσιες χιλιάδες φορές… πεντακόσιες χιλιάδες…»
Οι μουσικοί ήρεμοι μάζευαν τα πράγματά τους. Πιάνω την Carol Kaye να λέει πως, αν αυτό το κομμάτι γίνει επιτυχία , να μου τρυπήσεις τη μύτη! Πάντως σίγουρα περάσαμε ωραία.
Εγώ όπως είμαι έτσι άυλη , αρχίζω και νιώθω άβολα σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω κι έτσι κλείνω τα μάτια και επανέρχομαι στο στούντιο μου.
Ορμάω στον υπολογιστή. Διαβάζω πως το River Deep , Mountain High, δεν έγινε επιτυχία στην Αμερική τελικά επειδή το ύφος ήταν μια μίξη λευκού και μαύρου ήχου τραγουδισμένου από μία τραγουδίστρια του R&B κι έτσι δεν βρήκε ανταποκρίση στο κοινό.
Στην Αγγλία ομως έσκισε…
Η αποτυχία αυτή έκανε τον Φιλ Σπέκτορ να αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία για δύο ολόκληρα χρόνια.
Το 1968 ο Eric Burdon με τους Animals το διασκεύασαν κι έτσι το αυθεντικό τραγούδι επανακυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα. Και καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του δίδυμου ΄Αικ και Tίνα Τέρνερ. Και μάλιστα βρίσκεται ανάμεσα στα πεντακόσια καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών από το περιοδικό Rolling Stone.
Από την σελίδα του NGradio και την Χαρούλα Νικολαιδου
