Από τον Γιάννη Πετρίδη
Είναι κάποιοι που δεν θέλουν να παραδεχθούν την πραγματικότητα σε πολλούς τομείς της καθημερινής μας ζωής
Όπως θα έχετε παρατηρήσει εγώ προσωπικά αναφέρομαι στα θέματα μου κυρίως στην μουσική και τον κινηματογράφο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρομαι για όλα τα άλλα αρνητικά που συμβαίνουν στην ζωή μας.
Ο λόγος είναι ότι οι συζητήσεις στο διαδίκτυο ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της ευπρέπειας και δεν έχω καμία όρεξη να προσθέτω και άλλες έννοιες στο μυαλό μου.
Όταν το 1980 παίζοντας τα κομμάτια των Grandmaster Flash, Sugarhill Gang και Africa Bambaata επέμενα στις εκπομπές τότε και στο Ποπ & Ροκ ότι το ραπ είναι το πιο σημαντικό κίνημα που είχαμε δει μετά το ροκ εν ρολ, κάποιοι μας έλεγαν ότι αυτά είναι αηδίες και σε δύο χρόνια θα έχουν ξεχαστεί.
37 χρόνια μετά το χιπ χοπ είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στην μουσική πραγματικότητα.
Εγώ ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι όλα αυτά που βγαίνουν από την συγκεκριμένη μουσική είναι αριστουργήματα ή έστω σπουδαία.
Υπάρχει τεράστια σαβούρα, όπως σε όλα τα είδη της μουσικής που σίγουρα δεν γνωρίζετε όλοι γιατί οι περισσότεροι από εσάς δεν παρακολούθησαν όλες αυτές της δεκαετίες τα πολλά ονόματα που ηχογραφούν αυτή τη μουσική.
Εξ άλλου στο ντοκιμαντέρ Once In A Lifetime υπάρχει μία δήλωση μου πριν 10 χρόνια για την σαβούρα που υπάρχει και στο χιπ χοπ από τελείως ευκαιριακούς καλλιτέχνες.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα αυτά τα χρόνια και πέρυσι δεν βγήκαν εξαιρετικοί δίσκοι από αυτόν τον χώρο της μουσικής, ενώ αντίθετα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν μετριότητες ή επαναλήψεις από τον χώρο του ροκ ή της εναλλακτικής σκηνής. και οι ελάχιστες καλές στιγμές δεν μπορούν να διεισδύσουν, έστω και σ' αυτό το ειδικό κοινό.
Ξέρω το πόσο έχει βοηθήσει το διαδίκτυο την καθημερινή μας ζωή, ακόμα και εμένα που δεν είμαι και τόσο φίλος της τεχνολογίας μια και από την πρώτη στιγμή το θεωρούσα σαν τον απόλυτο Big Brother που φτιάχθηκε για να μας παρακολουθεί παντού.
Στο συγκεκριμένο χώρο της μουσικής όμως είναι σχεδόν σίγουρο ότι βοήθησε τις εμπορικές επιτυχίες και όχι τους καλλιτέχνες που πρέπει να κτίσουν σιγά σιγά την καριέρα τους.
Βέβαια ο καθένας μπορεί να ανεβάζει τις ηχογραφήσεις του και έτσι είναι ικανοποιημένος που δεν τον ακούν μόνο οι 5 φίλοι του, αλλά και άλλοι 100, αλλά μέχρι εκεί.
Σας έχει κάτσει στο λαιμό ο Kendrick Lamar, όπως πριν από μερικά χρόνια ο Kanye West, ότι και να που μερικοί, αυτός ήταν ο καλλιτέχνης της προηγούμενης χρονιάς, όταν όμως δεν παρακολουθείτε αυτήν την μουσική και είναι δικαίωμα σας, δεν μπορείτε να κρίνετε την εξέλιξη της και δεν έχουν πάθει παράκρουση οι πάντες που το θεωρούν άλμπουμ της χρονιάς, άλλοι για να δείξουν ότι είναι μέσα στην επικαιρότητα και άλλοι γιατί πραγματικά τους αρέσει.
Προσωπικά θεωρώ κατώτερο το Damn από το προηγούμενο To Pimp A Butterfly.
Όμως τα media διεθνώς και όπως συμβαίνει στην μουσική για δεκαετίες τώρα, τους ξέφυγε το προηγούμενο άλμπουμ, εκτός από αυτούς που ξέρουν τι σημαίνει αυτός ο καλλιτέχνης και έπεσαν στο Damn.
Πόσες φορές δεν έχουμε δει ανάλογο φαινόμενο μετά το '60 όπου παραγνωρίζετε το καλό άλμπουμ ενός καλλιτέχνη και αποθεώνεται το επόμενο. παρ' όλα αυτά το Damn είναι από τα κορυφαία γεγονότα στην μουσική του 2017.
Δεν φταίμε εμείς αν τον Ιούνιο, όταν βάλαμε το άλμπουμ της SZA, ctrl στα καλύτερα του Α' Εξαμήνου κανείς από εσάς δεν του έδωσε σημασία εκτός από 10-15 άτομα.
https://www.apotis4stis5.com/lists-f/25460-2017-06-28-19-06-51
Ας είσαστε προετοιμασμένοι γιατί το '18 θα μιλούν όλο και περισσότερο γι'αυτήν.
Προσωπικά θεωρώ το άλμπουμ Ctrl της SZA εξαιρετικό δείγμα της Rhythm and Blues όπως θα έπρεπε να είναι σήμερα.
Όσο για το χιπ χοπ, όπως γνωρίζετε το φεστιβάλ Coachella ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια σαν το κορυφαίο φεστιβάλ της ροκ και εναλλακτικής σκηνής, δείτε ποιοι είναι οι Headliners.
Την πρώτη εβδομάδα του '18 από τα 20 πρώτα άλμπουμ της Αμερικής, τα 10 είναι μαύρων καλλιτεχνών και δεν ξεχνάμε ότι για πρώτη φορά στην ιστορία τα 5 υποψήφια για το καλύτερο άλμπουμ στα Grammy είναι από Αφροαμερικάνους.
Να είστε σίγουροι ότι όπως κάναμε μέχρι σήμερα σε ραδιόφωνο, Ποπ & Ροκ και Site, όταν φανεί ότι τα πράγματα αλλάζουν, αν είμαστε καλά θα σας ενημερώσουμε.
Ας ελπίζω ότι θα είναι μια μουσική που θα αρέσει στους Έλληνες γιατί ποτέ τα μαύρα από τον James Brown και τον Sam Cooke μέχρι τον Kendrick Lamar και την SZA δεν είχαν ιδιαίτερη απήχηση στην χώρα μας.
ΥΓ Από το ντεμπούτο της Erykah Badu είχα να ακούσω τόσο καλό πρώτο άλμπουμ.
