Οι μεγάλες αγάπες στη μουσική έρχονται από ένα ανεξήγητο, ακατανόητο, και απρόβλεπτο συνδυασμό γεγονότων. Τουλάχιστον έτσι γινόταν πριν την εποχή του διαδικτύου, όπου μάθαινες νέα πράγματα από το ραδιόφωνο, από περιοδικά (NME, Melody Maker κυρίως αφού ήταν εβδομαδιαία, αλλά και τα μηνιαία ελληνικά και ξένα), από DJs, από δισκάδικα (αν σε άφηναν να εξερευνάς), και από φίλους που είχαν μεγαλύτερα αδέρφια που σπούδαζαν Αθήνα, ή είχαν συγγενείς στη Αγγλία ή την Αμερική).
Για μένα η πηγή ενημέρωσης ήταν ένα δισκάδικο που – μάλλον από λόξα του ιδιοκτήτη - έφερνε βινύλια εισαγωγής από Αγγλία και Αμερική, και αυτό γιατί υπήρχαν τοπικές ραδιοφωνικές εκπομπές και μπαράκια που έπαιζαν επιτυχίες, και είχε αναπτυχθεί ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός ποιος θα παίξει τα νέα σινγκλ ή άλμπουμ πρώτος. Τα άλμπουμ εισαγωγής ήταν πιο ακριβά αλλά και διαθέσιμα πιο γρήγορα από αυτά που τυπώνονταν στην Ελλάδα, οπότε υπήρχε ζήτηση. Έτσι ερχόντουσαν οι επιτυχίες του Τοπ 40, αλλά και πιο ειδικά πράγματα, αφού κάθε εισαγωγέας που σέβονταν τον εαυτό του έστελνε και 3-4 «δύσκολα» κομμάτια μαζί με αυτά που θα έφευγαν ως εμπορικά, σίγουρα και γρήγορα. Με αυτόν τρόπο απέκτησα το 1989 το Fool’s Gold σε χρυσό βινύλιο, ο πρώτος δίσκος που πήρα ο οποίος μου έδωσε το έναυσμα να ψάχνω τη μουσική λίγο ή πολύ παραπάνω.
Κάθε Παρασκευή λοιπόν κατά τις 5 με 6 μαζευόντουσαν στο δισκάδικο Music Planet, 5-6 music junkies, ένας από τους οποίους ήμουν και εγώ, περιμένοντας τη νέα παραλαβή. Όντας τυχερός που η οικογένειά μου είχε οικονομική άνεση, μπορούσα να αγοράζω 3 LPs και 2-3 45άρια την εβδομάδα. Το μόνο κακό είναι πως σπάνια μπορούσες να ακούσεις τι αγόραζες. Κάποια εισαγωγής ήταν σφραγισμένα, κάποια τυλιγμένα με ζελατίνη, κάποια (συνήθως της 4AD)πολυτελή που περίεργοι πελάτες αρνούνταν να τα αγοράσουν αν ήταν πειραγμένα η παιγμένα στο πικ-απ του δισκάδικου. Άρα είχες στη μασχάλη το Melody Maker(το προτιμούσα από το NME), και είχες σαν οδηγό τη δισκογραφική εταιρία, το εξώφυλλο, καθώς και το ένστικτο. Πολλές φορές έκανες λάθος, άλλες όμως διάλεγες διαμαντάκια.
Μια Παρασκευή λοιπόν του 1991, είδα το ακόλουθο 10ιντσο (από τα πρώτα που αγόρασα) με το περίεργο εξώφυλλο, την πρωτάκουστη εταιρία (Too Pure - αργότερα έγινε γνωστή από το Dryτων (της) PJ Harvey) και την τραγουδίστρια που είχε γαλλικό όνομα (Laetitia Sadier). Νομίζω το τελευταίο ήταν το καθοριστικό χτύπημα που με έκανε να αγοράσω το Super Electric των Stereolab σε 10 ίντσες
Το πρώτο άκουσμα με έβαλε σε ένα άλλο κόσμο που δεν ήξερα αν μου άρεσε, αλλά σίγουρα δε με άφησε αδιάφορο: Μακρές συνθέσεις (4-5 ή και παραπάνω λεπτά – όχι το αγαπημένο μου), ακαταλαβίστικοι στίχοι σε αγγλικά και γαλλικά, «γεμάτο» background από ρετρό πλήκτρα και κιθάρες – το οποίο από το Wall of Sound μου αρέσει, συνδυασμός μελωδίας και θορύβου, και φωνητικές αρμονίες. Μετά από αρκετά ακούσματα αποφάσισα πως μου άρεσε. Κυρίως μου άρεσε και η ιδέα να μου αρέσει, καθώς ανακάλυπτα κάτι στην αρχή του (αργότερα οι Stereolab έγιναν ένα από τα πρώτα γκρουπ για τα οποία καθιερώθηκε ο όρος «post-rock»).
Σιγά σιγά οι Stereolab έγιναν γνωστοί, αγαπημένοι των κριτικών, αλλάζοντας λίγο το στυλ τους σε λιγότερο θόρυβο, περισσότερη μελωδία και λίγο lounge, αλλά διατηρώντας την μη-προβλεψιμότητα τους (το αριστούργημα Jenny Ondioline ήταν 18 λεπτά), τους απίστευτους τίτλους τραγουδιών (Lo Boob Oscillator, Space Age Bachelor Pad Music, Nihilist Assault Group) και άλμπουμ («Cobra and Phases Group Play Voltage in the Milky Night»,«Emperor Tomato Ketchup», κλπ), και τους ακαταλαβίστικους στίχους τους.
Ακόμα όμως όταν ακούς τα Ping Pong, Cybele’s Riverie, French Discoστο ράδιο ή σε ένα κλαμπ δε μπορείς παρά να αρχίσεις να κουνάς το κεφάλι χορεύοντας ακίνητος και να θες να σφίξεις το χέρι του DJ για το γούστο του
Μου έτυχε σε ένα υπόγειο lounge club στη Βοστώνη το 1997, γεμάτο πορτοκαλί καναπέδες (δεν είχα δει τόσο πορτοκαλί στη ζωή μου), τοίχους από πόστερ γαλλόφωνων κινηματογραφικών ταινιών, που ξαφνικά ανάμεσα σε διάφορα 70ς ρετρό loungeκομμάτια που χρησίμευαν για να συνοδεύουν (πορτοκαλί) κοκτέιλς, μπήκε το French Disco, και 50 μέχρι τότε «κουλ» άτομα, άρχισαν να χορεύουν…
Οι Stereolab διαλύθηκαν το 2008… ¨Όποτε όμως βλέπω κάτι πορτοκαλί (ακόμα και τα μαλλιά του Τραμπ) σκέφτομαι το υπόγειο lounge club στη Βοστώνη, και τους Stereolab … Και έτσι ένα κακάσχημο 10ιντσο που αγόρασες επειδή σου άρεσε το γαλλικό όνομα της Laetitia Sadier, έγινε σάουντρακ σε μια από τις πιο απρόβλεπτα ωραίες βραδιές της ζωής σου…
Μ.Σκ.
