Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Η κατά κόσμο Shirley Enid Avery, γεννήθηκε την 1η Σεπτέμβριου του 1936 στην «Motor City», στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ. Αυτοδίδακτη στο πιάνο, που ξεκίνησε από την ηλικία των τριών , συμμετείχε από την παιδική της ηλικία στο γκόσπελ τρίο που σχημάτισαν με τη μητέρα της, ραδιοφωνική dj και διευθύντρια γκόσπελ χορωδίας, και τη γιαγιά της. Εκτός από τα spiritual θα έρθει σε επαφή στην εφηβεία με τα μπλουζ και την τζαζ. Επιρροές της η Dinah Washington, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald, Nat King Cole, το κίνημα της bebop και αργότερα η Billie Holiday.
Ως πιανίστρια και κυρίως ως βοκαλίστρια θα έχει την αναγνώριση μέσω των εμφανίσεων της στη γενέτειρά της, στο Κλήβελαντ το 1956, ενώ την ίδια χρονιά και για κάποια χρόνια, στο Σικάγο. Το 1959 θα φύγει για τον Καναδά για ένα χρόνο, έχοντας στο μυαλό της ήδη την Νέα Υόρκη, για την οποία θα ανοίξει τα φτερά της, στην αρχή της νέας δεκαετίας, όπου και θα μεγαλουργήσει στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Το μεγάλο βήμα στο μεγάλο μήλο έγινε υπό τη σκέπη των σαξοφωνιστών που την «ανακάλυψαν» στο Σικάγο, τα μεγαθήρια Cannonball Adderly και ειδικά ο Johnny Griffin που δούλεψε και μαζί της στην πόλη των μπλουζ και οι οποίοι θα την οδηγήσουν και στο πρώτο της δισκογραφικό συμβόλαιο στην εταιρεία Riverside Records.
Μαζί με το μπαρουτοκάπνισμα στα τζαζ χαρακώματα αυτά τα πέντε χρόνια μπήκαν στη ζωή της και οι καταχρήσεις του σιναφιού, αλκοόλ και των ναρκωτικά.
Στα τέλη του 1960 αρχές του 1961 ηχογραφεί τον πρώτο της δίσκο που θα κυκλοφορεί το ’61 με τον τίτλο Devil May Care (θα κυκλοφορήσει αργότερα και ως Lullaby of the Leaves).
Devil May Care
What’s New?
Blue skies
Ο δεύτερος δίσκος της βγαίνει την επόμενη χρονιά, από την Νεουορκέζικη εταιρεία Dauntles, το Somewhere In the Night, με το ομότιτλο τραγούδι θέμα της τηλεοπτικής σειράς Naked City, να γίνεται τεράστια επιτυχία πουλώντας ένα εκατομμύριο αντίτυπα ως σίνγκλ στην αγορά της Νέας Υόρκης μόνο. Αυτή η επιτυχία τράβηξε το ενδιαφέρον των μεγάλων παικτών.
Quizas quizas quizas
Mood Indigo
1963 και αλλαγή δισκογραφικής εταιρείας ξανά, μπαίνοντας αυτή τη φορά στην μεγάλη Columbia, με τον τεράστιο Tony Bennet να γράφει στις σημειώσεις του δίσκου του Open Highway «…είναι η πρώτη τραγουδίστρια εδώ και χρόνια που δεν χρησιμοποιεί φτηνά κόλπα και τρικς. Αντίθετα είναι εφοδιασμένη με τέλεια αίσθηση του ρυθμού, τρεις οκτάβες φωνητικό εύρος, στιβαρή μουσική εκπαίδευση και χρόνια εμπειρίας. Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει ένα υπέροχο άλμπουμ…».
Είναι εκείνη την εποχή που θα εμφανιστεί στα εμβληματικά τζαζ κλαμπ της Νέας Υόρκης Birdland, και Basin Street East όσο και στον ναό της σόουλ το Apollo Theatre ενώ ο υπόλοιπος κόσμος υποκλίθηκε με αφορμή τις εμφανίσεις της σε κάθε γωνιά της γης.
Το rock, τα παιδιά της και η υποχρέωση της φροντίδας των γονιών της ως μονάκριβο παιδί που ήταν, τα θεώρησε και η ίδια τις κύριες αιτίες για την πολύχρονη δισκογραφική απουσία που ακολούθησε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταμάτησε τις ζωντανές της εμφανίσεις όποτε είχε το χρόνο και της δινόταν η ευκαιρία. Μέχρι και αλλαγή καλλιτεχνικού ονόματος δοκίμασε στα ‘70ς, ως Enid Ebony, προσπαθώντας ένα νέο ξεκίνημα.
Στην δεκαετία του ‘90, το 1997, ολοκλήρωσε ανεξάρτητα την ηχογράφηση του 4ου δίσκο της. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια αφού της κανόνισε ραντεβού με τον καρκίνο. Θα χρειαστεί δύο χρόνια να περιμένει το ευρύ κοινό για να ακούσει την συγκινητική επιστροφή της μετά από τον αγώνα ζωής που έδωσε. Ρόλο έπαιξε σε αυτό, το βραβείο που πήρε το 1998 στον 12ο ετήσιο διεθνή διαγωνισμό τζαζ Thelonius Monk στρέφοντας τα μάτια της Verve πάνω της.
Έτσι το Οκτώβριο του 1999 ο δίσκος με τίτλο I'll Be Easy to Find είδε τελικά το φως.
Somewhere in The Night (Theme from Naked City – επανηχογράφηση)
Σε λιγότερο από έξι μήνες, η τραγουδίστρια που είχε καταφέρει να κάνει την τεράστια Ella Fitzgerald να υποκλιθεί στο ταλέντο της, θα εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο στα 65 της νικημένη από την αρρώστια που κονταροχτυπιόταν μαζί της για τρία χρόνια.
Για επίλογο θα αναφέρω τη σημείωση στο ντεμπούτο της άλμπουμ του παραγωγού της, Orrin Keepnews «Αυτό το κορίτσι πρέπει να τα καταφέρει. Αν δεν πετύχει κάτι πάει πολύ λάθος. Αν δεν κατακτήσει σύντομα την κορυφή θα είναι λόγο ενός εξωτερικού, απρόβλεπτου παράγοντα σε μια άδικη ειρωνεία της τύχης»…
Με αφορμή την εκπομπή του Γιάννη για το Ντιτρόιτ και τον πρόσφατο δίσκο της Samantha Fish, Chills & Fever με μουσικούς από το Ντιτρόιτ στο οποίο διασκεύασε μεταξύ άλλων και το Either Way I Lose του 1965 της Teri.
Either Way I Lose
I'll Be Seeing You
