Συνέχεια δίνει ο Στέλιος Γιαννόπουλος για το αν έχουμε το δικαίωμα να ασκούμε κριτική στα δημόσια πρόσωπα και πάλι έχω κάποια ένσταση.
Είναι δικαίωμα του καθενός να ασκεί κριτική στα δημόσια πρόσωπα, παλαιότερα το έκανε με επιστολές στις εφημερίδες, τώρα είναι πανεύκολο να το κάνει μέσω του διαδικτύου.
Είναι σωστό το να έχουν άποψη οι άνθρωποι για τα δημόσια πρόσωπα, αυτό όμως που δεν συμφωνώ είναι το ότι δεν μπορεί ο καθένας να ξέρει και να κάνει κριτική στον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου αν δεν τον έχει γνωρίσει προσωπικά. Το να μην ξέρεις κάποιον και να τον κατηγορείς για φοβερά πράγματα δεν είναι καθόλου σωστό.
Οι περισσότερες πληροφορίες προέρχονται συνήθως από ανθρώπους που αντιπαθούν τα συγκεκριμένα άτομα τα οποία κατηγορούν, το ίδιο συμβαίνει βέβαια και για το αντίθετο, δεν μπορείς να εκθειάζεις κάποιον, αν δεν τον ξέρεις.
Τα ΜΜΕ, ειδικά στον χώρο των καλλιτεχνών, δουλεύουν με ένα δικό τους τρόπο που συχνά πιστεύω ότι δεν είναι πάντα αμερόληπτος.
Έχω αμφιβολίες για το αν ο Στέλιος είχε την ευκαιρία να περάσει μερικές ώρες με τον Νταλάρα, τον Σαββόπουλο, τον Μίκη, ίσως όχι τώρα που έχει περάσει τα 90 και όλους όσους μας απασχολούν, θα συνέχιζε να έχει τις ίδιες απόψεις.
Είναι κρίμα να κολλάμε ετικέτες χαρακτήρα από αυτά που διαβάζουμε από εδώ και από εκεί.
Το apotis4stis5 έχει ανθρώπινο χαρακτήρα, δεν ξέρω αν είμαστε τόσο καλοί όσο μας παρουσιάζει σ'αυτά που γράφει, όμως αυτό που κάνουμε είναι να θέλουμε να ακούγονται όλες οι απόψεις.
Κώστας Ζουγρής
Ένα απ΄τα καλά του διαδιχτύου είναι η δυνατότητα επικοινωνίας που μας προσφέρει, με τις όποιες ιδιαιτερότητες του φυσικά. Το ζητούμενο άλλωστε είναι αυτό, η επικοινωνία που όσο «προσχωρούμε» ως κοινωνία, τόσο οπισθοχωρούμε σ’αυτόν το τομέα (και σε πολλούς άλλους…) Το αν θα συμφωνήσουμε ή όχι περνά σε δεύτερη μοίρα και έτσι θα πρέπει να΄ναι. Τα έχουμε κάνει που τα έχουμε κάνει χάλια, φανταστείτε και να συμφωνούσαμε κι σ’όλα. Τόση μονοτονία δεν μπορώ να την φανταστώ, θα πεθαίναμε από πλήξη.
Μια διευκρίνηση στο διάλογο που ανοίξαμε «για χάρη» των μεγάλων μας καλλιτεχνών (σαν τα παλικάρια που σφάζονται στις φούστες των πανέμορφων κορασίδων), ναι συμφωνώ με το Κώστα, η λέξη αγάπη που χρησιμοποίησα πολύ δυνατή σαν έννοια, υπερβολική. «Εκτίμηση» είναι η πιο ενδεδυμένη, ατόπημα από μέρος μου.
Τα κριτήρια που θέτω ως άνθρωπος για να κρίνω των συνάνθρωπο μου, και δη ένα δημόσιο πρόσωπο, επ’ουδενί δεν είναι οι πολιτικές του θέσεις, οι ιδεολογικές του καταβολές. Παρά και μόνο το ήθος του, ο χαραχτήρας, ο αλτρουισμός, η αίσθηση συλλογικότητας, κοινωνικότητας κ.ο.κ., κάτι που εσείς (Γιάννη και Κώστα) το έχετε και με το παραπάνω.
Αν τώρα η κριτική πολλές φορές παίρνει χροιά πολιτική, σ'αυτό δεν νομίζω ότι ευθύνονται οι ασκούντες της κριτικής, αλλά οι αποδέκτες.
Οι αποδέκτες που χρησιμοποιώντας αυτή τους ακριβώς την ιδιότητα, της ΑΝΤΙ, αντιδραστικής, αγωνιστικής, κόντρα στο κατεστημένο, έχουν γίνει οι ίδιοι μέρος της και βασιλικότεροι του βασιλέως αρκετές φορές.
Στην περίπτωση της χώρας μας (αλλά και αλλού, βλ Ιταλία ) αυτή η διαφορετικότητα έχει αριστερό πρόσχημα και κατεύθυνση. Ο λόγος, διότι στη χώρα μας 200 σχεδόν χρόνια, κυβερνούν τα ίδια οικονομικά συμφέροντα και εφαρμόζονται οι ίδιες πολιτικές, που χαρακτηρίζονται δεξιές, καθότι εξυπηρετούταν από τις λεγόμενες δεξιές παρατάξεις. Όπως αντίστοιχα το ακριβώς ανάποδο στις χώρες του πρώην «σοσιαλιστικού» μπλοκ π.χ..
Και μην μου πει κάποιος πως η σημερινή κυβέρνηση είναι αριστερή, (όπως και αλλού, βλ πάλι Ιταλία Ντα Λέμα) επειδή το δηλώνουν οι ίδιοι ή το ΠΑΣΟΚ παλαιοτέρα, και ο Στάλιν κομμουνιστής δήλωνε.
Ποιοι λοιπόν είμαστε εμείς τώρα που θέλουμε και να ασκούμε και κριτική για τον χαραχτήρα και το ποιόν ενός δημοσίου προσώπου, όπως στην προκειμένη ενός καλλιτέχνη. Έχουμε το δικαίωμα;
Και φυσικά το έχουμε, όταν αυτήν την στιγμή η χώρα μας και κατ’ επέκταση σχεδόν όλοι μας, έχουμε δεχτεί τέτοια ομοβροντία χτυπημάτων, εξοντωτικές πολιτικές, και πολλά απ΄τα λεγόμενα δημόσια πρόσωπα με την στάση τους, εξυπηρετούν, αποσιωπούν, αποπροσανατολίζουν, κ.ο.κ. όλους εμάς, αμειβόμενοι μάλιστα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο για τις υπηρεσίες τους, ΝΑΙ έχουμε και παραέχουμε.
Ιδιαίτερα είμαι πάρα πολύ αυστηρώς σε κρίσιμες περιόδους, όπως της σημερινής.
Σήμερα που ζούμε σε πλήρη εφαρμογή την φεουδαρχοποίηση του πλανήτη, και το βιώνουμε όχι μέσω ιστορικής γνώσης, αλλά από πρώτο χέρι, στην χώρα μας.
Σήμερα που στο βωμό του κέρδους, θυσιάζονται, άνθρωποι, ζώα, ο ίδιος ο πλανήτης.
Μια άσβεστη δίψα γιάυτο, το κέρδος, που τους έχει στρέψει κατά πάνω μας, έτοιμους να κατασπαράξουν τα πάντα.
Σήμερα βιώνουμε μια κατοχή. Διότι περί κατοχής πρόκειται όταν ξένες δυνάμεις σε επιβάλουν τα πάντα, κοινωνική, οικονομική πολιτική, με απώτερο σκοπό την υφαρπαγή του πλούτου.(θα μπορούσα να επεκταθώ αλλά δεν είναι του παρόντος)
Ναι πολλοί κράζουμε καλλιτέχνες, που κυρίως ανήκουν στον «προοδευτικό» -«αριστερό» χώρο. Για τον εαυτό μου που μπορώ να μιλήσω (φαντάζομαι το ίδιο μπορεί να ισχύει και για τους περισσότερους) δεν τους κρίνω στο αν εφάρμοσαν σωστά τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Ποιες πολιτικές, όλα από ανθρώπινα μυαλά έχουν βγει, λες και γνωρίζουμε τα πάντα, θα έλεγα δεν γνωρίζουμε τίποτα, χάλια τα’χουμε κάνει. Σίγουρα όπως έχουν δημιουργηθεί κοινωνικοπολιτικά συστήματα και εφαρμόζονται για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα κι όχι προ όφελος την κοινωνίας, της ανθρωπότητας, έτσι και η ανάγκη του ανθρώπου για την αντίσταση σε τέτοιες πολιτικές, και για περισσότερη δικαιοσύνη τον έκανε να σχεδιάσει και άλλα εντελώς διαφορετικά πολιτικά συστήματα.
Αυτό βέβαια απέχει πολύ απ’ό,τι έχει εφαρμοστεί στην πράξη.
Λογικό λοιπον να επικρίνονται για την στάση τους καλλιτέχνες που ενώ δηλώνουν αριστεροί, προοδευτικοί το εκμεταλλευτήκαν πολύ αυτό, χάρη σ’άυτη τους την πολιτική στάση κυρίως εδραιώθηκαν και απόκτησαν αυτά που απόκτησαν, ενώ η υποκρισία τους και ιδιοτέλεια τους είναι πολλαπλάσια του οποιοδήποτε ταλέντο τους.
Άρα την στην υποκρισία τους αναφερόμαστε, στο ψεύτικο.
Όταν για μένα η ανηθικότητα, η υποκρισία, το ξεπούλημα ενός επισκιάζει το έργο του, δεν φταίω εγώ, αλλά ο ίδιος που το σκέπασε με την βρομιά του.
Σήμερα που έχουμε ένα διαφορετικό είδος κατοχής, έχουμε και ένα διαφορετικού είδους δοσιλογισμού, αλλά δεν παύει να είναι δοσιλογισμός.
Για το Θεοδωράκη που αναφέρθηκε που έχει κι αυτός επικριθεί.
Δεν θα αναφερθώ στο σπουδαίο έργο του, παρά ως πολιτική οντότητα, και είναι πολύ μεγάλη
Πόσο οξύμωρο είναι απ΄την μια να έχει τόσο σπουδαίο πολίτικο λόγο, αγωνιστικό σφρίγος και πυγμή, με τις τόσες κινήσεις και δηλώσεις του, και από την άλλη εντελώς αντίθετες, παρανοϊκές ενέργειες!
Μερικά παραδείγματα, κάπου 12’ στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, όταν ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, είχει καλέσει ως φίλους, τους μισούς πολιτικούς που ο ίδιος έκραζε για τις θέσεις τος όσον άφορα την μνημονική πραγματικότητα ;
Ή πρόσφατα που δέχτηκε να τον τιμήσουν οι ίδιο πολιτικοί, που κράζει, ως υπηρέτες των ξένων και όχι μόνο συμφερόντων, των συνεργατών των κατακτητών μας;
Τι γνώμη θα πρέπει να έχουμε για καλλιτέχνες και γενικώς δημόσια πρόσωπα που συνεργαστήκαν ή χαριεντίζονταν με τους ναζίδες το 41΄-44΄, όταν οι συνάνθρωποι τους πέθαιναν ή δολοφονιόντουσαν παραδίπλα;
Για να θυμηθούμε λίγο και την περιβόητη είσοδο του με το Μανώλη Γλέζου στην βουλή το 12’ όταν και ψηφιζόταν το μεσοπρόθεσμο.
Τι έκαναν μες στην βουλή, έμειναν σαν τους γέρους του Μαπετ, τουλάχιστον εκείνοι μιλούσαν.
Αφού οι ίδιοι δήλωναν πως οι πολιτικοί θα ήταν προδότες αν θα το ψήφιζαν, θα ξεπουλούσαν την πατρίδα, δεν εξετάζω το αν είχαν δίκιο, γιατί δεν έκαναν κάτι;
Τι θα μπορούσαν;
το πιο απλό, να σηκωνόταν πάνω ο ψηλός, με το παγκόσμιο ανάστημα του, ένας αγωνιστής που έχει περάσει τόσα και τόσα, ένας μουσικοσυνθέτης παγκόσμιας εμβέλειας, τι είχε να φοβηθεί, με βραβείο Οσκαρ, κι απλά να φωνάξει αυτά που υποστήριζε: «Προδότες, Ξεπουλάτε τη Πατρίδα!»
Αμέσως θα γινόταν είδηση σε όλα τα ΜΜΕ και όσοι είχαν στραμμένα τα βλέμματα τους στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο, και ήταν πάρα πολλά, από την «τεμπέλα», «κλέφτρα», και «αποπαίδι» της Ευρώπης, θα μας κοιτούσαν με άλλο μάτι, θα έλεγαν πως κάτι άλλο παίζει εκεί κάτω.
Ή δεν το επέτρεψε η συνείδηση του, για την «ευγενική καλοσύνη» που έδειξαν οι πολιτικοί μας άρχοντες να τους επιτρέψουν την είσοδο;
Εδώ φτάσαμε φυσικά στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία, η Βουλή των Ελλήνων να είναι ακατάλληλη για πολίτες.
Γιατί λοιπον; Άντε ο Γλέζος, ο άνθρωπος που κατέβασε την σβάστικα απ’την ακρόπολη, στην 1η κατοχή, το μόνο που έκανε δυστυχώς μετά από 70 χρ , στην 2η, να ανεβάσει την σημαία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Μίκης, γιατί; για να μπορεί να τιμηθεί για μια ακόμη φορά, όπως είπαμε πρόσφατα από όλα αυτούς τους πολιτικά προδότες, όπως ο ίδιος χαραχτηριζει;
Γι’αυτήν την σχιζοφρένεια αν θέλω να λέγομαι πολίτης, όχι μόνο πρέπει να πάρω θέση και να ασκήσω κριτική, αλλά και να αλλάξω τα πάντα με την στάση μου.
Δεν μου καίγετε καρφί τι ΝΟΜΙΖΕΙ ο καθένας πως είναι ιδεολογικά. Το νομίζει το τονίζω, διότι ακριβώς έτσι είναι, έχουμε κολλήσει σε ιδεολογίες χωρίς να ξέρουμε κανένας μας τι του γίνεται και έχουμε χάση την ουσία.
Πόσα ανήθικα, βρόμικα γεγονότα μπορούμε να βρούμε στην ζωη του Χατζιδάκι π.χ.;
Μόνο αν είναι κάποιος κομπλεξικός μπορεί να βρει κάτι για τις όποιες ιδιαιτερότητες του.
Ναι συμφωνώ απόλυτα πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε το έργο ενός καλλιτέχνη από τον ίδιο και να το κριτικάρουμε, ως ακαδημαϊκή συζήτηση όμως, και είναι πολύ μεγάλο και του Νταλάρα, και του Σαββόπουλου, και ύψιστο του Θεοδωράκη κλπ, αλλά στην ίδια την ζωη, δεν μπορεί να γίνει, αλλιώς λειτουργεί η άτιμη.
Στέλιος Γιαννόπουλος
