Από τον Κώστα Ζουγρή
Η μουσική ποπ που τόσες κατηγορίες έχει ακούσει από τους φανατικούς φίλους του ροκ στην Ελλάδα που αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τον ρόλο της στο πέρασμα του χρόνου, θα συμπληρώσει στην επόμενη δεκαετία σχεδόν έναν αιώνα παρουσίας στα μουσικά πράγματα και το κυριότερο, παραμένει φρέσκια σαν να βγήκε πριν από μερικά χρόνια.
Κι' όμως τα πρώτα της δείγματα άρχισαν να φαίνονται από τα τα τέλη της δεκαετίας του 1920, αλήθεια σε λιγότερο από 2 χρόνια θα λέμε δεκαετία του '20 και θα εννοούμε ενδεχομένως την νέα δεκαετία που θα αρχίσει σε 21 μήνες.
Τι είναι αυτό που κάνει την ποπ να είναι συνέχεια ανάμεσα μας, μα η μελωδία, όπως συμβαίνει και με πολλές συνθέσεις της κλασικής μουσικής.
Η τζαζ έχει παραμείνει για την πρωτοπορία και τον αυτοσχεδιασμό των συνθέσεων, τα μπλουζ για την αυθεντικότητα, αλλά το ροκ πού μπορεί να στηριχθεί για να συνεχίσει να συγκινεί τους νέους;
Η ανανέωση που μας παρουσίαζε κατά καιρούς, βοηθούσε στο να συνεχίζει στον χρόνο, όμως εδώ και μερικές δεκαετίες, αν εξαιρέσουμε το nu-Metal δεν θα έλεγα ότι έχουμε κάτι καινούργιο.
Σ'αυτό οφείλετε και η πτώση του, ενώ η ποπ και η χορευτική μουσική συνεχίζουν γιατί δεν έχουν ανάγκη να ανανεωθούν, ο κόσμος ποτέ δεν θα πάψει να χορεύει και να θέλει να ακούει ευχάριστα απλά τραγουδάκια που όμως πολλές φορές τυγχάνει να είναι αριστουργήματα.
Αν ψάξετε τα περισσότερα μεγάλα τραγούδια της ροκ και είστε γνώστες της ιστορίας της μουσικής, δύσκολα θα αρνηθείτε ότι δεν έχουν στοιχεία από την ποπ του παρελθόντος.
Όλα σχεδόν τα τραγούδια του Bruce Springsteen θυμίζουν κάτι από τις δεκαετίες '50 και '60, κυρίως από τον χώρο της ποπ, γιατί όποιος ακούει μόνο ένα είδος μουσικής χάνει την γενική εικόνα.
Η ποπ για την οποία κάποιοι στην χώρα μας μιλούν συχνά κοροϊδευτικά, ζει και βασιλεύει και μάλλον δεν θα φύγει ποτέ από την επικαιρότητα, ενώ το ροκ σε κάποιες από τις μορφές του έχει αρχίσει και ακούγεται σαν μια μουσική που έρχεται από το μακρινό παρελθόν.
Ο Jack White στο τελευταίο του άλμπουμ, που είναι αρκετά καλό για έναν που ε΄χει κυκλοφορήσει τόσους σημαντικούς δίσκους, προσπαθεί και σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει να ξεφύγει από το συνηθισμένο και συχνά προσπαθεί με επιτυχία να πρωτοτυπήσει.
Πόσοι όμως υπάρχουν σαν κι' αυτόν; τους περισσότερους τους καταπίνει το πέρασμα του χρόνου αφού δεν είναι εύκολο να παρακολουθεί κανείς τις εξελίξεις.
