Στην τακτική Σαββατιάτικη βόλτα μου στην αγορά της Αθήνας, είχα και χθες την ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο κοντά είμαστε στην πραγματική έξοδο από τα μνημόνια και όχι στην τυπική λήξη της δανειοδότησης από τους Ευρωπαίους.
Στην ψαραγορά αγοράζοντας 2 κιλά γαύρο με 1 ευρώ άκουσα τις ευχαριστίες της πωλήτριας και στην παρατήρηση μου ότι με ευχαριστεί για το ότι μου πούλησε τον γαύρο 2 κιλά 1 ευρώ αντί για 2 ευρώ το κιλό, μου είπε, ότι αρκετοί δεν έχουν τα χρήματα ακόμα και για να αξιοποιήσουν αυτή την προσφορά.
Βγήκα στην Αθηνάς και πήγα στην στάση για να πάρω κάποιο λεωφορείο για να πάω σε Μοναστηράκι ή Ομόνοια γιατί δεν πήρα μόνο τον γαύρο, ήμουν φορτωμένος.
Στην στάση καθόταν ένας 60άρης και έτρωγε ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί πίνοντας μαζί ένα χυμό, που μάλλον ήταν ροδάκινο, αυτό θα ήταν το μεσημεριανό του.
Περίμενα περίπου 20' και αναγκάστηκα να πάω στο Μοναστηράκι με επακόλουθο να επιδεινώσω τον πόνο στην μέση μου, εκεί διαπίστωσα ότι η Ερμού ήταν κλειστή από την καθιερωμένη Σαββατιάτικη διαδήλωση και η συγκοινωνία δεν λειτουργούσε. Εδώ και χρόνια όσοι διαδηλώνουν, ανεξάρτητα από το δίκαιο ή όχι των αιτημάτων τους δείχνουν μία απόλυτη περιφρόνηση για τους υπόλοιπους Έλληνες.
Στον ηλεκτρικό, Σάββατο μεσημέρι, σε μία από τις πιο τουριστικές πόλεις της Ευρώπης και ημέρα αιχμής, τα δρομολόγια είναι κάθε 12 λεπτά, προφανώς για λόγους οικονομίας ή για να μην χαλάσουν το Σαββατοκύριακο τους οι καλύτερα ίσως αμειβόμενοι Έλληνες.
Γύρισα στο σπίτι μου και διάβασα για μία ακόμα φορά για την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια σε μία από τις πιο βρώμικες πόλεις της Ευρώπης όπου δεν θα υπάρχει ούτε ένας πολίτης που δεν θα ρίχνει τα αποτσίγαρα από το αυτοκίνητο του, στον δρόμο.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη, αυτή που μας σερβίρουν κάθε βράδυ στην τηλεόραση, με τους εμφανίσιμους νέους και τις νεαρές με τις ωραίες (νοικιασμένες προφανώς) τουαλέτες.
Κώστας Ζουγρής
